Ροτέισον στη σκέψη

Να μείνει έξω ο Καραγκούνης στο παιχνίδι με τη Στουρμ ή να μη μείνει; Δατ ιζ δε κουέστιον. Κι αν παίξει, πού να παίξει; Μπροστά απ' τα αμυντικά χαφ ή δίπλα τους; Ο Κατσουράνης να παίξει ή όχι; Να παίξει ο Λέτο έξω αριστερά ή ο Νίνης; Βύντρα, Σαριέγκι ή Μπιέρσμιρ; Καραμανλής ή τανκς; Απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

Γεμάτος διλήμματα και τριλήμματα είναι ο Τεν Κάτε, που από τη μία έχει ένα βασικό κορμό που εμπιστεύεται, απ' την άλλη έχει να αντιμετωπίσει την κούραση, το ντεφορμάρισμα, τημ γκρίνια όσων δεν παίζουν, τη μουρμούρα νυν και πρώην παραγόντων, παλαίμαχων ποδοσφαιριστών, την κριτική δημοσιογράφων, τις νουθεσίες του προέδρου, τις συμβουλές του διευθυντή ποδοσφαίρου, τα σφυρίγματα του κόσμου. Βαριά η καλογερική...

Μπορεί το πρωτάθλημα να είναι «αυτοσκοπός και όχι απλά σκοπός», σύμφωνα με τα πανό των οργανωμένων, αλλά υπάρχει κι ο «κύριος πρέσβης», που πρέπει να υπερασπιστεί το καλό ευρωπαϊκό όνομά του στην Αυστρία. Και βεβαίως οι γκρίνιες για τις «τριάρες» από Σλάβια, Ατλέτικο και Γαλατά ήταν πολύ μικρότερες από το 2-2 στην Καβάλα, πράγμα που μαρτυρά πόσες ψυχολογικές θυσίες είναι έτοιμος να κάνει ο οπαδός του Παναθηναϊκού φέτος προκειμένου να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, αλλά απ' την άλλη θέλει και να ξεμπερδεύει νωρίς με την πρόκριση στο Γιουρόπα Λιγκ, κάτι που θα γίνει με νίκη επί της Στουρμ.

Μπερδεμένα τα πράγματα. Και μπερδεύονται πιο πολύ αν κοιτάξεις την εικόνα της ομάδας και τη βάλεις απέναντι στη βαθμολογική συγκομιδή. Χωρίς να έχει παίξει καμιά σοβαρή μπάλα, ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος στο πρωτάθλημα, συνεχίζει στο Κύπελλο –αντίθετα με Ολυμπιακό και ΑΕΚ– και είναι σε θέση ισχύος στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ. Παρ' όλα αυτά η γκρίνια χτυπάει κόκκινο, ο κόσμος δεν γουστάρει αυτό που βλέπει, οι παίκτες δεν γουστάρουν αυτό που παίζουν, ο προπονητής δεν γουστάρει να παίζει το κεφάλι του –και το όνομά του– κορόνα-γράμματα σε κάθε 90λεπτο και να έχει τον κάθε Ν'Ντόι των τριών γκολ σε μια χρονιά να τον κρίνει και να τον κατακρίνει. «Κεσκεσέ Ν'Ντόι;» σε τελική ανάλυση. Θα σώσει την κατάσταση το ροτέισον;

Τολμώ να πω ότι το ροτέισον των παικτών, αν θα παίξει π.χ. ο Καραγκούνης ή όχι, μικρή σημασία θα έχει συνολικά για την ομάδα κι όχι συγκεκριμένα για τον αγώνα στην Αυστρία. Ροτέισον στη σκέψη χρειάζεται, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι κι εμείς οι δημοσιογράφοι κι εσείς οι οπαδοί και κυρίως αυτοί που παίζουν. Ενα ροτέισον όχι στο ρόστερ, αλλά στο μυαλό για να στροφάρει λίγο διαφορετικά και να φύγει από 4-2-3-1, υπερφορτώσεις, κάθετες πάσες και διαγώνια τρεξίματα. Ο Παναθηναϊκός σχεδόν σε κάθε φετινό παιχνίδι του ακροβατεί επί 90 λεπτά ανάμεσα στον θρίαμβο και την ξεφτίλα, το χειροκρότημα και τη μούντζα, τα τραγούδια και τη μουρμούρα. Κι αυτός που μπορεί να το αλλάξει αυτό είναι μόνο ο Τεν Κάτε.

Να θυμηθεί με τι διάθεση και ψυχολογία –πέρα από συστήματα και πλάνα– έμπαιναν να παίξουν τα «παιδιά του» στην Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι. Πόσο σίγουροι ήταν για τον εαυτό τους, την ομάδα τους, τους προπονητές τους. Μόνο έτσι τα τωρινά «παιδιά του» θα ξεκολλήσουν από το άγχος της αποτυχίας και της κατακραυγής και θα παίξουν αυτό που ξέρουν και μπορούν. Ειδάλλως θα δούμε πάλι το έργο «σήκω, παιδί μου Καραγκούνη, και μπες μέσα» στο 65ο λεπτό, σαν να μην άλλαξε τίποτα και ποτέ.