Ίδια...«κόκκινη» συνταγή

Με βάση αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα, σε φιλικά κι επίσημα παιχνίδια, το αγωνιστικό πρόσωπο του Ολυμπιακού δεν παρουσιάζει σοβαρές διαφοροποιήσεις ως προς την προηγούμενη σαιζόν. Η φιλοσοφία στο χορτάρι παραμένει η ίδια και αυτό που αλλάζει εν μέρει είναι τα πρόσωπα.

Ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση του πλάτους του γηπέδου και το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για φέτος. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό κυρίως για τις εγχώριες διοργανώσεις όταν έχει να αντιμετωπίσει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων κλειστές άμυνες. Αναλογιστείτε απλώς ποιες ήταν οι απώλειες του Ολυμπιακού στην έδρα του, αλλά και εκτός, απέναντι σε χαμηλής δυναμικότητας ομάδες και πόσες αυτές του κύριου αντιπάλου του τα τελευταία χρόνια για την κατάκτηση του τίτλου, Παναθηναϊκού. Αυτά τα ματς έκριναν πρωταθλήματα και όχι τα ντέρμπι.

Πως το πετύχαινε αυτό; Με την απόκτηση και διατήρηση στο δυναμικό του ποδοσφαιριστών που ξέρουν να πατάνε την πλάγια γραμμή και να λειτουργούν σ’ αυτό το χώρο. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς αλώνιζε για χρόνια στην αριστερή πτέρυγα και το ίδιο έκανε απέναντι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Ποιο ήταν το πλεονέκτημα; Οι δυο τους, όταν δεν δημιουργούσαν με τις πλαγιοκοπήσεις τους, άνοιγαν το χώρο για τους υπόλοιπους. Αποσυμφόριζαν το γήπεδο από τον «κόσμο». Γι’ αυτό και σκόραραν με μεγάλη ευκολία παίκτες που έρχονταν από τον άξονα, όπως ο Στολτίδης, ο Μπελούτσι, ο Ντουντού. Και τώρα ο Μαρέσκα, σε λίγα λεπτά συμμετοχής έχει ήδη ένα δοκάρι κι ένα γκολ.

Όταν έφυγε ο Γιαννακόπουλος το κενό δεν καλύφθηκε εκ των έσω, προσπαθώντας να μάθουν σε κάποιον άλλον τα μυστικά της θέσης. Αποκτήθηκε ο Λουτσιάνο Γκαλέτι.. Το ίδιο συνέβη και με την αποχώρηση του «Τζόλε». Ηρθε ο Ζαϊρί, ο οποίος ήταν εξαιρετικός χθες και «σέρβιρε» κι έτοιμο γκολ στον Ιταλό. Οι κινήσεις ήταν οι ενδεδειγμένες, τουλάχιστον ως προς την διατήρηση του ίδιου αγωνιστικού προφίλ. Ο, τι πρέπει για Ελλάδα δηλαδή. Στην ίδια λογική κινούνται και φέτος οι ερυθρόλευκοι μόνο που τώρα θα πρέπει να λειτουργήσουν με μια «προσωπικότητα» μείον. Αυτή του Τζόρτζεβιτς. Γιατί καλό είναι το ταλέντο του Μαροκινού, αλλά αυτό δεν φτάνει. Θέλει και χαρακτήρα, νοοτροπία νικητή. Κι αυτά καλείται να αποδείξει πως διαθέτει…

Για τον Μαρέσκα θα πρέπει να δούμε λίγο ακόμα. Το παιχνίδι κόντρα στη Σλόβαν δεν ήταν τέτοιου επιπέδου και τέμπο που να δικαιολογεί εύκολα συμπεράσματα. Δείχνει να παίζει τη μπάλα με τη μία, να κινείται καλά στο χώρο δίνοντας βοήθειες στους συμπαίκτες του όπου χρειάζεται, να έχει το γκολ και να μοιράζει σωστά το παιχνίδι, αλλά μοιάζει ακόμα βαρύς. Όταν είναι απολύτως έτοιμος από πλευράς φυσικής κατάστασης θα μπορούμε να πούμε περισσότερα…