Μια Κυριακή του Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή...

Ε, αυτό είναι εθιμικό δίκαιο που εξυπηρετεί το άδικο –κι ενίοτε το ανεκδιήγητο: όταν φοβούνται ότι θα γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι για αρνητικούς λόγους φορείς εξουσίας, επαΐοντες, και πάσης φύσεως αρμόδιοι γραφειοκράτες διεκπεραιώνουν την άχαρη δουλειά τους σε ανύποπτους χρόνους ή απόμακρους χώρους. Αλίμονο, μπρος στο «καθήκον» τι είναι λίγος (αυτο)εξευτελισμός;

Υψιστο παράδειγμα επιλογής κατάλληλου χώρου: κοτζάμ ηγέτες του «G8», δηλαδή των οκτώ ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, το 2002 συνεδρίασαν στα... καναδέζικα Βραχώδη Ορη. Μαζί με τις αρκούδες! Τωρινό παράδειγμα επιλογής κατάλληλου χρόνου: Δήμος Αθήνας και Ερυθρός Σταυρός διάλεξαν τούτες τις αυγουστιάτικες ημέρες για να στείλουν μπουλντόζες να καταστρέψουν έναν από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου στα Πατήσια, τη «βίλα Δρακοπούλου». Τόσο... υπερήφανοι νιώθουν. Τόσο «πεπεισμένοι» είναι για την... απήχηση που έχει στον κόσμο η business as usual νοοτροπία τους. Θα αποτελούσε εξαίρεση ο χώρος του αθλητισμού; Οχι δα! Θυμάστε το «Γελαστό Παιδί» που τραγουδούσε η Φαραντούρη; Το «ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή»; Ε, τώρα επιβάλλεται η τροποποίηση των στίχων: «Μια Κυριακή του Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή/με ψήφους 5-3 απόφαση έχει βγει. Κρυφά, σαν διαρρήκτες, μακριά από “μη” και “μα”/το κλείσαμε το θέμα, για χάρη του Θωμά».

Και ο μήνας είχε εννιά -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάπως έτσι, εν κρυπτώ, η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ) αποφάσισε να συγχωνευθούν ο Ηλυσιακός και το Αιγάλεω. Πάλι καλά που δεν συνεδρίασαν τον Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, μεταμφιεσμένοι σε γονυπετείς γιαγιάδες. Από σημειολογικής πλευράς, πάντως, ενδεδειγμένη περίοδος θα ήταν το Πάσχα: στην ιστορία αυτή, βλέπετε, υπάρχουν κάμποσοι Πόντιοι Πιλάτοι. Εν πάση περιπτώσει, εφεξής τα μεν αρχικά της ΕΕΑ κάλλιστα μπορούν να σημαίνουν «Εδώ Επικυρώνονται Αίσχη» ή «Είμαστε Επιεικώς Απαράδεκτοι», στις δε συνεδριάσεις της θα ταίριαζαν –ως ηχητικό σήμα έναρξης- remix των ρεμπέτικων τραγουδιών «Χαράματα η Ωρα Τρεις» και «Πριν το Χάραμα».

Η ουσία της υπόθεσης είναι γνωστή. Επειδή ένας παράγοντας του ποδοσφαίρου, ο Θωμάς Μητρόπουλος, αδημονεί να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, υποχρεούνται να συγκολληθούν τεχνητά δύο ομάδες. Η μία στην ανατολική Αθήνα, η άλλη στη δυτική: επιτομή των εννοιών «ασύμβατο» και –εν τέλει- «ανεκδιήγητο». Κάθε μία από αυτές τις ομάδες διαθέτει κοινό, ιστορία, αυτοτέλεια, σχέσεις με την αντίστοιχη συνοικία. Ανασαίνει χάρη στη συναισθηματική φόρτιση του «μας», που έπεται του ονόματός της. Η «ομάδα μας».

