Πριν από σαράντα χρόνια...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Τρελάθηκες; Λονδίνο πας, είπες; Εκεί θα μετρούν εκατό χιλιάδες νέα κρούσματα της γρίπης κάθε μέρα! Τρελάθηκα, ξετρελάθηκα, πάντως πήγα. Μέρες δροσερές μου έτυχαν, με λιγότερο πανικό για τη γρίπη από τον αναμενόμενο. Μόνο κάτι Γιαπωνέζοι κυκλοφορούσαν σε μουσεία σαν το φάντασμα της όπερας. Με τις μάσκες δηλαδή, και μου φάνηκε μάλιστα ότι περνώντας από δίπλα μας είχαν ένα αντιπαθητικό ύφος –μπορεί να έφταιγε και η… χειρουργική τους εμφάνιση– σαν να έβλεπαν απρόσεκτους μελλοθάνατους.

Μέρες με ρεπορτάζ και σεβασμό στους δύο βετεράνους ήρωες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου που πέθαναν με διαφορά λίγων ημερών –ο ένας, ο Χάρι Πατς, σε ηλικία 111 ετών και ο άλλος, ο Χένρι Αλινχαμ σε ηλικία 113. Εφυγαν οι τελευταίοι εκπρόσωποι της πιο ευγενικής γενιάς, καθώς όλοι μας υποψιαζόμαστε πως γενιά τη γενιά πονηρεύουν οι άνθρωποι. Ειδικά μετά την παγκοσμιοποίηση, κορόιδα και χαζούτσικοι δεν υπάρχουν. Ούτε άνθρωποι που εύκολα θαυμάζουν κάποιον ή κάτι.

Ηθελα να πάω στο «Γουέμπλεϊ», μια και υπάρχει οργανωμένη εκδρομή ποδοσφαιρικού τουρισμού, τόσο για την επέτειο της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966 όσο και από συγκίνηση για τον θάνατο του κοσμοπολίτη Μπόμπι Ρόμπσον, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαράντα τρία χρόνια ακριβώς από τη μέρα που η Αγγλία σήκωνε το τρόπαιο στο σπίτι της μπροστά στη βασίλισσα.

Επηρεασμένος, όμως, από μια υπέροχη έκθεση του κορυφαίου φωτογράφου του '60, Φίλιπ Τάουνσεντ, με τον προκλητικό τίτλο «sorry you missed the sixties», την οποία μπορείτε να αποθαυμάσετε και σεις που θα βρεθείτε στο Λονδίνο, αψηφώντας τη swine flu, στην περιοχή της Κάρναμπι Στριτ, άλλαξα γνώμη.

Αποφάσισα να πάω πρώτα στην Abbey Road. Για ένα ακόμα συμβολικό πέρασμα της διάβασης στα χνάρια των Μπιτλς και μετά για καφέ στο γνωστό στους μυημένους, «Beatles Coffee Shop» λίγα μέτρα πιο πάνω, στον σταθμό του μετρό. Από τότε που οι Μπιτλς απαθανάτισαν αυτόν τον δρόμο του βόρειου Λονδίνου κάνοντας μια σειρά φωτογραφιών στην πασίγνωστη διάβαση των πεζών για το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου («Abbey Road»), κάθε χρόνο πάνω από 150.000 φίλοι της μουσικής, νοσταλγοί και τουρίστες από όλον τον κόσμο κάνουν το ίδιο πράγμα. Και βγαίνουν και φωτογραφία!

Το ίδιο έκαναν εξάλλου (πέρασμα και φωτογράφηση!) και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ (πάνω από δέκα φορές μετά τη διάλυση των Μπιτλς), η ομάδα της Λίβερπουλ, η Μάργκαρετ Θάτσερ, οι U2, η Κέιτ Μος, ο Κιθ Ρίτσαρντς, ο Τζόνι Ντεπ και οι Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς (γυμνοί αυτοί!).

