Τιμή για τον Σάντος, αλλά για τον ΠΑΟΚ;

Δεν μου 'κανε εντύπωση η ανακήρυξη του Φερνάντο Σάντος ως προπονητή της χρονιάς στη γιορτή του ΠΣΑΠ. Το σχετικό βραβείο προκύπτει έπειτα από ψηφοφορία των αρχηγών των ομάδων. Οι πιο πολλοί από τους αρχηγούς των ομάδων είναι Ελληνες παίκτες ή ξένοι που βρίσκονται καιρό στην Ελλάδα και έχουν προσαρμοστεί και εγκλιματιστεί.

Ολοι αυτοί αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο όπως ο καλός Σάντος, δηλαδή ως μια δουλειά στην οποία το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι η ποιότητά της. Αλλά το θέμα μου δεν είναι ο Σάντος. Είναι η εκτίμηση του ΠΑΟΚ από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.

Ο Φερνάντο Σάντος είναι ο πιο Ελληνας από τους ξένους προπονητές που υπάρχουν στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τους τρόπους που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. Την ίδια στιγμή ο Σάντος, όπως οι πιο πολλοί ξένοι που ζουν καιρό στην πατρίδα μας, διαφέρει από τους Ελληνες συναδέλφους του στον τρόπο συμπεριφοράς –για την ακρίβεια διατηρεί τη σοβαρότητα του ανθρώπου που έχει δουλέψει σε μεγάλους συλλόγους όπως η Πόρτο και η Μπενφίκα και τη συνδυάζει με μια σπάνια μετριοπάθεια.

Ο Σάντος είναι ένας Ελληνας προπονητής (παίζει δηλαδή για το 1-0 χωρίς απαιτήσεις για περισσότερα από τους παίκτες του), με δυτικοευρωπαϊκό τρόπο συμπεριφοράς. Το παράδοξο δεν είναι ότι κέρδισε, είναι ότι δεν κερδίζει κάθε χρόνο!

Ιδέες

Δεν είναι τυχαίο ότι δύο ποδοσφαιριστές που διοίκησαν ομάδες, δηλαδή ο Ντέμης Νικολαΐδης και ο Θοδωρής Ζαγοράκης, διάλεξαν στις ομάδες τους τον Σάντος. Και οι δύο, όχι τυχαία, έχουν μιλήσει πολύ καλά και για τις μεθόδους, τις ιδέες και τις συμπεριφορές του Οτο Ρεχάγκελ π.χ. Ο Ζαγοράκης ήταν μέχρι τέλους το αγαπημένο παιδί του Γερμανού, που άμα μπορούσε θα τον έπαιρνε και στην Αυστρία!

Ο Ντέμης λίγοι θυμούνται ότι χάρη στον Ρεχάγκελ γύρισε στην Εθνική ομάδα. Ο Γερμανός συναντήθηκε μαζί του, τον κέρδισε με την ευθύτητά του και τον έκανε να ξεπεράσει τους θυμούς του. Ο Ντέμης και ο Ζαγοράκης δεν νομίζω ότι προβληματίστηκαν ποτέ για το ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι ομάδες που ο Σάντος προπονούσε πριν τον προσλάβουν: αμφιβάλλω κι αν είχαν δει κάνα ματς της Πόρτο ή της Μπενφίκα.

Αυτό που μέτρησαν στον Πορτογάλο είναι ότι όταν τον είχαν προπονητή είχε καλή σχέση όχι μόνο μαζί τους, αλλά και με το σύνολο σχεδόν των αποδυτηρίων. Στις ομάδες του Σάντος υπάρχουν ιεραρχίες. Οι παλιοί έχουν πάντα ένα λόγο παραπάνω, οι μικροί πρέπει να περιμένουν στωικά τις ευκαιρίες τους, ο ίδιος ασχολείται με τους παράγοντες και επίσης ξέρει να φτιάχνει και καλές σχέσεις με τους ρεπόρτερ.

Ολα αυτά για τους ποδοσφαιριστές μετράνε πιο πολύ από το ποδόσφαιρο. Τι είναι άλλωστε για τους πιο πολλούς από αυτούς το ποδόσφαιρο; Τίποτα πιο πολύ από μια δουλειά. Και ξέρω πολλούς, όχι απαραίτητα ποδοσφαιριστές, που δεν αγαπάνε και πολύ τη δουλειά τους.

