Οι πιο μεγάλες μεταγραφές γίνονται και από... σύμπτωση

Tα παραδείγματα δεν είναι τυχαία. Οι ελληνικοί σύλλογοι δεν χαρακτηρίζονται από μεγάλη οργανωτικότητα. Πολλές φορές κάποια, και μάλιστα πολύ σημαντικά, πράγματα συμβαίνουν από τύχη ή από σύμπτωση ή ακόμα χειρότερα λόγω πίεσης. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις μεταγραφές. Πολλές από τις καθοριστικές ή σημαντικές μεταγραφές των συλλόγων γίνονται όχι βάσει προγράμματος, ούτε καν λόγω επιλογής, αλλά από σύμπτωση ή από πίεση. Μία τέτοιου είδους, συμπτωματική, μεταγραφή ήταν η με διαφορά καλύτερη φετινή του Παναθηναϊκού: ο Κώστας Κατσουράνης.

Το όνομά του έπαιζε αρκετό διάστημα στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και μάλιστα τουλάχιστον για ένα μήνα πριν αποκτηθεί. Μονίμως όμως προβάλλονταν οι πολλές δυσκολίες που υπήρχαν για την ολοκλήρωσή της. Το ότι ο ίδιος είχε πολύ υψηλό κασέ, το ότι η Μπενφίκα, αν και ήταν γνωστό ότι θα φύγει ο Κατσουράνης, ζητούσε υπέρογκο ποσό και κυρίως ότι από αυτή τη μεταγραφή είχε οικονομικές αξιώσεις, και μάλιστα σοβαρές, και η ΑΕΚ. Ολοι λοιπόν είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ενδιαφερόταν για αυτόν τον πολύ σπουδαίο παίκτη, δύσκολα θα προχωρούσε στην απόκτησή του λόγω κόστους.

Και να είστε βέβαιοι ότι αυτό θα είχε συμβεί αν ο προπονητής της Αϊντχόφεν δεν αποφάσιζε ότι θέλει στην ομάδα του τον Ενχελάαρ. Αν ο Ολλανδός μέσος δεν είχε κάνει πίσω στη δεδομένη συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό, ο Κώστας Κατσουράνης σήμερα θα φορούσε άλλο χρώμα φανέλας και όχι την πράσινη. Και φυσικά δεν αποκτήθηκε μόνο επειδή χάθηκε ο Ενχελάαρ, αλλά και διότι η πίεση που ασκήθηκε στη διοίκηση του ΠΑΟ από την απώλεια του Ολλανδού αλλά και του Μέλμπεργκ, που εκείνο το διάστημα είχε κλείσει στον Ολυμπιακό, ήταν πολύ μεγάλη.

Με αυτή την πίεση στην πλάτη της η διοίκηση του ΠΑΟ μέσα σε δύο, τρία εικοσιτετράωρα τα είχε βρει και με την Μπενφίκα, και με την ΑΕΚ, και με τον παίκτη (ταυτόχρονα είχε πάρει και τον Λέτο) και σήμερα απολαμβάνει τους καρπούς της απόκτησης του Κατσουράνη. Και δεν είναι η πρώτη μεταγραφή που γίνεται έτσι. Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι έκλεισε στον Ολυμπιακό την τελευταία στιγμή και ενώ ο Ντένις Ρόμενταλ μαζί με τους μάνατζέρ του είχαν έρθει στην Αθήνα και περίμεναν με τον στυλό στο χέρι να υπογράψουν. Ακόμα καλύτερα, ο Ντουντού φόρεσε τα ερυθρόλευκα επειδή ο Αγγελος Μπασινάς όταν πήγε στα γραφεία του Ολυμπιακού να υπογράψει ζήτησε την τελευταία στιγμή τριετές και όχι διετές συμβόλαιο.

Ο Ολυμπιακός έκανε πίσω και η κατακραυγή του κόσμου ανάγκασε την ΠΑΕ να πληρώσει 6 εκατ. ευρώ για να πάρει τον Ντουντού από την ΤΣΣΚΑ. Διαφορετικά σήμερα τα ερυθρόλευκα θα τα φορούσε ο Μπασινάς και όχι ο Ντουντού, όπως ακριβώς τα πράσινα θα φορούσε ο Ενχελάαρ και όχι ο Κατσουράνης. Δείτε επίσης την ιστορία της μεταγραφής του Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Ο Σέρβος δύο, τρεις μήνες πριν υπογράψει στον Ολυμπιακό προτείνεται ως ελεύθερος και στην ΠΑΕ όχι απλώς δεν το συζητούν, αλλά πετάνε και το φαξ της πρότασης στον κάλαθο των αχρήστων.

Δύο μήνες μετά ο άνθρωπος που τον είχε προτείνει αναλαμβάνει τεχνικός διευθυντής. Ο Ντάρκο αυτομάτως φορά τα ερυθρόλευκα και η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή. Αυτή η συχνότητα με την οποία οι ιθύνοντες των ελληνικών ομάδων κάνουν επιτυχημένες μεταγραφές με συμπτωματικό τρόπο απλώς επιβεβαιώνει αυτό που όλοι ξέρουμε ή φανταζόμαστε. Οτι δεν λειτουργούν σωστά. Πάρτε για παράδειγμα τη φρέσκια ιστορία Γιοβάνοβιτς. Πώς ο Ολυμπιακός τον έβαλε στην κορυφή της λίστας του; Επειδή τον είδε δέκα φορές και του άρεσε; Οχι. Επειδή οι σκάουτέρ του επιμένουν ότι είναι ο παίκτης που λείπει από το παζλ;

Οχι. Επειδή ο Σέρβος βρέθηκε στον δρόμο του στα παιχνίδια με τη Σταντάρ Λιέγης και είπε όσα είπε μετά το πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη για τον Ολυμπιακό, τον κόσμο του και τον Ζίκο; Ναι. Ο Γιοβάνοβιτς, αν αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό, θα αποκτηθεί επειδή ο ίδιος το επιδίωξε με τις δηλώσεις του. Ο Γιοβάνοβιτς έβαλε την ιδέα μετά το πρώτο ματς και την ολοκλήρωσε με το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι και στη Λιέγη πριν από λίγες μέρες. Αυτός είναι ο λόγος που θα γίνει, αν γίνει, αυτή η μεταγραφή. Τόσο απλά, τόσο... οργανωμένα, τόσο συμπτωματικά.