Σχεδόν την απομυθοποίησε αλλά δεν νίκησε

Eίμαι Αρειανός (που λέει ο λόγος) και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι τελικά αυτό που μου φταίει περισσότερο…

Μου φταίει ο Κουκουλάκης, που ορκίστηκε (δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο) στην Παναγιά τη Γιάτρισσα, που είναι κτισμένη στα χίλια μέτρα του Ταϋγέτου, να μη δώσει ποτέ του πέναλτι;

Μήπως μου φταίει ο Αμπρέου, που όταν του έρχεται η μπάλα στα πόδια μοιάζει να τη σνομπάρει και δεν σκοράρει αν δεν του έρθει στο κεφάλι;

Μήπως φταίει που ο Κουκουλάκης είναι οφθαλμίατρος (να 'ναι καλά και να γιάνει πολλούς) και θέλει να μου τη σπάσει λέγοντας «δεν είδα τίποτε» για να δικαιολογηθεί; Ε, πώς είναι δυνατόν, γιατρέ μου, να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μα, να μην είδες τίποτε; Αποκλείεται. Πες καλύτερα ότι το είδες και το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο.

Δεν σου ζητήσαμε «συγγνώμη». Και τι να την κάνουμε στο κάτω κάτω της γραφής… Να τη βάλουμε στα μακαρόνια αντί για παρμεζάνα μπας και ξεχάσουμε τον πόνο μας; Να την εκλάβουμε ως χρήσιμη για ηθική αποκατάσταση; Δεν μου λέει τίποτε.

Το θέμα είναι να μην εκτιθέμεθα. Διότι τρία πέναλτι ήταν αυτά. Κι αν σήμερα το βράδυ οι αξιότιμοι Βαρουχοβασιλάκηδες (τον Τεβεκέλη δεν τον φοβάμαι) σου χρεώσουν δύο από τα τρία κι όχι και τα τρία, πάλι πολλά είναι. Τις είδαμε και τις ανατροπές (δύο τον αριθμό), το είδαμε και το χέρι μέσα στην περιοχή, που κι αυτό δεν το έδωσες, αλλά, ένα περίεργο πράγμα:

Λίγο αργότερα, λίγο έξω από την περιοχή, γίνεται ένα σουτ κι ο Ντικρόκ κάνει πάλι χέρι, με τον ίδιο τρόπο, πανομοιότυπα, και έρχεσαι εσύ, μεγαλοπρεπής και σχεδόν αυτοκρατορικός, και σφυρίζεις την παράβαση. Μπράβο, το είδες. Αρα, υπάρχει παράβαση σε απόκρουση του σουτ με το χέρι και την αποδέχεσαι.

Στο δε πρώτο πέναλτι, που έγινε με την ανατροπή του Χαβίτο από τον Οικονόμου (πω, ρε, κλοτσιά!), ο βοηθός σου ήταν δίπλα, αλλά ή έκανε… μούγκα στην ενδοεπικοινωνία ή κάτι σου είπε και… δεν το άκουσες. Κι εδώ που τα λέμε, εσύ δεν είσαι για να ακούς. Για να βλέπεις είσαι. Κυρίως να βλέπεις τους άλλους στα μάτια. Λόγω επαγγέλματος. Μην ξεχνιόμαστε, οφθαλμίατρος είναι ο άνθρωπος.

Αν ήσουν ΩΡΛ θα κοίταζες τους άλλους στα αυτιά, στη μύτη, στον λάρυγγα. Αν ήσουν, πάλι, ανδρολόγος, θα κοίταζες σε άλλα μέρη του σώματος… Και νομίζω ότι αυτή η τελευταία ειδικότητα θα ταίριαζε περισσότερο στην περίσταση. Σε Αρειανό, δηλαδή, που θέλει να ξεσπάσει. Συγχωρήστε με, δεν μακρηγορώ. Ετσι κι αλλιώς έφτασα στο τέλος των οργισμένων σκέψεων ενός Αρειανού που είδε το παιχνίδι με την Καβάλα στην τηλεόραση, κι αυτό το άτιμο το ριπλέι ξεγυμνώνει τους διαιτητάδες. Τους γδύνει σε κάθε τους λάθος.

Λίγοι θα ξεχάσουν τον Κουκουλάκη και τα πέναλτι όσο εύκολα θα ξεχάσουν τις ευκαιρίες που έχασαν οι ποδοσφαιριστές του Αρη. Σε μια εβδομάδα θα μιλούν και πάλι για τον Κουκουλάκη και θα έχουν σβήσει από τα εγκεφαλικά τους κύτταρα τις χαμένες ευκαιρίες του Αμπρέου και του Χαβίτο και ότι ο Αρης κατάφερε να απομυθοποιήσει την Καβάλα αλλά όχι και να τη νικήσει.