Τρεις απορίες για τη γρίπη (με τα δύο ονόματα...)

Ωραία, τώρα που ανακαλύφθηκε πόσο βλαβερός είναι ο πανικός για τη γρίπη Α, μήπως μπορούν να μας πουν οι «ανακαλύψαντες» ποιος στην ευχή τον προκάλεσε; Αλλά, ποιος να το πει ή, μάλλον, να το παραδεχθεί; Εδώ ισχύει το τηλεόραση κερνάει, τηλεόραση πίνει και τηλεόραση στηλιτεύει την κατανάλωση αλκοόλ και τον θεσμό του κεράσματος.

Αφθονούσαν χθες τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τον κόσμο που συρρέει στα νοσοκομεία άνευ ουσιαστικού λόγου. Μάααλιστα... Το πώς διαμορφώθηκε αυτό το κλίμα πανικού προφανώς παραμένει μυστήριο, πιθανό αντικείμενο εκπομπής του Χαρδαβέλλα. Εως ότου εξηγηθεί το ανεξήγητο, ας μας επιτραπεί να διατυπώσουμε τρεις απορίες.

Πρώτη απορία –η φιλολογική: ο λόγος για τον οποίο καθιερώθηκε ο όρος «γρίπη Α», εκτοπίζοντας το αρχικό «γρίπη των χοίρων», μήπως παραπέμπει σε κάποιο λεκτικό καθωσπρεπισμό; Επειδή σε περίπτωση καταφατικής απάντηση το αναπόφευκτο σχόλιο θα ήταν «αυτό μας μάρανε;», έπεται τροποποίηση της απορίας: μπας και μας έζωσε η ανησυχία ότι ο κόσμος θα κακολογήσει τα συμπαθή γουρούνια; Ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως εάν στον νου ορισμένων εδρεύει κάποια ανησυχία, αυτή δεν αφορά την υστεροφημία των δύσμοιρων ζώων που καταλήγουν, ούτως ή άλλως, στο σφαγείο.

Πολύ περισσότερο θα με έπειθε μία άλλη εκδοχή: ότι κάποιοι θα ήθελαν να αναστείλουν –εν τη γενέσει τους– τους όποιους προβληματισμούς αναπτύσσονται σχετικά με τις επιπτώσεις των μεθόδων εντατικής κτηνοτροφίας. Ζώα στοιβαγμένα σαν σαρδέλες, με αποτέλεσμα –όπως λένε οι ειδικοί– τη διαρκή ανακύκλωση και εξέλιξη ιών. Επιπροσθέτως, εκτεταμένη και εξεζητημένη χρήση αντιβιοτικών. Αλλά, βλέπετε, ο τρόμος προσφέρει κι αυτή την υπηρεσία: όταν τρέμεις για το τι θα συμβεί από φθινόπωρο, σιγά μη σκέφτεσαι τι μπορεί να φταίει –και να ξαναφταίξει.

Δεύτερη απορία –η «κρατικίστικη»: ο υπουργός Δ. Αβραμόπουλος, που υποσχέθηκε ότι το ξεχαρβαλωμένο –κατ' όνομα– ΕΣΥ θα ενισχυθεί με την πρόσληψη 1.400 γιατρών και 5.500 νοσηλευτών, αντιλαμβάνεται άραγε ότι ομολογεί το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει (κι ας μη ρωτήσει κανείς «με ευθύνες ποιων;») το δημόσιο σύστημα υγείας; Εκτός αν πιστεύουν ότι αυτό είναι σαν part time εργαζόμενος, στον οποίο λες «τώρα σε χρειάζομαι γιατί έχω έναν ιό, αύριο δεν σε ξέρω – δεν σε είδα».

Τρίτη απορία –η επίμαχη: άσχετος με τα ιατρικά ων, ομολογώ ότι μέσα στον κυκεώνα των αντικρουόμενων απόψεων και αναλύσεων δεν κατόρθωσα να ανακηρύξω «νικητή»: έχουν δίκιο όσοι τάσσονται υπέρ του μαζικού εμβολιασμού όλου του πληθυσμού ή όσοι λένε πως οι παρενέργειες τέτοιας κίνησης μπορεί να αποβούν σοβαρότατες;

Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι υποστηρικτές της δεύτερης άποψης επικαλούνται αρκετά στοιχεία από το παρελθόν, όπως π.χ. τη –γνωστή εν πολλοίς– επιδημία στις ΗΠΑ το 1976. Τότε που πέθανε ένα άτομο από τη γρίπη και 25 από το εμβόλιο που είχε παραχθεί εσπευσμένα και το οποίο, επιπλέον, ευθυνόταν για την παράλυση 500 ακόμα ανθρώπων (νευρολογικό σύνδρομο). Ο εμβολιασμός διακόπηκε, τότε κακήν κακώς.

Ασφαλώς όλες οι περιπτώσεις –και συνθήκες– δεν είναι ίδιες. Ετσι, μαζί με τον... αγνωστικισμό μου, καταθέτω, με αμέριστη καλοπιστία, την απορία: το γεγονός ότι προτάσσεται η λύση του καθολικού εμβολιασμού οφείλεται στην ικανότητα των αρμοδίων να επιλέξουν τη σωστή «γραμμή», με κριτήρια αμιγώς επιστημονικά-υγειονομικά; Διότι, εδώ που τα λέμε, η βούληση δύο-τριών μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών θα έκανε τα στελέχη των «γκουβέρνων» αρκετών χωρών να «βαρέσουν προσοχή». Κι όποιος νομίζει ότι αυτό το τελευταίο ηχεί βαρύ, ας κάνει υπομονή: το εμβόλιο για τον ιό της αφέλειας δεν βρέθηκε ακόμα.