Δυσκολίες από το... άγ«Χ»ος

Λένε πως το άγχος παραλύει κι αυτό ακριβώς έπαθε ο Παναθηναϊκός σε μεγάλα χρονικά διαστήματα της χθεσινής αναμέτρησης. Ποιο άγχος; Ελάτε, τώρα. Το... άγ«Χ»ος, δηλαδή αυτό που απέρρεε από το σαββατιάτικο «Χ» του Ολυμπιακού. Αγχος που μπορεί να μην το δικαιολογείς, αλλά σίγουρα το αιτιολογείς.

Ποια ήταν τα χρονικά διαστήματα της παράλυσης των «πρασίνων»; Ο όρος είναι μάλλον υπερβολικός σε ό,τι αφορά τα λεπτά που ακολούθησαν το δυναμικό ξεκίνημα του ΠΑΟ (δοκάρι του Σισέ στο 5'). Για αυτά προτιμήστε τη φράση «μπλοκάρισμα από τη σφριγηλή αμυντική διάταξη των γηπεδούχων».

Το πρώτο εικοσάλεπτο της επανάληψης, όμως, μάλλον εμπίπτει σε διαφορετική κατηγορία. Παρά τις αλλαγές (Γκάμπριελ, Σαλπιγγίδης) με τις οποίες ο Τεν Κάτε προσπάθησε να προσδώσει μεγαλύτερη επιθετικότητα στην ομάδα, οι παίκτες του Παναθηναϊκού παραδόθηκαν σε πλήρη αμηχανία έως και... ακινησία. Δείγμα επαύξησης του άγχους: το ματς ήταν ήδη στην επανάληψη και το 0-0 παρέμενε.

Να πούμε πως συνιστά καλό οιωνό το γεγονός ότι ο ΠΑΟ σκόραρε στην πρώτη, ουσιαστικά, απειλητική εμφάνισή του στα καρέ του Λεβαδειακού, στο δίλεπτο 66'-67'; Να το πούμε, με μια αναγκαία υποσημείωση: είναι τόσο καλός οιωνός όσο και το να κερδίζεις βαθμό ή βαθμούς στο 90' ή να επικρατείς με κακές ή μέτριες εμφανίσεις (τη χθεσινή ας την κατατάξουμε στη δεύτερη κατηγορία). Δηλαδή, καλός υπό αίρεση. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει η ζημιά -κι όποιος έχει απορίες, ας θυμηθεί το σαββατιάτικο πάθημα του Ολυμπιακού.

Ο Παναθηναϊκός έμεινε μόνος πρώτος κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Μένει να δείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση του «καλύτερα να σε κυνηγούν παρά να κυνηγάς εσύ». Αν η χθεσινή σώρευση άγχους οφειλόταν στο στιγμιαίο «να η ευκαιρία!» και το «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα», έχει καλώς.

Εάν όμως αυτό το πλεόνασμα άγχους συνεχίσει να συνοδεύει τις προσπάθειες των «πρασίνων», τα πράγματα ενδέχεται να δυσκολέψουν. Διότι μερικές φορές αυτή η παράμετρος καθιστά περιττή κάθε συζήτηση για συστήματα, ατομικές αποδόσεις, επιλογές προπονητή και τα συναφή.

Καλύτερος παίκτης του ΠΑΟ ήταν ο πολυσυζητημένος Ζιλμπέρτο. Χρίστηκε σκόρερ ή απλώς πιστώθηκε το 1-0 (τυπικό θέμα) ένας άλλος πολυσυζητημένος, ο Βύντρα. Για τον καθένα εκ των δύο συνήθως γκρινιάζει διαφορετική πλευρά του φάσματος των «πράσινων» οπαδών.

Τέτοιες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις θα ατονούν όσο η ομάδα παραμένει στην πρώτη θέση. Δεν είμαι βέβαιος, πάντως, ότι θα ατονήσει εντελώς η συζήτηση για το -δημοφιλέστατο, εσχάτως- θέμα: «Τι είναι προτιμότερο; Να νικάς παίζοντας μέτρια ή να σκοντάφτεις παίζοντας καλά;».

Είναι σαν να ρωτάς: «Να αγοράζεις δύο λαχνούς και να κερδίζεις ή έξι και να είσαι άτυχος;». Προφανώς το πρώτο, αλλά αυτό το ξέρεις εκ των υστέρων. Σε βάθος χρόνου κερδισμένος βγαίνεις συμμαχώντας με τον νόμο των πιθανοτήτων. Ειδάλλως παίζεις με τη φωτιά (π.χ. στο ματς με τον Πανιώνιο) ή απλώς δυσκολεύεσαι αφάνταστα να βρεις διαδρόμους, όπως χθες -μέχρι το 67'.