Κρίση

Ελπίζω οι βραβεύσεις του Σάντος να στηρίζονται πραγματικά σε τέτοιου τύπου αξιολογήσεις, δηλαδή σε εκτιμήσεις που αφορούν τη νοοτροπία του και τον χαρακτήρα του. Γιατί αν η κρίση των ποδοσφαιριστών στηρίζεται σε όσα ο Πορτογάλος έκανε πέρυσι και φέτος με τον ΠΑΟΚ, τότε υπάρχει πρόβλημα. Οχι τόσο για την κρίση, όσο για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ και την εκτίμηση που οι ποδοσφαιριστές τού δείχνουν.

Σύγκριση

Ας αφήσουμε στην άκρη την ιστορία του ΠΑΟΚ κι ας βάλουμε στη θέση του τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ, δηλαδή τις ομάδες με τις οποίες ο ΠΑΟΚ ορθώς ιστορικά συγκρίνεται. Πιστεύετε ότι αν κάποια από τις ομάδες αυτές τερμάτιζε δεύτερη στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος χωρίς ποτέ να το διεκδικήσει θα ψηφιζόταν ο προπονητής της καλύτερος της σεζόν;

Δεν το πιστεύω. Εχετε την εντύπωση ότι αν κάποια από αυτές τις ομάδες τερμάτιζε τέταρτη στα πλέι οφ θα της αποδίδονταν κάποιου τύπου εύσημα επιτυχίας; Είμαι βέβαιος πως όχι. Νομίζετε ότι αν κάποια από αυτές τις ομάδες έκλεινε μια χρονιά με τα αποτελέσματα που είχε πέρυσι ο ΠΑΟΚ στα ντέρμπι θα υπήρχε άνθρωπος στην Ελλάδα που θα θεωρούσε αυτού του τύπου τη σεζόν της επιτυχημένη;

Ούτε για πλάκα. Το χειρότερο στην περίπτωση είναι η σύγκριση με τις δύο προηγούμενες βραβεύσεις του Σάντος. Και τις δύο φορές κέρδισε διότι ως προπονητής της ΑΕΚ διεκδίκησε πρωταθλήματα μέχρι την τελευταία αγωνιστική: τα έχασε και το 2001-'02 και το 2004-'05, αλλά στις τελευταίες αγωνιστικές.

Στο περσινό τερμάτισε 8 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, που βρισκόταν σε κανονικές διακοπές για ένα μήνα, και έχοντας χειρότερη επίθεση ακόμα και από τον Πανιώνιο! Αν αυτό συνιστά επιτυχία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Οχι για τον καλό Σάντος, αλλά για τον ΠΑΟΚ.

Ξεγύμνωνε

Μπορεί να φταίω εγώ που μεγάλωσα με μια εικόνα διαφορετική. Ο ΠΑΟΚ ήταν για μένα μια ομάδα επιθετική, ικανή πάντα για πράγματα σπουδαία, τρελή ίσως, αλλά ποτέ βαρετή. Κυρίως ήταν η ομάδα των ντέρμπι, αυτή που στα ματς με τους συνδιεκδικητές του τίτλου, ειδικά στην Τούμπα, τους ξεγύμνωνε αποδεικνύοντας τις αδυναμίες τους.

Εχει σχέση ο ΠΑΟΚ του Σάντος με τον ΠΑΟΚ που όλοι μετρούσαν και όλοι φοβόντουσαν; Ειλικρινά το αναρωτιέμαι. Αυτό που ο ΠΑΟΚ έκανε πέρυσι (και που συνεχίζει κουτσά στραβά και φέτος) συνιστά κάποιου τύπου επιτυχία; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Κυρίως επειδή ο πήχης των δικών μου απαιτήσεων από τον ΠΑΟΚ είναι πάντα ψηλά.

Τρεις

Ποιον θα ψήφιζα καλύτερο; Πρώτα τον Βαλβέρδε, όχι μόνον επειδή ο κόσμος του Ολυμπιακού τραγουδά ακόμα το όνομά του, αλλά και διότι όταν έφυγε βγήκαν όλοι οι παίκτες του πρωταθλητή και είπαν στον Κόκκαλη ότι κάνει λάθος –ακόμα το λένε. Επειτα τον Εμίλιο Φερέρα, που κράτησε τον Πανθρακικό στην κατηγορία παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο. Και μετά τον Νίκο Καραγεωργίου, που πέρυσι με τον Εργοτέλη του νίκησε όλους τους μεγάλους.