Χωρίς το «μας», που σηματοδοτεί αγάπη κι όχι ιδιοκτησία, κάθε ομάδα αφυδατώνεται. Χωρίς το «μας», η ομάδα γίνεται κατάλληλη μόνο για μάσα, προσωπική προβολή, δημόσιες σχέσεις. Χωρίς το «μας», η ομάδα χάνει τον περιβάλλοντα χώρο της και –τελικώς- το οξυγόνο της. Φαντάζει σαν μετακινούμενη καντίνα. Χρήσιμες οι καντίνες, αλλά όχι ως ποδοσφαιρικά κύτταρα. Τώρα, όλα όσα περικλείει το ανεκτίμητο «μας» γίνονται κομμάτια, για να κάνει «το κομμάτι» του ο Θ. Μητρόπουλος. Βάζει στο μίξερ δύο συλλόγους, για να πετύχει η συνταγή: στη Δ' Εθνική θα αγωνιζόταν το Αιγάλεω, αλλά τώρα αυτό το συγχωνευμένο – αχώνευτο τερατούργημα θα βρεθεί, χάρη στον ιδρώτα των παικτών του Ηλυσιακού, στη Β'. Το τερατούργημα βαφτίστηκε, λέει, «ΑΟΗ Αιγάλεω». Η στοιχειώδης ειλικρίνεια άλλο όνομα υπαγορεύει: «Μητροπουλιακός Α.Ε.». Με το «Α.Ε.» να σημαίνει «Απροσδιορίστου Επωνυμίας». Προσδιορισμένη επακριβώς, όμως, είναι η σκοπιμότητα: διαλύονται δύο ομάδες για να ανέβει ένας παράγοντας δύο κατηγορίες! Το ότι ένας παράγοντας –και δη ο συγκεκριμένος- σκέφτεται έτσι δεν εκπλήσσει. Το ότι ΜΠΟΡΕΙ να υλοποιεί τέτοιους σχεδιασμούς, όμως, είναι εξωφρενικό.

Από την πρώτη στιγμή, όπως ήταν φυσιολογικό, η επαίσχυντη μεθόδευση εξαγρίωσε «και τις πέτρες» στα Ιλίσια. Φαίνεται όμως ότι δυσφορεί πολύς κόσμος και στο Αιγάλεω. Αυτό δηλώνει υγεία κι αξιοπρέπεια. Ξέρετε, το μόνο ποδοσφαιρικό σλόγκαν σεξουαλικού περιεχομένου που έχει νόημα είναι πως δεν κάνεις έρωτα με ξένα γεννητικά όργανα. Μπορεί το μίξερ να διαλύει και τις δύο ομάδες, αλλά τα Ιλίσια τα κάνει να φαίνονται λεηλατημένα και το Αιγάλεω κλεπταποδόχο. Το πρώτο σε γεμίζει πείσμα και εξασφαλίζει αναγνώριση και εκτίμηση στο όποιο νέο ξεκίνημα επιχειρήσεις. Το δεύτερο, όμως... Επί της ουσίας, ο Θ. Μητρόπουλος και οι φωστήρες που τον διευκολύνουν εξευτελίζουν το Αιγάλεω. «Σκασίλα τους», θα πείτε. Και θα έχετε δίκιο.

Φαντάζεστε τα ηθικά διδάγματα αυτής της ιστορίας διοχετευμένα στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας; Εάν ανεβαίνεις κατηγορίες με ασανσέρ τον μόχθο άλλων, γιατί να μη γίνεσαι και καθηγητής πανεπιστημίου μοστράροντας το διδακτορικό κάποιου; Δεν ξέρουμε κατά πόσο η ολοκλήρωση του αίσχους είναι αναπόδραστη. Ξέρουμε απλώς ότι το αίσχος είναι τόσο μεγάλο ώστε δεν το αντέχουν οι –κυρτωμένοι, ήδη, από πολλά βάρη- ώμοι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αποκλείεται να μην το κατανοεί αυτό ο Γ. Ιωαννίδης. Το ερώτημα είναι: νοιάζεται;