Θυμηθείτε τον Κολίνα

Κατ' αρχήν να γράψω ότι η καριέρα του νυν προέδρου της ΕΠΟ στο ποδόσφαιρο οικοδομήθηκε στις σχέσεις του με τη διαιτησία. Στον Παναθηναϊκό και αργότερα στην ΕΠΟ ο Σοφοκλής Πιλάβιος πρέπει να έχει φάει τόσες φορές με διαιτητές που η σφυρίχτρα θα είναι κάτι σαν το κουδούνι του σκύλου του Παβλόφ και θα του τρέχουνε τα σάλια. Επειτα από κάθε καλή εμφάνιση διαιτητή στην Ελλάδα, ο Σοφοκλής ήταν αυτός που έπαιρνε τα εύσημα και ύστερα από κάθε κακή εμφάνιση…

Αλλά τι λέω τώρα; Η «χρυσή» δεκαετία του Σοφοκλή στις σχέσεις με την ευρωπαϊκή σφυρίχτρα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον χρυσούν αιώνα του Περικλή. Στα χρόνια του Σοφοκλή και του Θόδωρου κακό σφύριγμα δεν ακούστηκε σε ματς της Εθνικής μας. Τους Δανούς στο Καραϊσκάκη τους φέραμε σε τέτοια κατάσταση για τη διαιτησία του Κολίνα, που ήταν στα τελειώματα και έδωσε φιλελληνικό ρεσιτάλ, ώστε αποβλήθηκε ο Μόρτεν Ολσεν.

Το να αποβληθεί προπονητής σε ματς εθνικών είναι σπάνιο. Το να αποβληθεί Δανός εθνικός προπονητής είναι τόσο πιθανό όσο και ο πάπας να κάνει wind surfing. Μέχρι τη Μάλτα έχουμε «πιστολίσει» για να ανέβει το ηθικό της Εθνικής μας μετά την ήττα από τους Τούρκους. Επειδή οι Μαλτέζοι δεν καθόντουσαν να χάσουν, όπως πρέπει να κάνουν οι κατώτερες ομάδες που αντιμετωπίζουν κατόχους του Euro, τους βοηθήσαμε να χάσουν με ένα αξέχαστο πέναλτι που «κέρδισε» ο Τοροσίδης.

Ομολογουμένως ο Πιλάβιος δεν έκανε δήλωση που να ρίχνει το βάρος στον Ντε Μπλέκερε. Και αμαρτία από τον Θεό θα ήταν να το έριχνε. Από τους μεγάλους φιλέλληνες είναι ο Ντε Μπλέκερε. Πριν από τους τελικούς του Euro του 2004, μετά το ματς με την Ουκρανία, με νωπές τις δάφνες του πέναλτι που είχε δώσει, στην πάντα φιλόξενη «Παλαιά Βουλή» με ποδοσφαιροπαρέα, κάθε φορά που ο Ντε Μπλέκερε σήκωνε το ποτήρι, η πρόποσή του ήταν η ίδια: «Greece goes to Euro. De Blekere goes to Euro».

Ο Πιλάβιος δεν ήταν στη συγκεκριμένη παρέα, αλλά την ιστορία την ξέρει. Οπως ξέρει ότι αν ο Ντε Μπλέκερε ακούσει τι γράφεται για την πάρτη του στην Ελλάδα, μπορεί και να αυτοκτονήσει. «De Blekere and Greece they go together». Για του λόγου το ασφαλές να προσθέσω ότι αφαιρουμένης της αποβολής του Βύντρα υπάρχει μία φάση που η Ελλάδα να έχει παράπονο από τον Ντε Μπλέκερε;

Σκεφτείτε το σε συνδυασμό με το αξίωμα του πραγματικού γιου του Σάββα, «Το να παίζει ο διαιτητής 50-50 είναι σαν να ευνοεί την ομάδα που παίζει εκτός έδρας». Και τώρα που το σκεφτήκατε καταλάβετε κάτι. Αν το «Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες» ισχύει για τη ζωή, στο ποδόσφαιρο για τους ηττημένους ισχύει το «Ευτυχώς που υπάρχουν οι διαιτητές».

