Hττα που λέει την αλήθεια

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού μετά το χθεσινό 3-0 από την Τότεναμ τα έβαψαν μαύρα. Αν κρίνει κανείς από τα μηνύματά τους και όσα είπαν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς μετά τη λήξη του ματς υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχουν δίκιο, αλλά σε γενικές γραμμές υπερβάλλουν. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι μας έδειξε το χθεσινό φιλικό, αλλά και τι αδυναμίες φαίνεται να έχει ο Ολυμπιακός.

Η αμυντική λειτουργία

Αρκετοί εντόπισαν το πρόβλημα στην άμυνα και στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δέχθηκε στο δεύτερο ημίχρονο 3 γκολ σε 10 λεπτά. Η κριτική γίνεται για τον Μέλμπεργκ και τον Αβραάμ που εκτέθηκαν από τους επιθετικούς της Τότεναμ. Μικρή η δική τους ευθύνη, λέω εγώ. Η αιτία που ο Ολυμπιακός σε εκείνο το χρονικό σημείο έχασε τα αυγά και τα πασχάλια ήταν η μεσαία γραμμή και ο Λένον απέναντι στον Ζεβλάκοφ.

Ο Κετσπάγια, ένα λεπτό προτού δεχτεί το πρώτο γκολ, έχει βγάλει από το γήπεδο τον Ντουντού, με τον Μαρέσκα να είναι ήδη εκτός. Τα τρία κεντρικά χαφ του Ολυμπιακού σε εκείνο το σημείο ήταν ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Λεντέσμα και ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Δηλαδή τρία κεντρικά χαφ που δεν κρατούν καθόλου την μπάλα. Αυτό ήταν αρκετό για να γίνει αφόρητη και συνεχής η πίεση των παικτών της Τότεναμ, που είχαν συνεχώς μπάλα στα πόδια τους και έψαχναν μανιωδώς το γκολ.

Ταυτόχρονα, ο Ζεβλάκοφ (στα 34 πλέον και περισσότερο στόπερ από δεξί μπακ που παίζει λόγω της απουσίας του Τοροσίδη) είχε να αντιμετωπίσει έναν από τους τέσσερις-πέντε γρηγορότερους παίκτες με την μπάλα στα πόδια στον κόσμο. Τον Λένον.

Ο Αγγλος, μάλιστα, παίζοντας αριστερά συνέκλινε συνέχεια προς τα μέσα, με τον «Ζέβλα» να αδυνατεί να τον ακολουθήσει. Αλλος ένας επιπλέον φόρτος για τα στόπερ δηλαδή. Ε, τα υπόλοιπα έγιναν εύκολα και στα μάτια του πολύ κόσμου εκτέθηκαν ο Μέλμπεργκ και ο Αβραάμ. Οχι ότι οι δυο τους δεν είχαν και λάθος τοποθετήσεις, αλλά σε γενικές γραμμές το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν αυτοί.

Πού είναι η επίθεση;

Αν και οι περισσότεροι εντοπίζουν το πρόβλημα στην άμυνα, το πρόβλημα του Ολυμπιακού (μάλλον, το σοβαρό πρόβλημα του Ολυμπιακού) είναι η επιθετική λειτουργία του. Διότι η αμυντική όσο έπαιζαν οι βασικοί ήταν αρκετά καλή. Μπροστά, όμως; Το απόλυτο μηδέν. Σε όλο το πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός έκανε δύο φάσεις. Μία από την εξαιρετική προσπάθεια και το σουτ του Ντουντού (δεν ήταν οργανωμένη επίθεση, αλλά μια στιγμιαία έμπνευση) και μία από την πολύ καλή ενέργεια του Ντομί που έδωσε μισό γκολ στον Ντιόγο και αυτός έστειλε την μπάλα στα ουράνια.

Αυτές ήταν οι δύο στιγμές που απείλησε ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος που ήταν καλός. Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Και αυτό οφείλεται σε δυο-τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Το πρώτο θα διορθωθεί και έχει να κάνει με τον Γκαλέτι, που είναι εμφανώς εκτός ρυθμού και χρειάζεται ματς, αφού έχασε σχεδόν όλη την προετοιμασία και τα φιλικά. Τα άλλα δεν διορθώνονται και χρειάζονται μεταγραφές.

