Ο Ολυμπιακός μετά την πρώτη ανάγνωση…

Το εύκολο στην περίπτωση της ήττας του Ολυμπιακού από τη Σταντάρ είναι να αρχίσουμε την κριτική στον Ζίκο. Να τον κατηγορήσουμε, π.χ., για το 5-4-1 ή να του ζητήσουμε ευθύνες γιατί άφησε έξω τον Λεντέσμα! Ή να αρχίσουμε μια κουτή συζήτηση για το αν έκανε νωρίς ή αργά τις αλλαγές. Επειδή κάτι τέτοια και τα διαβάζω και τα ακούω, νομίζω ότι μόνο κακό κάνουν. Οχι στον Ολυμπιακό, αλλά στην ίδια τη λογική.

Σε πρώτη ανάγνωση το ματς του Ολυμπιακού με τη Σταντάρ δεν αντέχει σε κριτική. Ο,τι έγινε μοιάζει σχετικά απλό. Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε με πέντε μπακ και τέσσερα χαφ, για να μη δώσει στους Βέλγους τη δυνατότητα να κάνουν παιχνίδι. Παρά το αμυντικό σχήμα, ο Ολυμπιακός δεν περίμενε τους Βέλγους, αλλά επιχείρησε να διατηρήσει κατοχή μπάλας και να τους κρατήσει μακριά από την περιοχή του παίζοντας.

Πριν από το γκολ του Μποκανί η Σταντάρ έχει μία μόλις ευκαιρία. Ο Ολυμπιακός δέχεται το πρώτο γκολ από μια αντεπίθεση και το δεύτερο από την τελευταία αντεπίθεση των γηπεδούχων στο ματς. Η ομάδα εφαρμόζει το σχέδιο του προπονητή, αλλά αυτό δεν αρκεί. Οταν ο Ζίκο κοίταξε τον πάγκο μετά τους τραυματισμούς του Οσκαρ (αρχικά) και του Γκαλέτι (στη συνέχεια) είδε μόνο έμπειρους αμυντικούς και αμυντικούς χαφ: κανένα δημιουργικό παίκτη με μια σταλιά εμπειρίας. Βάζει στο γήπεδο τον Φετφατζίδη. Δεν έχει άλλον.

Ρόστερ

Ολα αυτά είναι απλά, αλλά ποιος είπε ότι τα απλά στον Ολυμπιακό είναι τόσο δεδομένα; Από το καλοκαίρι φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα στο ρόστερ –κι αυτό απλό ήταν να το καταλάβει κάποιος. Τα προβλήματα του Ολυμπιακού δεν ήταν μόνο ποσοτικά (λίγοι παίκτες, δηλαδή) αλλά και ποιοτικά: αυτοί που υπήρχαν για διάφορους λόγους ήταν δύσκολο να πιστέψεις ότι θα τραβήξουν κουπί και θα βγάλουν τη χρονιά.

Ο Λεντέσμα επέστρεψε χωρίς να ξεκουραστεί. Τελείωσε το πρωτάθλημα της Αργεντινής την Κυριακή και την Τετάρτη βρισκόταν στην Ελλάδα. Ο Ντιόγο και ο Ντουντού σταμάτησαν τον Ιούνιο για να ξεκουραστούν, αλλά έρχονταν και οι δύο από μια σεζόν χωρίς διακοπή και είχαν παίξει 16 μήνες σερί μπάλα: μόνο ένας τρελός θα πίστευε ότι θα συνεχίσουν στον περσινό ρυθμό.

Ο Ραούλ Μπράβο επέστρεφε έπειτα από μια σεζόν μερικής απραξίας και ο Στολτίδης έπειτα από ένα μεγάλο τραυματισμό. Λίγο είχε παίξει στη Σεβίλλη κι ο Μαρέσκα, διότι κι αυτός κάποια προβληματάκια με τα πόδια του τα είχε. Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι ο Ολυμπιακός δεν αντικατέστησε κάποιους από τους παίκτες που έφυγαν, τον Μπελούτσι ή τον Λέτο και τον «Τζόλε». Στην πραγματικότητα το λάθος είναι πολύ μεγαλύτερο: αυτά που δεν εκτιμήθηκαν σωστά ήταν οι αντοχές και οι δυνάμεις (και όχι οι δυνατότητες) αυτών στους οποίους η ομάδα μπορεί να στηριχτεί.

