Καλοκαιράκι… Ώρα για να φορτίσουμε τις μπαταριές μας. Έτσι λένε οι περισσότεροι, άρα μάλλον έτσι θα είναι. Ο όχλος αποφασίζει σε αυτές τις περιπτώσεις …and if you listen to fools the Mob Rules…
Αυτό αποφάσισα να κάνω κι εγώ. Να φορτίσω τις μπαταριές μου. Μπήκα στον πρώτο Γερμανό που συνάντησα μπροστά μου και τους ζήτησα φορτιστή. Η γλυκιά, κατά τα άλλα κοπελίτσα, με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απόγνωση. «Τι εννοείτε κύριε ότι θέλετε να σας φορτίσουμε τις μπαταρίες;».
«Αυτό που κατάλαβες γλύκα» της απάντησα αλλά μάλλον δεν είχαμε την ίδια αντίληψη αφού φώναξε έναν τύπο που έπαιζε το ρόλο της ασφάλειας του μαγαζιού (ιδανικός γι’ αυτόν το ρόλο με τα 140 κιλά του και πάνω από 1,90 σε ύψος) και με πέταξε έξω…
Ενώ κυλιόμουνα στην άσφαλτο λες και με είχανε αφήσει στην άκρη της αμμουδιάς, παρατήρησα κάτι που το βλέπεις μόνο μια φόρα το χρόνο (άντε δυο αν υπολογίσεις και το Πάσχα). Πολλές θέσεις για παρκάρισμά. Επιτέλους, είχαν φύγει. Είχαν πάει στα χωριά τους, σε νησιά, σε βουνά, σε λόφους, σε λαγκάδια, σε σπίτια φτιαγμένα από πάγο, στη Σελήνη, σε ένα ράντσο στο Τέξας, στη βορειοδυτική Γουαδελούπη.
Όπου κι αν είχαν πάει μπράβο τους. Τουλάχιστον δεν είχαν μείνει στην πόλη.
Η συνειδητοποίηση της απουσίας του πλήθους από την Αθήνα, γέμισε χαρά το ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Αποφάσισα λοιπόν αντί να φύγω κι εγώ για το χωριό μου, ένα νησί, ένα βουνό, ένα λόφο, ένα λαγκάδι, ένα σπίτι φτιαγμένο από πάγο, τη Σελήνη, ένα ράντσο στο Τέξας ή τη βορειοδυτική Γουαδελούπη, να μείνω στην Αθήνα. Για πρώτη φορά.
Ναι ναι, αυτό θα έκανα και θα το ευχαριστιόμουν κιόλας. Αυτή την πολύ γλυκιά σκέψη διέκοψε ένας τύπος που πέρασε από δίπλα μου, αφήνοντας αθόρυβες (αλλά πολύ βρωμερές όπως μπορώ να σας διαβεβαιώσω) πορδίτσες. Ο ελάχιστός αλλά επαναλαμβανόμενος θόρυβος που έβγαζε μου θύμιζε κάτι, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι. Μια μελωδία.
«Συγνώμη κύριε» του είπα και τον τράβηξα από τον ώμο. Ξαφνιάστηκε είναι η αλήθεια. «Τι σκοπός είναι αυτός που παίζεται;».
Μόλις ξεπέρασε την έκπληξη μου πέταξε ένα «Σας παρακαλώ κύριε, αφήστε με ήσυχο και προσπάθησε να φύγει. Εκνευριζόμουν απίστευτα όταν με έλεγαν «κύριο», για αυτό τον κυνήγησα μέχρι το φανάρι, απλά για να τον τρομάξω.
Η μελωδία του τύπου με τις πορδίτσες δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου. Τι ήταν άραγε; Δεν θα χάλαγα άλλη φαιά ουσία, κάποια στιγμή θα ερχόταν στο μυαλό μου.
Εκείνη την ώρα αποφάσισα να περάσω μια βόλτα από το γραφείο. Οι περισσότεροι είχαν φύγει με άδεια οπότε βρήκα την ευκαιρία να καπνίσω σε όλο το κτίριο τρέχοντας χωρίς να φοβάμαι ότι θα με καταγγείλει κάποιος.
Αφού κουράστηκα από το πέρα δωθε έκατσα στις σκάλες με την ελπίδα ότι δεν θα με ενοχλήσει κανένας. Όπως κάθε τι που περιμένεις με ανυπομονησία σπάνια έχει θετική κατάληξη, έτσι έγινε και εκείνη τη στιγμή αφού ο νεαρός συνάδελφος έτρεξε προς το μέρος μου.
«Δεν θα φύγεις για διακοπές;» μου είπε ενώ κρατούσε στα χέρια του ενώ από αυτά τα γυναικεία περιοδικά που ποτέ δεν τα ξεχώριζα μεταξύ τους. «Μήπως ήρθε η ώρα να μας πεις ότι είσαι gay; Δεν χρειάζεται να το κρύβεις άλλο…»
«Όχι, όχι! Μ’ αρέσουν οι γυναίκες. Απλά θέλω να διαβάσω ζώδια» ήταν η καλύτερη απάντηση που μπόρεσε να μου δώσει.
«Ας πούμε ότι σε πιστεύω, πάντως αν κάποια στιγμή αποφασίσεις να το ομολογήσεις πες το. Μην τρελαίνεσαι, Δεν κάνει. Και όχι δεν θα πάω διακοπές» του είπα και τον έδιωξα.
Κάτι μου μύρισε… Φεύγοντας άφησε, αθόρυβες (αλλά πολύ βρωμερές όπως μπορώ να σας διαβεβαιώσω) πορδίτσες. Η μελωδία και ο ρυθμός που έβγαιναν ήταν ακριβώς ίδια με τον τύπο από το φανάρι. «Άνοιξε το ράδιο σου παίζει απόψε για μας» τον άκουσα να τραγουδάει στον διάδρομο…
«Γαμω την τρέλα μου γαμώ. Που το ξέρω αυτό το τραγούδι» σκέφτηκα αλλά δεν τον φώναξα να μου πει, γιατί θα με έπρηζε πάλι…
Κατέβηκα στο γραφείο μου στο υπόγειο για να περάσω την υπόλοιπη μέρα μου χωρίς να με ενοχλήσει κανένας. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα μου.
Ο Jesse James καθόταν όπως πάντα στο ράφι του. Αυτή τη φορά όμως σφύριζε…
«Τι σφυρίζεις Jesse;»
«Θα ήθελα να πω ότι σφυρίζω Τσαϊκόφσκι, αλλά δεν το κάνω»
«Τότε τι σφυρίζεις;»
«Μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου»
«Και μένα, μου έχει κολλήσει μια αηδία από το πρωί αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι»
«Άνοιξε το ράδιο σου παίζει απόψε για μας» είπε ο Jesse James…
«Η μελωδία της μοναξιάς… Ναι γαμώ την τρέλα μου το θυμήθηκα..Μπράβο ρε Jesse..»
«Δεν κάνει τίποτα. Να σου πω όμως. Επειδή μας έκατσε βαριά η Βανδή, πάμε να πούμε και κανένα αντρικό;»
«Πάμε! Valhalla, deliverance why have you ever forgotten me»…
Υ.Γ. Καλές διακοπές σε όλους!
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