Δεν ξέρω αν στον Παναθηναϊκό το έχουν καταλάβει, αλλά έπειτα από ό,τι έγινε στον Βόλο, δύο τρόποι υπάρχουν για να παίζει μπάλα στην Ελλάδα ο Σισέ. Να φορέσει ωτοασπίδες ή οι πειθαρχικές επιτροπές να έχουν τα κότσια να τιμωρούν κάθε ομάδα που οι οπαδοί της θα φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα. Γιατί τώρα, που είδαν ότι τσιμπάει, οι Κάφροι δεν θα σταματήσουν τα «ούγκα» και τις μπανάνες όσο ο Σισέ παίζει στην Ελλάδα. Για τις τιμωρίες, ως συνήθως, το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι το δεδικασμένο.

Από τον Αμπονσά, που έβριζαν με ρατσιστικά συνθήματα οι οπαδοί της ομάδας του μέχρι να μην αντέχει άλλο και να σηκωθεί και να φύγει, μέχρι τον Σιλά, που όπως μου θύμισε ο αναγνώστης Δ.Τ. η διοίκηση του ΠΑΣ είχε καταγγείλει ότι τον έβριζε με ρατσιστικά επίθετα ο διαιτητής Ντάκος, η ιστορία του ρατσισμού στα γήπεδα είναι μεγάλη σε χρόνο, αλλά με μια ιδιομορφία σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Είναι εντελώς επιδερμική. Ο Ελληνας Κάφρος-οπαδός στην προσπάθειά του να εκνευρίσει τον αντίπαλο παίκτη θα του πει για τη γυναίκα και τη μάνα του, θα του πει για την ηλικία και την τριχοφυΐα του, θα του πει για τις gay τάσεις του και αν δεν έχει κάτι άλλο πρόχειρο, θα του πει και για το χρώμα του δέρματός του. Για παράδειγμα, ο Καρεμπέ περισσότερα άκουγε για την Αντριάνα παρά για το χρώμα του. Για να φανεί πόσο ψάχνονται ακόμα και οι παίκτες στην Ελλάδα για να βρουν με τι εκνευρίζεται ο αντίπαλος, όταν ο Μπάγεβιτς έπαιζε μπάλα, ο πιο δημοφιλής τρόπος να του παίρνουν κάρτες ήταν να του βρίζουν τον πρόεδρο Τίτο, που θαύμαζε.

Οπως και με κάθε άλλο παράπτωμα, έτσι και με τον ρατσισμό, η αδυναμία των πειθαρχικών επιτροπών να τιμωρήσουν αυστηρά τις ομάδες οφείλεται στις «παλιές αμαρτίες». Σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις που μια ομάδα έπεσε στα μαλακά. Ας πούμε λοιπόν ότι η πειθαρχική επιτροπή της ΕΠΟ τιμωρεί αυστηρά τον Ολυμπιακό Βόλου. Δεν θα έχει τότε δικαίωμα ο Αχιλλέας Μπέος να διαμαρτύρεται για το ότι το Αιγάλεω δεν είχε τιμωρηθεί ανάλογα για τα ρατσιστικά συνθήματα στον Αμπονσά;

Αν ο Παναθηναϊκός διαμαρτυρηθεί, δεν θα έχει δικαίωμα ο Μπέος να προσθέσει ότι και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έκαναν τις μαϊμούδες όποτε έπαιρνε την μπάλα ο Ανρί στο ματς με την Αρσεναλ; Το πιο παρήγορο στοιχείο στον ρατσισμό στα ελληνικά γήπεδα είναι το στοιχείο της γενικότητας. Οταν τύχει και για να βοηθήσει την ομάδα του ο Κάφρος οπαδός γίνεται και ρατσιστής. Να αρχίσουμε να ανησυχούμε όταν ο ρατσισμός θα εμφανίζεται στις κερκίδες συγκεκριμένων ομάδων. Οσο ο ρατσισμός περιορίζεται στα «Μπαμπαγκίντα, πόσο κάνει το CD του Χατζηγιάννη», το πρόβλημα ξορκίζεται.