Τραυματίες

Ακούω διαρκώς ότι ο Ολυμπιακός έχει επτά, οκτώ, εννιά τραυματίες. Εχει. Το κακό στην περίπτωση είναι πως οι τραυματισμοί αυτοί είναι εξηγήσιμοι και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου τύπου ατυχίας. Μια ομάδα που παίρνει μέρος στο Τσάμπιονς Λιγκ κι έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς τη σεζόν, τέτοια εποχή (όταν δηλαδή φτάνουν τα πρώτα κρύα) τέσσερις-πέντε τραυματίες τους έχει.

Η Λίβερπουλ τους έχει, όπως και η Μπάρτσα, η Μπάγερν Μονάχου, η ίδια η Σταντάρ και η Αλκμααρ! Αυτό που στον Ολυμπιακό θα 'πρεπε να έχουν σκεφτεί είναι ότι οι παίκτες που έρχονται από απραξία ή από μια πολύ βαριά σεζόν, δύσκολα μπορούν να παίζουν ασταμάτητα, εξασφαλίζοντάς σου την απαραίτητη ποιότητα. Ο Ντουντού δεν είναι τραυματίας, αλλά δεν κάνει και τα περσινά ματς.

Ο ταλαιπωρημένος Γκαλέτι, που πιέστηκε να επιστρέψει, το ίδιο. Ο Μαρέσκα σίγουρα δεν είναι για τρία ματς την εβδομάδα και το ίδιο και ο Στολτίδης. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι μόνο ο πάγκος του: είναι ότι κάθε ματς σχεδόν έχει γίνει για τους βασικούς παίκτες του αληθινή κατάθεση ψυχής. Στο Βέλγιο ο Ολυμπιακός δεν ηττήθηκε μόνο επειδή ο Ζίκο δεν είχε επιθετικούς παίκτες στον πάγκο, αλλά και επειδή κάποιοι από τους βασικούς του δεν είχαν την πρέπουσα (για τη σημαντικότητα του ματς) απόδοση.

Κι ας μην κοροϊδευόμαστε: ισάξιους του Γκαλέτι, του Ντουντού, του Μαρέσκα, του Μέλμπεργκ, του Ντιόγο δύσκολα θα έχει ο πάγκος του Ολυμπιακού, εκτός αν κάποιος πιστεύει πως από το πορτοφόλι του Κόκκαλη θα βγουν 25 εκατομμύρια ευρώ την επόμενη μεταγραφική περίοδο.

Ελειψε

Ποιο είναι το πρόβλημα; Κατά τη γνώμη μου, αυτό που έλειψε πέρυσι το καλοκαίρι ήταν ένας άνθρωπος που γι' αυτά θα μπορούσε να προβληματιστεί, δηλαδή ένας τεχνικός διευθυντής. Θα μου πείτε, δεν υπήρχαν χρήματα. Μπορεί. Ομως δεν είναι όλα θέμα χρημάτων. Η πολιτική της αξιοποίησης των μικρών π.χ. δεν απαιτεί χρήματα, απαιτεί χειρισμούς. Στον Ολυμπιακό υπήρξε ένας προπονητής (ο Κετσπάγια), που επειδή χρησιμοποιούσε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ τους μικρούς αντιμετωπιζόταν από τους μεγάλους σαν γραφικός τρελός.

Ποιος υπήρχε για να εξηγήσει στον Ντουντού ή στον Γκαλέτι ή στον Ντιόγο ότι η σεζόν είναι μεγάλη και ότι τη δεδομένη στιγμή χρειαζόταν να μείνουν έξω για να είναι έτοιμοι όταν πρέπει; Κανείς –οι εξηγήσεις αυτές, ξέρετε, δεν είναι δουλειά κανενός προπονητή! Ποιος επίσης θα μπορούσε να εξηγήσει στον Τύπο (που διαμορφώνει αντιλήψεις) ότι υπάρχει σχέδιο αξιοποίησης των μικρών, οι οποίοι φέτος πρέπει να παίξουν περισσότερο; Επίσης κανείς!

