Ετσι (δεν) είναι αν έτσι νομίζετε

Bολικές οι δικαιολογίες και απέραντο το χαλί, αλλά φτάνει πια. Για τον Ολυμπιακό οι διαιτητές φταίνε για όλα και μαζί τους η ΕΠΟ που τους ορίζει, τα «παγωμένα» (ή μήπως «ζεστά»;) μπαλάκια της κλήρωσης που του έφεραν έναν πρώτο γύρο βουνό.

Ο Παναθηναϊκός κερδίζει παίζοντας από μετρίως μέτρια μέχρι καλούτσικα, οπότε πρέπει όλοι να βγάζουμε τον σκασμό και να μη ζητάμε κάτι παραπάνω, όπως μπάλα εφάμιλλη μιας τόσο ποιοτικής ομάδας κι ενός προπονητή που διανύει τον δεύτερο χρόνο στη χώρα μας, άρα έχει γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Κανονικά θα λέγαμε «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη: δεν είναι έτσι επειδή έτσι νομίζουν.

Φυσικά και το γκολ του Μήτρογλου κακώς ακυρώθηκε. Αλλά το να ψάχνεις δόλο στο χέρι του βοηθού που σήκωσε τη σημαία είναι τουλάχιστον γραφικό όταν μιλάμε για οφσάιντ στον πόντο. Είναι ακριβώς ίδια φάση με το οφσάιντ του Γκάμπριελ στο παιχνίδι Παναθηναϊκός - Πανιώνιος την προηγούμενη αγωνιστική: οφσάιντ με την πρώτη ματιά, μη-οφσάιντ στο ριπλέι.

Αν θέλουμε να δώσουμε τον ορισμό του «δόλου» θα πρέπει να ανατρέξουμε στο περσινό ντέρμπι του Καραϊσκάκη και στη φάση με τον Κλέιτον στο 90’, που «συνελήφθη» οφσάιντ ερχόμενος τρία μέτρα πίσω απ’ τον τελευταίο αμυντικό. Και δεν γίνεται οι πλάγιοι και οι διαιτητές να ήταν «άψογοι» πέρυσι και «μυρωδιές» φέτος. Απλώς, το επίπεδο της ελληνικής διαιτησίας είναι μέτριο, κακό ή πανηγυρτζίδικο. Και στην τελική, όποιος έχει στοιχεία για στησίματα, πιστολιές και δοσοληψίες, αντί να πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα ας πάει στον εισαγγελέα για να γίνει και πρώτος μάγκας.

Ο Ολυμπιακός είναι μόλις 2 βαθμούς πίσω από την κορυφή, αλλά πιπιλάει την καραμέλα της διαιτησίας. Η οποία βολεύει καλύτερα από την παραδοχή των λαθών του προέδρου του, του πρώην προπονητή του, των γυμναστών, ενδεχομένως και του νυν προπονητή του, πράγματα που περνάνε στα ψιλά σε σχέση με τα «διαιτητικά εγκλήματα»: ελλιπές ρόστερ, χτυπητές απουσίες σε συγκεκριμένες θέσεις, πολλοί μυϊκοί τραυματισμοί, απόκτηση Νταρμπισάιρ χωρίς ενδελεχή ιατρικό έλεγχο, επικοινωνιακό φούσκωμα των μικρών μπας και νομίσει ο κόσμος ότι και τα δικά τους τμήματα υποδομής βγάζουν παιχταράδες, κακή διαχείριση του δυναμικού και βιασύνη να επιστρέψουν στα γήπεδα παίκτες που ακόμα δεν ήταν 100% έτοιμοι. Ας απαντήσουν πρώτα σ' αυτά οι αρμόδιοι και μετά ας ρίξουν ό,τι ανάθεμα περισσέψει στη διαιτησία.

Οσο για τον Παναθηναϊκό, ας μας πει κάποιος επιτέλους, με υπευθυνότητα, ονόματα και διευθύνσεις, πότε σκοπεύει να ξεδιπλώσει στο χορτάρι την ποιότητα που διαθέτει και να παίρνει -εκτός από βαθμούς- και χειροκροτήματα ευχαρίστησης. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως παίζοντας με τη φωτιά θα καείς. Δεν κάηκε με τον Αρη (λόγω του πέναλτι στον Κάμπορα που δεν δόθηκε), με τον Πανιώνιο (εξαιτίας της τύχης), με τον Πανθρακικό και τον Λεβαδειακό (λόγω των λαθών των γηπεδούχων), αλλά κάποια στιγμή θα γίνει η στραβή.

Το επιχείρημα για την ομάδα «που έχει άγχος επειδή δεν έχει κατακτήσει τίτλους και δεν αποδίδει τα αναμενόμενα» άρχισε να παλιώνει. Η Βόλφσμπουργκ πέρυσι πήγε απ’ την αρχή μέχρι το τέλος τρένο, παίζοντας μπαλάρα, παρ' όλο που πρωταθλητισμό δεν συνήθιζε να κάνει και οι παίκτες της δεν ήταν οι ακριβότεροι της Μπουντεσλίγκα. Η Μπορντό πέρυσι, που έσπασε τη «χούντα» της Λιόν, επίσης είχε «ξεσυνηθίσει» να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να παίξει καλά ολόκληρη τη χρονιά.

Αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να πάρει φέτος το πολυπόθητο πρωτάθλημα, οφείλει να το κάνει διαφορετικά από το 2004: πειστικά και ξεκάθαρα κι όχι αγχωτικά και με γκολ στο 85’ και το 89’. Να μην το πάρει επειδή ο Ολυμπιακός θα είναι χειρότερός του, αλλά επειδή θα είναι ο ίδιος πασιφανώς καλύτερος όλων των υπολοίπων. Οπως είναι πασιφανώς ακριβότερος και ποιοτικότερος βάσει ρόστερ.