Αν ήμουν στη θέση του Τιμούρ Κετσπάγια, περισσότερο και από το τι κάνει η ομάδα μου θα παρακολουθούσα τι κάνει η ομάδα των μικρών του Ολυμπιακού. Τα πέντε που έφαγε ο Ολυμπιακός μπορεί και να αντεχόντουσαν από τον Κετσπάγια, σε συνδυασμό όμως με τα τρία που έριξε στην ΑΕΚ η ομάδα Νέων με προπονητή τον Αλεξανδρή δεν αντέχονται ούτε με Unterberg.

Επίσης στον Ολυμπιακό υπάρχουν περισσότεροι τρόποι να απολυθεί ο προπονητής από όσους τρόπους υπάρχουν για τον άγιο να αγιάσει. Μπορεί να απολυθεί, επειδή η ομάδα είχε πολλούς τραυματισμούς, όπως είχε γίνει με τον Λεμονή, μπορεί να απολυθεί επειδή δεν παίζει με 4-4-2 και δεν έχει αρκετή ψύχωση με το πρωτάθλημα όπως έγινε με τον Κάτανετς και μπορεί να απολυθεί επειδή παίζει πολλή άμυνα, όπως με τον Μπιγκόν ή έχει «διπλά» στην Ευρώπη, όπως έγινε με τον Μπάγεβιτς.

Το 1995 ο πραγματικός γιος του Σάββα είχε γράψει στο «Φως» ότι ο Σταύρος Διαμαντόπουλος μετράει 14 νίκες. Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς για να βγει το σερί του κυρ-Σταύρου, είχαν λογαριαστεί και όλα τα φιλικά του καλοκαιριού, αλλά τέλος πάντων τόσα ήτανε. Κάνει λοιπόν μία ήττα ο κυρ-Σταύρος και τζους. Στη θέση του ο Περσίας, που ύστερα από μία εβδομάδα έπαιρνε και το πρωτοσέλιδο «Μεσσίας ο Περσίας».

Κανένας όμως δεν είναι μεσσίας στον τόπο του και έπειτα από λίγο τζους και ο «Πέρσι». Με τον Κετσπάγια όμως πάμε για νέο ρεκόρ. Πάει να γίνει ο πρώτος προπονητής που θα απολυθεί επειδή έχανε στα φιλικά. Ο Κετσπάγια πρέπει να είναι ο μόνος προπονητής που θα απολυθεί επειδή έχανε τα φιλικά. Ο Κετσπάγια πρέπει να είναι ο μόνος αποτυχημένος προπονητής που μέχρι στιγμής η ομάδα του έχει πέντε νίκες χωρίς να δεχθεί τέρμα. Οχι ότι παίζει τίποτα μπάλα που να βγάζει μάτια, αλλά και η ομάδα του Βαλβέρδε τέτοια εποχή δεν είχε παίξει μπάλα και είχε αποκλειστεί και από τους ομίλους.


Βλέποντας χθες το ματς του μπάσκετ της Εθνικής με τη FYROM θυμήθηκα τη Μισούνοβα, τη μαμά του Μισούνοφ που έπαιζε στον Αρη, που είχε εκπομπή στο ραδιόφωνο των γειτόνων με θέμα την καταπίεση της «μακεδονικής μειονότητας». Για να τα μπαλώσει ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε πει ότι η Μισούνοβα δεν είναι η πραγματική μητέρα του παίκτη. Τώρα πώς γίνεται αυτό, πρέπει να είσαι Ιωαννίδης για να το εξηγήσεις...