Σάντος, νέοι, αγωνίες, προπονητές κ.λπ.

Ο Δημήτρης Γρηγοράκης μού επισημαίνει μια παράλειψη. Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι να του απαντήσω.
«πριν από λίγο διάβασα όσα έχεις γράψει για την Εθνική Νέων Ανδρών μπάσκετ. Περίμενα ότι τουλάχιστον εσύ θα επισημάνεις την παντελή έλλειψη ήθους που χαρακτήρισε πολλούς από τους παίκτες της, οι οποίοι έδειχναν σε πανελλήνια μετάδοση τα γεννητικά όργανά τους σε αντιπάλους άνευ λόγου! Δεν το έκανες και λυπήθηκα. Από τους συναδέλφους σου του μπάσκετ δεν περίμενα τίποτα. Ετσι κι αλλιώς, με τη συνενοχή της μπασκετικής δημοσιογραφίας, που λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέπτης χρόνια τώρα, στο ελληνικό μπάσκετ υπάρχουν μόνο ήρωες, άψογοι χαρακτήρες, χρυσά παιδιά κ.ά. Βλέποντας τους μικρούς, ως Ελληνας, ένιωσα μόνο ντροπή και εύχομαι πραγματικά το ματς να μην έχει μεταδοθεί σε καμία χώρα του κόσμου».

Σάντος

Ο Σπύρος Μανιάτης από την Καλαμαριά γράφει έχοντας δει τη νίκη του ΠΑΟΚ επί της Βαλερένγκα, μεταξύ άλλων, κάτι σοφό για τον Φερνάντο Σάντος.
«Οι ομάδες του δεν παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ο ίδιος μοιάζει βαρετός τύπος. Ομως ποτέ κάποια ομάδα που τον είχε προπονητή δεν έπαθε ζημιά εξαιτίας του. Πάντα οι ομάδες του ήταν έτοιμες στους προκριματικούς. Πάντα οι ιδέες του ήταν ξεκάθαρες -πρόσφατα είπε "αυτός ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να παίξει 4-4-2". Πάντα οι ρόλοι βασικών αναπληρωματικών ήταν διακριτοί. Πάντα πόνταρε σε έμπειρους για να μην καίει τους νέους. Και στο φινάλε όσοι κριτικάρουν την ατολμία του πότε είπαν "μπράβο" σε έναν προπονητή που έπαιξε ανοικτά κι έχασε Στην Ελλάδα, όπως λες σωστά, όλοι πιστεύουν σε έναν Θεό που λέγεται αποτέλεσμα. Ο Σάντος είναι προφήτης»!

Προς τι;

Ο φίλος Δημήτρης Καλαμαράς δεν είναι οπαδός του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ ή του ΠΑΟΚ και ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνει την αγωνία που είχαν οι οπαδοί αυτών των ομάδων αυτή την εβδομάδα. Μου γράφει:
«Τώρα που ο καιρός γαρ εγγύς και για τις υπόλοιπες "μάχες" των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, θα επανέλθει η γνώριμη επωδός για το "πόσο σημαντικό είναι να πάνε καλά οι ομάδες μας για να κερδίσουν βαθμούς και να ανέβει η Ελλάδα στην κατάταξη και να έχει ευνοϊκότερες κληρώσεις κ.λπ. κ.λπ.", μια διαπίστωση που βέβαια είναι κάπως αντίθετη με μια άλλη που λέει πόσο δευτερεύον και πόσο ασήμαντο (πρέπει να) είναι το ποδόσφαιρο στη ζωή μας. (…) Κατανοώ, βέβαια, απόλυτα την (καλώς ή κακώς) εννοούμενη "κάψα" ορισμένων για τέτοιες επιτυχίες.

Ο καθένας από αυτούς τους "ορισμένους" έχει τους λόγους του: οι διοικήσεις των ομάδων για τα διαφόρων ειδών έσοδα από διαφημίσεις, τηλεοπτικά, εισιτήρια και μπόνους της ΟΥΕΦΑ, οι παίκτες για να "φανούν" στην Ευρώπη και να κάνουν γνωστό το όνομά τους πετυχαίνοντας μια μεταγραφή ή ένα καλύτερο συμβόλαιο, τα κανάλια για την τηλεθέαση και τις διαφημίσεις, οι δημοσιογράφοι και οι εφημερίδες για τα επιπλέον φύλλα και οι οπαδοί γιατί παίζουν οι ομάδες τους. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά, υπάρχει κανένας φίλαθλος, ρε Αντώνη, που αγαπά την μπάλα για την μπάλα (πώς λέμε τέχνη για την τέχνη), που να χαλιέται αν αντί για τις ελληνικές ομάδες κάθε δεύτερη Τρίτη και Τετάρτη βλέπει την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, την Τσέλσι, ή τη Γιουβέντους και την Μπάγερν;

Βέβαια υπάρχει και η παράμετρος "παίζουν οι ελληνικές ομάδες, Ελληνες είμαστε, τις υποστηρίζουμε, γιατί να μείνουν απέξω;". Δεν βγάζω τον εαυτό μου από αυτή την κατηγορία φιλάθλου που το βλέπει και λίγο πατριωτικά, αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάποιο μεγάλο "εθνικό συμφέρον": για μπάλα μιλάμε! Καλή επιτυχία, λοιπόν, αλλά και αν αποτύχουν οι ομάδες μας δεν νομίζω να χαλάσει και ο κόσμος.
Αλλωστε αν αποτύχουν θα μπορούν να τις απολαύσουν στο πρωτάθλημά μας, ένα από τα πιο θεαματικά, αμφίρροπα και ποιοτικά του κόσμου...».

