Α' ημίχρονο β' διαλογής και τούμπαλιν

Υπάρχουν παιχνίδια που τελειώνουν 1-0 υπέρ της ομάδας σου και στο στόμα νιώθεις ένα κάψιμο, σαν να έχεις φάει κόκκινη πιπεριά. Οπως, ας πούμε, στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Στουρμ πριν από δύο εβδομάδες. Από τη μια λες «Ο.Κ., κερδίσαμε, τρεις βαθμοί στο σακούλι, πού θα πάει; Δεν θα βελτιωθούμε; Θα βελτιωθούμε με τη βοήθεια του Θεού», και ζεις με την ελπίδα μέχρι το επόμενο παιχνίδι.

Και υπάρχουν και νικητήρια 1-0 που σου αφήνουν στο τέλος μια γλυκιά γεύση, όπως έγινε χθες το βράδυ. Διότι η ομάδα «κλείδωσε» την πρόκριση, υπερασπίστηκε την ευρωπαϊκή ιστορία της, απέδειξε την ανωτερότητά της μέσα στο γήπεδο κι όχι στη θεωρία και ουσιαστικά απείλησε σε αρκετές περιπτώσεις, χωρίς να απειληθεί ιδιαίτερα. Ακόμα κι αν η εμφάνιση απέχει αρκετά από τον χαρακτηρισμό «όπως σε ονειρευόμαστε» και κινείται στα αξιοπρεπή επίπεδα του «κυρίου πρέσβη».

Για να φτάσει, όμως, ο Παναθηναϊκός στη νίκη χρειάστηκε ξανά ένα ημίχρονο να πεταχτεί στον κάδο ανακύκλωσης, με μία καλή όλη κι όλη ευκαιρία, η οποία σπαταλήθηκε απ' τη στραβοκλοτσιά του Σαλπιγγίδη. Και δεν ήταν θέμα προσώπων, ότι δεν έπαιζε, ας πούμε, ο Νίνης, διότι το πρόβλημα ήταν φανερά νοοτροπίας ολόκληρης της ομάδας κι όχι συγκεκριμένων προσώπων που υστερούσαν. Επρεπε να έρθει η επανάληψη, να τους αγγίξει με το μαγικό ραβδί ή το μαγικό μπινελίκι του ο Τεν Κάτε για να βγουν στο γήπεδο οι ίδιοι σε επίπεδο προσώπων, αλλά διαφορετικοί σε επίπεδο αγωνιστικής συμπεριφοράς.

Ο Τεν Κάτε αυτή τη φορά βοήθησε την ομάδα όχι μόνο με αυτά που είπε στην ανάπαυλα, αλλά και με αυτά που έκανε σε επίπεδο αλλαγών. Βλέποντας τον Σαλπιγγίδη κουρασμένο και με κακές επιλογές όταν είχε την ευκαιρία να απειλήσει, έβαλε στη θέση του τον Λέτο, έφερε τον Νίνη δεξιά και έδωσε πνοή σε ολόκληρη την αριστερή πλευρά:

Λέτο και Σπυρόπουλος κοιτάχτηκαν με νόημα σαν σε διαφήμιση της Λάκτα από την πρώτη κιόλας φάση που συναντήθηκαν, άλλαξαν την μπάλα 3-4 φορές, έκαναν άνω-κάτω την αυστριακή άμυνα, ο Λέτο τη γύρισε στην καρδιά της περιοχής κι ο Κατσουράνης, στενοχωρώντας όλους αυτούς που τον βλέπουν να πατάει περιοχή και πετάνε καντήλες, έβαλε το γκολ. Τέλος πάντων, τον συγχωρούμε, αλλά να μην ξαναγίνει.

Κατά τα άλλα, υπήρξε σχεδόν υποδειγματική λειτουργία των δύο στόπερ –ακόμα και την γκέλα του ο Βύντρα τη διόρθωσε μόνος του με τάκλιν αυτοθυσίας– και ανασταλτικά δεν υστέρησαν ούτε τα δύο πλάγια μπακ, προς τιμήν κυρίως του Γκάμπριελ, που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια «γούστα». Το κέντρο λειτούργησε σωστά, ο Σιμάο ήταν ο περσινός καλός και αποτελεσματικός Σιμάο, ο Ζιλμπέρτο έδωσε ηρεμία και οντότητα στον χώρο ευθύνης του, ο Νίνης ήταν και πάλι όαση δημιουργικότητας.

Κι όλα έγιναν πιο εύκολα με το σφιχτό πρέσινγκ, που έδινε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να κλέψει στο κέντρο και να φύγει στην επίθεση με παίκτες παραπάνω και την άμυνα των γηπεδούχων απροετοίμαστη. Το Α και το Ω δηλαδή του σύγχρονου ποδοσφαίρου, είτε λέγεσαι Παναθηναϊκός είτε Μπαρτσελόνα είτε Τραχανοπλαγιά.