Αν ο Ντούντα έλεγε «ντα»

Θυμάστε την επωδό με την οποία προσπάθησαν να διαφημίσουν το Ευρωμπάσκετ οι πιστοί της πορτοκαλί μπάλας; «Ναι, λείπουν αρκετοί μεγάλοι παίκτες, αλλά τουλάχιστον θα δούμε νέα ταλέντα και θα βρουν χώρο για να διακριθούν παίκτες που άλλοτε έμεναν στο περιθώριο». Πού είναι αυτά τα κρυμμένα ταλέντα; Στην Πολωνία, πάντως, είδα μόνο έναν παίκτη πρώτης γραμμής που προηγουμένως μου ήταν άγνωστος -τον θηριώδη Ρώσο σέντερ Τιμοφέι Μοζγκόφ (σωστότερα Μαζγκόφ), ο οποίος σε 1-2 χρόνια θα παίζει στο ΝΒΑ.

Αλήθεια, πού τον είχαν κρυμμένο μέχρι τώρα; Μιλάμε για την ίδια Ρωσία που εδώ και χρόνια μεμψιμοιρεί για την έλλειψη ικανών σέντερ, την ίδια Ρωσία που μέχρι πρότινος μας ταλαιπωρούσε με τον Ζεβροσένκο και τον Μοργκουνόφ... Κάποια ταλεντάκια παρουσίασε η Γερμανία (τον Μπέντσινγκ αλλά και τον 25χρονο Σάφαρτσικ), ενώ οι Γάλλοι τόλμησαν να λανσάρουν τον 19χρονο πόιντ-γκαρντ Ντιό, «σειρά» με τον δικό μας Παπανικολάου, αλλά ανήμπορο να βάλει τη σφραγίδα του στους αγώνες του Ευρωμπάσκετ. Τον πολυσυζητημένο Ντε Κολό πρόφτασε να μας τον συστήσει το ΝΒΑ, όπως και τον Μπατούμ και ορισμένους ακόμη, Γάλλους και μη. Τον Ρίκι Ρούμπιο, βέβαια, τον θαυμάζουμε στα ευρωπαϊκά παρκέ εδώ και 2-3 χρόνια.

Το ίδιο ισχύει και για τον Λιθουανό «δεινόσαυρο» Πετραβίτσιους. Ο Τούρκος σέντερ Ασίκ μπορεί να πάει πολύ μπροστά, αλλά θα πρέπει πρώτα να βελτιωθεί στην τεχνική και στις βολές. Μάθαμε κάποιο άλλο καινούργιο όνομα στις κάπως γκρίζες και μελαγχολικές πόλεις της Πολωνίας; Μάλλον όχι, εκτός αν ξεχνάω κάποιον. Αστεία αστεία, ο πιο αξιόλογος «ρούκι», πέρα του Μοζγκόφ, ήταν ο δικός μας Νικ Καλάθης... Το στοιχείο της φρεσκάδας στο Ευρωμπάσκετ του 2009 το έφερε η θεαματική -και, εννοείται, ευπρόσδεκτη- επιστροφή των Σέρβων, οι οποίοι πόνταραν στις νεότερες γενιές (αυτές που θριάμβευσαν στα «μικρά» πρωταθλήματα του 2007) και στην καθοδήγηση του «πατερούλη» Ντούσαν Ιβκοβιτς.

Ο έμπειρος Κρστιτς ήταν η κολόνα της ομάδας, οι «δικοί μας» Τεόντοσιτς και Τέπιτς οι ηγέτες της, ο πολυσύνθετος Βελίτσκοβιτς αυτός που έδινε στο παιχνίδι της άλλη διάσταση, ο Μάτσβαν η ελπίδα για το αύριο. Το αστέρι της ομάδας ήταν φυσικά ο «Ντούντα», αυτός που την ανέλαβε ελλείψει άλλου πρόθυμου και την επανέφερε στο προσκήνιο έπειτα από έξι καλοκαίρια φαγούρας, αφήνοντας στο περιθώριο τις βεντέτες που βοήθησαν στην καταβαράθρωσή της. «Δεν έχω παίκτες με προσωπικότητα», γκρίνιαζε ο Ιβκοβιτς τις μέρες του τουρνουά Ακρόπολις. «Θα πρέπει κάθε βράδυ να στύβω το μυαλό μου για να βρίσκω λύσεις». Ναι, αλλά... τι μυαλό;

Οταν η Εθνική μας ήταν ακέφαλη, άνθρωπος της ΕΟΚ βολιδοσκόπησε τον Ιβκοβιτς, αν και είχε ήδη ξεκινήσει η συνεργασία του με την ομοσπονδία της πατρίδας του. «Μπρε, έχω δώσει τον λόγο μου για το Ευρωμπάσκετ. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ», αρνήθηκε ευγενικά ο γηραιός Σέρβος. Ακολούθησε η πρόσληψη του Γιόνας Καζλάουσκας. Μερικούς μήνες αργότερα οι δύο προπονητές συναντήθηκαν πάνω στο βάθρο στο Κατοβίτσε. Πού θα τερμάτιζε η Εθνική Ελλάδας και πού η εθνική Σερβίας εάν ο Ιβκοβιτς είχε απαντήσει θετικά;