Ενας πρώτος απολογισμός

Ωραία... Τώρα που οι καρδιές των φίλων του Παναθηναϊκού επέστρεψαν στη θέση τους και ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη διεκπεραίωση, ας κάνουμε τον πρώτο απολογισμό. Τι περιμέναμε προτού αρχίσουν οι αγώνες των ελληνικών ομάδων; Το απόλυτο θετικό, που πήγε περίπατο με τη νίλα της Λάρισας.

Ο Παναθηναϊκός ίδρωσε για να αποφύγει μια ασυγκρίτως μεγαλύτερη νίλα. Μπορεί –κατά τα ειωθότα– η φυσιολογική, μεγάλη ανακούφιση να μεταλλάχθηκε σε μπαράζ υπερβολών για την εμφάνιση του ΠΑΟ, αλλά το εξηγήσιμο δεν είναι πάντοτε και ενδεδειγμένο: ας είμαστε απαιτητικοί από τις ομάδες μας. Αντίπαλοι επιπέδου (σημερινής) Σπάρτα και Σλόβαν δεν προσφέρονται για συμπεράσματα του τύπου «είμαστε φωτιά και λάβρα».

Σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι πως λογικά ο χρόνος δουλεύει γι' αυτόν. Η απρόσμενη δυσκολία με την οποία απέκλεισε τους Τσέχους αυτή καθαυτή δεν προιωνίζεται τίποτα. Κι άλλες φορές στο παρελθόν οι «πράσινοι» είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους στα πρώτα μέτρα κάποιας ευρωπαϊκής κούρσας, ενίοτε όμως κατάφερναν να «μακροημερεύουν».

Κάποτε κινδύνεψαν άμεσα να αποκλειστούν από την ισλανδική Φραμ (!), στη συνέχεια όμως εκτόπισαν την Γκέτεμποργκ και προκρίθηκαν –για πρώτη φορά– σε ομίλους του φρέσκου τότε Τσάμπιονς Λιγκ. Η πορεία της ομάδας του Ρότσα μέχρι τους «4» της διοργάνωσης είχε αρχίσει με μια αγχωτική πρόκριση σε βάρος της Χάιντουκ. Στο ΟΑΚΑ 0-0 κι εκτός έδρας 1-1, με τον Μπορέλι να ισοφαρίζει ευθύς μόλις οι γηπεδούχοι έχασαν τεράστια ευκαιρία να κάνουν το 2-0.

Ορισμένα, όμως, από τα εμφανή προβλήματα πρέπει να τεθούν σε διαδικασία ταχύρρυθμης επίλυσης. Τουλάχιστον ένα εξ αυτών φαντάζει ζόρικο και –κυρίως– «δομικό»: τίποτα δεν δείχνει ότι η αμυντική πληγή θα επουλωθεί μόνη της με την απλή πάροδο του χρόνου, ο οποίος άλλα πράγματα (π.χ. αυτοματισμοί, εμπέδωση τακτικής) τα εγγυάται. Το να δημιουργεί ο –καταφανώς υποδεέστερος– αντίπαλος ευκαιρίες όταν εσύ ρισκάρεις, είναι λογικό. Αλλά το να έχεις φέρει το παιχνίδι στα μέτρα σου, το σκορ στο 2-0 και να κινδυνεύεις εις διπλούν να αποκλειστείς στα τελευταία λεπτά, μόνο και μόνο επειδή ο αντίπαλος έκανε τα στοιχειώδη, πάει πολύ.

Τα ματς του –σοβαρού μεν, αλλά κατά διαστήματα βαριεστημένου– Ολυμπιακού με τη Σλόβαν δεν προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα. Τα θετικά επισημάνθηκαν ήδη. Στα αρνητικά (αν και εξηγήσιμα αυτή την περίοδο) θα καταγράφαμε τις λίγες αποτελεσματικές απόπειρες διάσπασης της αντίπαλης άμυνας από τον άξονα. Μοιραία το παιχνίδι πήγαινε στις μπόλικες σέντρες. Πολλές εξ αυτών «συμβατικές» –χωρίς, δηλαδή, να έχει προηγηθεί κάποιο ρήγμα στο αντίστοιχο άκρο της αντίπαλης άμυνας, όπως π.χ. αυτό που προκάλεσε ο Γκαλέτι στη φάση (64') κατά την οποία δεν τροφοδότησε τον Ντιόγο.

Τέσσερα γκολ πέτυχε ο Ολυμπιακός συνολικά σε βάρος των Σλοβάκων. Τα τρία με κεφαλιά. Θυμηθείτε τις αντίστοιχες φάσεις: η πρώτη (Αβραάμ) ήταν κλασικό αλαλούμ μπροστά στο τέρμα. Η δεύτερη (Μαρέσκα) πιστώνεται στην εκπληκτική σέντρα του Ζαϊρί σε φάση κατά τ' άλλα στατική: η άμυνα μιας καλύτερης ομάδας δύσκολα θα αιφνιδιαζόταν έτσι. Το 2-0 (Ντιόγο) προήλθε από άψογη αντεπίθεση. Σύμφωνοι, με την πάροδο του χρόνου και την αναμενόμενη άνοδο του Γκαλέτι ο Ολυμπιακός πιθανότατα θα γίνει περισσότερο πληθωρικός. Αρκεί να βρει κάποια καλή λύση για τα αριστερά. Ειδάλλως...