Δίπλα στη διάβαση απαντέχουν από το 1931 τα περίφημα Abbey Road Studios, όπου ο Τζον Λένον, ο Πολ και τα άλλα «σκαθάρια» έγραψαν σχεδόν όλα τα τραγούδια τους από το 1962 μέχρι το 1970, όταν και διαλύθηκε το θρυλικό γκρουπ. Διαβάζω στο «Μπιτλς καφέ» περιοδικά. Για την προειδοποίηση του Μπέκαμ προς τον Τζον Τέρι να μείνει στην Τσελσι, «πρόσεξε διότι οι μεταγραφές συνήθως αποτυγχάνουν και θα πέσεις σε βαριά μελαγχολία». Αλλού πέφτει το μάτι μου σε δήλωση του Ράιαν Γκιγκς που προβλέπει ότι ο Οουεν (ναι, αυτός που στις αρχές του Ιουλίου εδώ τον είχαμε βγάλει σακάτη, «παλτό» και ανεπιθύμητο για τις ομαδάρες μας!) θα είναι η νέα μηχανή των γκολ για τη Μάντσεστερ, και μάλιστα θα σπάσει το ρεκόρ του Μπόμπι Τσάρλτον, που έχει 49 γκολ με τη φανέλα των «λιονταριών» (ο Οουεν έχει σαράντα).

Το μάτι μου πέφτει σε ένα φέιγ βολάν: μια πρόσκληση των «φαν» των Μπιτλς για ένα πέρασμα από την Abbey Road. Διαβάζω προσεκτικότερα και διαπιστώνω ότι στις 8 Αυγούστου συμπληρώνονται ακριβώς σαράντα χρόνια από εκείνη τη φωτογράφηση των Μπιτλς και χιλιάδες οπαδοί θα πάνε εκεί για να κάνουν το «zebra crossing» για να τιμήσουν την επέτειο, το συγκρότημα και το άλμπουμ, το οποίο πούλησε πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. «A long and winding road»!

Την Abbey Road διέσχισαν εκείνο το πρωινό της 8ης Αυγούστου 1969, μπροστά από τον φωτογράφο Ιαν ΜακΜίλαν που είχε στήσει μια σκάλα στη μέση του δρόμου (και ο οποίος πέθανε το 2006), με τη σειρά ο Τζον Λένον φορώντας λευκό κοστούμι, ο Ρίνγκο Σταρ, ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ (ξυπόλητος!) και ο Τζορτζ Χάρισον.

Την επέτειο, όμως, δεν θα προλάβει και ένας άλλος άνθρωπος που συνδέθηκε με την ιστορική φωτογραφία με έναν αναπάντεχο τρόπο: αν προσέξετε καλά στο εξώφυλλο του «Abbey Road», ανάμεσα στον προπορευόμενο Τζον και τον Ρίνγκο, στο βάθος του δρόμου φαίνεται ένα μαύρο όχημα της αστυνομίας και δίπλα ένας όρθιος άνδρας που παρακολουθεί τη σκηνή. Ονομαζόταν Πολ Κόουλ και πέθανε το 2008 σε ηλικία 96 ετών. Τον είχαν εντοπίσει οι φαν και οι δημοσιογράφοι εδώ και πολλά χρόνια, στους οποίους είπε τι θυμόνταν από τη σκηνή: «Η γυναίκα μου είχε μπει σε ένα μουσείο της περιοχής και γω που βαριόμουν βγήκα έξω. Είχα πιάσει και κουβέντα, θυμάμαι με έναν αστυνομικό που καθόταν μέσα στο όχημα, λέγοντας για τον καιρό και άλλα τέτοια. Είδα ξαφνικά τον φωτογράφο και τέσσερις τύπους σε σειρά σαν… πάπιες να περνούν τη διάβαση. Μου φάνηκαν μάλιστα ριζοσπαστικοί νέοι, διότι δεν περπατάς στο Λονδίνο ξυπόλητος όπως ένας από αυτούς»!