Δικός μας

Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει με τον Ροναλντίνιο: ο τύπος αγαπάει την Αθήνα και την Ελλάδα σε σημείο που πραγματικά σου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι σε κάνα-δυο χρόνια θα 'ρθει εδώ όχι απλά για να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά για μόνιμη εγκατάσταση!

Ο Βραζιλιάνος είχε τριήμερο ρεπό από τις προπονήσεις της Μίλαν, αφού υπάρχουν τα ματς των εθνικών ομάδων και οι διακοπές των πρωταθλημάτων σε όλη την Ευρώπη είναι κανόνας. Το να μη μείνει στο Μιλάνο το καταλαβαίνω: η ομίχλη στο Μιλάνο είναι τόσο παχιά αυτόν τον καιρό που την τρως με το κουτάλι της σούπας. Αλλά η Αθήνα δεν ήταν η μοναδική επιλογή του.

Αντί να πάει στη Βαρκελώνη, όπου συντηρεί ακόμα μια σπιταρόνα κι ο κόσμος εξακολουθεί να τον αγαπάει, ή αντί να πάει στο Παρίσι, όπου επίσης έχει δικό του σπίτι, πήρε το αεροπλάνο από τη Ρώμη και ήρθε στην Αθήνα δείχνοντας έναν τρομερό ενθουσιασμό.

Καταλαβαίνω ότι την Κυριακή μπορεί να γούσταρε λίγο night life μακριά από τους Ιταλούς παπαράτσι, όμως δεν ήταν μόνο η βραδινή έξοδός του αυτό που έψαχνε: ένας άλλος στη θέση του θα έκανε την πλάκα του για ένα βράδυ και θα έφευγε με το πρώτο αεροπλάνο, αφού τη Δευτέρα είναι σχεδόν όλα κλειστά.

Ο τύπος έμεινε εδώ τρεις μέρες για να χαρεί, όπως είπε, την Αθήνα το φθινόπωρο. Πέρασε κι από την πρόβα του Ρέμου στον «Διογένη» για να τσεκάρει το μαγαζί, διότι, όπως είπε, την επόμενη φορά που θα 'ρθει θέλει να ξέρει πού τραγουδάει ο φίλος του κύριος πρόεδρος!

Και δεν συμπεριφέρθηκε ούτε στιγμή σαν βεντέτα που πήγε κάπου τρεις μέρες για να βρει ησυχία: χθες το μεσημέρι π.χ. ήπιε τον καφέ του στο πολυσύχναστο «Rich» στη Γλυφάδα, μοίραζε αυτόγραφα και έβγαζε φωτογραφίες με όλους. Σαν να είναι παίκτης ελληνικής ομάδας!

Πριν φύγει έκανε γνωστό σε όλους ότι στην επόμενη διακοπή του Καμπιονάτο, τα Χριστούγεννα μάλλον, θα ξανάρθει! Είπε ότι το καλοκαίρι, σε μια κακή για τον ίδιο στιγμή, ήρθε στην Αθήνα κι άλλαξε η ψυχολογία του. Κι ότι η πόλη αυτή του κάνει πολύ! Δικό μας είναι το παιδί...

Τσάμπιονς Μπότος

Μια αποκλειστικότητα: οι δηλώσεις του Κώστα Μπότου μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ της Αφρικής από την ομάδα του κουνιάδου του ΤΡ Μεζέμπε:

«Εζησα φοβερές στιγμές. Γυρίζοντας με το κύπελλο μάς περίμεναν στο σπίτι δέκα χιλιάδες οπαδοί και χρειάστηκαν 200 στρατιώτες για να φτάσουμε! Ο Χάρης, ο αδερφός της γυναίκας μου, είναι ο ήρωας της χώρας. Στον τελικό είχα καλεσμένους όλη την CAF και όλους τους πολιτικούς της Αφρικής καθώς και αρκετούς sport directors από την Ευρώπη! Βρίσκομαι σε συνεννόηση με τον πρόεδρο του Κονγκό για να αναλάβω εν λευκώ την ομοσπονδία και να οδηγήσω τη χώρα στα τελικά του Μουντιάλ του 2014. Ασε τον Αντωνίου και τον Πηλαδάκη να με βρίζουν για τον Κλέιτον».