Το χειρότερο

Οι απαιτήσεις δεν είναι σχέδιο. Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό δεν είναι να αποκλειστεί από τον δεύτερο γύρο ή να χάσει το πρωτάθλημα. Είναι να τα χρεωθούν αυτά οι μικροί του και να περάσει στην εξέδρα η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε επειδή «έπαιζε με τους Μήτρογλου και τους Φετφατζίδηδες». Που κάνουν πολύ περισσότερα απ' όσα στον Πειραιά περίμεναν…

Ο μεγαλύτερος;

Η απορία μου, αν ο Εκτορ Κούπερ είναι η μεγαλύτερη φίρμα-προπονητής που είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα –δηλαδή ο άνθρωπος με το πιο μεγάλο βιογραφικό–, βρήκε διάφορες απαντήσεις χθες στο ραδιόφωνο. Αρκετοί ακροατές θυμήθηκαν τον μεγάλο Κόβατς, ο οποίος όταν ήρθε στον ΠΑΟ στις αρχές της δεκαετίας του 80 είχε ήδη κατακτήσει δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τον Αγιαξ.

Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν τον Πέτροβιτς, που πριν υπογράψει στον ΠΑΟΚ και στη συνέχεια στον Ολυμπιακό είχε πάρει κι αυτός το Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, που για κάτι τέτοια «πεθαίνει», θυμήθηκε τον Γκούντμαν, ο οποίος πριν αναλάβει τον Αρη είχε πάρει ευρωπαϊκούς τίτλους με την Μπενφίκα. Δύο τελικούς έχει και ο Τεν Κάτε, αλλά ως βοηθός.

Ο Κούπερ συγκριτικά με όλους αυτούς έχει να επιδείξει το μοναδικό κατόρθωμα να έχει παίξει τρεις διαδοχικούς τελικούς, μια και εκτός από τους δύο με τη Βαλένθια έχει και έναν με τη Μαγιόρκα για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Τέτοια κατορθώματα έχουν να επιδείξουν ο Λίπι με τη Γιουβέντους και ο Πέισλι με τη Λίβερπουλ: μιλάμε για μύθους! Επίσης, θα 'λεγα ότι σε σχέση με τον Κόβατς ο Κούπερ έφτιαξε τις ομάδες με τις οποίες πήγε σε τελικούς, ενώ ο Ρουμάνος τον Αγιαξ τον παρέλαβε έτοιμο από τον Μίχελς.

Ο Πέτροβιτς είχε στην πραγματικότητα μόνο μια αναλαμπή καριέρας: πριν και ύστερα από εκείνη την καταπληκτική χρονιά με τον Ερυθρό Αστέρα δεν έχει κάνει κάτι σημαντικό: θα έλεγα ότι η περίπτωσή του συγκρίνεται πιο πολύ με αυτή του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, ο οποίος έπαιξε έναν τελικό με την Πάρμα και μετά έγινε πραγματικός γυρολόγος των γηπέδων. Ο Χρήστος «φωτογράφισε» την περίπτωση του Αργεντινού προπονητή του Αρη πολύ καλά, λέγοντας ότι είναι σαν να ερχόταν ύστερα από επτά χρόνια από τώρα ο Μουρίνιο!

Σήμερα αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά αν κάποιος το 2002 υποστήριζε ότι σε επτά χρόνια θα έρχονταν εδώ ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του Καμπιονάτο νομίζω ότι πάλι τρελό θα τον χαρακτήριζαν.

Πήρε κιλά

Ο Μαζίνιο έφυγε, αλλά θα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη σύντομα. Πρώτα απ' όλα για να πάρει κάποια χρήματα που του χρωστάει ο Αρης. Ο Αρης συμφώνησε μαζί του να του πληρώσει το μισό συμβόλαιο κι άλλα τόσα θα πάρει και ο Ντονάτο, ο πιστός βοηθός, που κάποια παλιόπαιδα στη Θεσσαλονίκη λένε ότι στο διάστημα της διαμονής του στη συμπρωτεύουσα πήρε γύρω στα οκτώ κιλά!

Το κακό για τον Αρη είναι ότι ο Μαζίνιο τα θέλει γρήγορα. Αλλιώς στην επόμενη συνέντευξη μπορεί να μην πει τα καλύτερα λόγια, όπως έκανε τώρα…