Ο Ολυμπιακός θέλει γκολτζή. Ο Ντιόγο δεν είναι σε καμία περίπτωση τέτοιος. Ο Λεονάρντο ή ο Ζαϊρί που παίζουν από αριστερά επίσης δεν το έχουν το γκολ. Δεν πρόκειται για καμιά σοφία, αλλά ο Ολυμπιακός θέλει αριστερό εξτρέμ που να έχει και το γκολ και επιθετικό γκολτζή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Ντιόγο (δεν είναι φορ) τα καλύτερά του ματς τα έχει κάνει δίπλα στον Κοβάσεβιτς.

Αστέρι!

Εκτός από το προβληματιστεί για πολλά πράγματα, ο Κετσπάγια έχει και ορισμένους λόγους για να χαμογελά. Πρώτος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος. Χθες έπαιξε για δεύτερη φορά αμυντικό χαφ και ήταν για την ηλικία του και το άγνωστο της θέσης ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ! Ο πιτσιρικάς δεν πρέπει πλέον να υπολογίζεται ούτε από τον Κετσπάγια αλλά ούτε από εμάς ως ταλέντο, αλλά ως μονάδα του Ολυμπιακού.

Οχι βασική, αλλά μονάδα. Τελεία και παύλα. Ο Ντουντού στο πιο δυνατό τεστ του Ολυμπιακού και απέναντι σε εξαιρετικούς αντιπάλους έδειξε πόσο μεγάλη κλάση έχει. Δεν είναι υπερβολικό, αλλά προκύπτει από την εικόνα του ματς. Οπως ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα ο Μόντριτς στην Τότεναμ (στο λίγο διάστημα που έπαιξε), έτσι ξεχώριζε και ο Ντουντού. Ηταν απολαυστικός. Και δεν είναι τυχαίο ότι χωρίς αυτόν δέχθηκε τα τρία γκολ ο Ολυμπιακός.

Θυμηθείτε...

Επειδή πολλοί είναι αυτοί που το τελευταίο διάστημα βλέπουν τον Ολυμπιακό του Κετσπάγια και θυμούνται τον Ολυμπιακό του Λεμονή, που δυσκολευόταν αφάνταστα στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά έφτασε έως τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ας δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές.

Παίζουν το ίδιο σύστημα, που -ανεξάρτητα πώς το λένε ή το έλεγαν- είναι 4-5-1. Αμύνονται καλά και έχουν τρεχαλατζήδες χαφ, αλλά δυσκολεύονται να δημιουργήσουν. Εχουν στη σύνθεσή τους ηγετικές φυσιογνωμίες. Εχουν όμως και διαφορές.

Ο Κετσπάγια έχει δύο σαφώς καλύτερα και πιο ποιοτικά -όσον αφορά την ανάπτυξη του παιχνιδιού- κεντρικά χαφ. Ο Λεμονής έπαιζε με Λεντέσμα, Στολτίδη, Πατσατζόγλου, ενώ ο Κετσπάγια με Λεντέσμα, Ντουντού, Μαρέσκα. Οπως και να το κάνουμε, άλλο Στολτίδης και «Πάτσα» και άλλο Ντουντού και Μαρέσκα (κι ας ήταν αρνητικός χθες ο Ιταλός). Από την άλλη, όμως, ο Λεμονής είχε αριστερό χαφ τον «Τζόλε» και σέντερ φορ τον Κοβάσεβιτς.

Σαφώς ποιοτικότεροι και -κυρίως- περισσότερο παραγωγικοί όσον αφορά το γκολ παίκτες από αυτούς που έχει ο Τιμούρ. Πώς λοιπόν η τωρινή ομάδα μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη από εκείνη του Λεμονή; Μα, με έναν αντίστοιχο Τζόρτζεβιτς και έναν αντίστοιχο Κοβάσεβιτς. Τόσο απλά.