Δουλειά

Η μόνη επιστολή που δημοσιεύω με θέμα τον Τεν Κάτε (από τις πάρα πολλές που έλαβα) είναι αυτή του φίλου αναγνώστη Σταύρου Κριμαλάκη. Τη δημοσιεύω επειδή δεν αναφέρεται στο ζήτημα των επιλογών του Ολλανδού στην Πράγα, αλλά σε κάτι γενικότερο:
«Τι θέλουμε από έναν προπονητή; Να ετοιμάζει ομάδες που σε κάθε, μα κάθε παιχνίδι θα αγωνίζονται με την ίδια τακτική-στρατηγική-προσανατολισμό ώστε να μπορούμε να τις καταλάβουμε εμείς μέχρι να τις χαρακτηρίσουμε προβλέψιμες στην πρώτη μεγάλη γκέλα; Θέλουμε προπονητές που θα πειραματίζονται με τους παίκτες και τις διατάξεις ψάχνοντας την κατάλληλη ενδεκάδα και το σχήμα που στον εκάστοτε αγώνα θα πάρει το επιθυμητό αποτέλεσμα μέχρι να μας τη δώσει στο κρανίο από την όποια αναποτελεσματικότητα και να τους κατηγορήσουμε για αστάθεια επιλογών που προκαλεί νευρικότητα στην ομάδα; Εγώ πιστεύω ότι ο Τεν Κάτε προσπαθεί να τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα! Το πρόβλημα δεν είναι η μέθοδος: το πρόβλημα είναι ο χρόνος!

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την τριετία 2001-2004 είχε την πολυτέλεια του χρόνου να βλέπει την Αρσεναλ να παίρνει αήττητη το πρωτάθλημα. Ο Φέργκιουσον εκείνη την περίοδο είχε αλλάξει δέκα σχήματα και 40 ποδοσφαιριστές στη βασική ενδεκάδα, την ίδια χρονική περίοδο δεχόταν σκληρή κριτική, μάλιστα του λέγανε οι Αγγλοι δημοσιογράφοι ότι έτρωγε "κολλήματα"! Το να φτιάξεις μια ομάδα για ένα-δύο χρόνια είναι κάτι σχετικά εύκολο, μια και συχνά-πυκνά παρατηρούμε τέτοια φαινόμενα σε όλη την Ευρώπη. Το να σφυρηλατήσεις, όμως, μια πρωταγωνίστρια δεκαετίας απαιτεί πολύ σκληρή δουλειά, οργάνωση, υπομονή και χρήματα! Στην Ελλάδα δεν νομίζω ότι το ξέρουμε αυτό...».

Ευχαριστούμε, αλλά...

O φίλος Αντώνης Οικονόμου, ύστερα από καιρό, μου στέλνει μια ωραία επιστολή την οποία δεν κατάφερα να δημοσιεύσω ολόκληρη με θέμα την επιστροφή δύο θρύλων, του Αρμστρονγκ και του Σουμάχερ. Μου γράφει: «Τι κάνει έναν αθλητή υψηλού επιπέδου, έναν ζωντανό θρύλο, να αρνείται την έννοια του "τέως" και να θέλει να επιστρέψει στη δράση;
Πριν από τέσσερα χρόνια το κοντέρ για τους τρεις μεγάλους πρωταθλητές των τροχών (Σουμάχερ, Αρμστρονγκ, Βαλεντίνο Ρόσι) έδειχνε τον ίδιο αριθμό θριάμβων: 7! Μόνον ο Βαλεντίνο Ρόσσι είχε ακόμα τη βιολογική δυνατότητα να το σπάσει! Το 2008 τους έκανε επιτέλους 8 και συνεχίζει! Τού έμειναν "μόνο" σαν στόχος και σαν φάντασμα μαζί άλλες 22 νίκες για να ξεπεράσει τον Ντ' Αγκοστίνι.

Αλλά οι άλλοι δύο; Ο Αρμστρονγκ και ο Σουμάχερ; Αποσύρθηκαν -ο ένας νικητής του Γύρου Γαλλίας για 7η φορά, ο άλλος έχοντας πια δικά του όλα τα (επίσημα) απόλυτα ρεκόρ στην F1. Και οι δύο θα έμεναν ούτως ή άλλως στην ιστορία ως οι μέγιστοι των αγωνισμάτων τους. Και ξαφνικά, το 2009, μια μαγική συγκυρία τούς ξαναφέρνει στο προσκήνιο ως αθλητές. Ο Αρμστρονγκ τρέχει στις Αλπεις στα 37 του, αναρρώνοντας μόλις από μια σπασμένη κλείδα, αναστατώνει όλη την ομάδα της Astana, έρχεται τελικά τρίτος, αποστρέφει επιδεικτικά το βλέμμα του από τον νικητή Κόνταντορ και δηλώνει πετώντας του το γάντι ότι θα τα ξαναπούν του χρόνου. Ο Σουμάχερ, στα 40 του, αποδέχεται την πρόταση του Μαρανέλο και θα πιλοτάρει πάλι στις 23 Αυγούστου στη θέση του άτυχου Μάσα. Οι συμπτώσεις είναι ανατριχιαστικές, ο αθλητισμός για μια ακόμα φορά σε κάνει δεισιδαίμονα. Αλλά εκτός από το ενδεχόμενο δέος μπροστά στο τυχαίο -που το αναδεικνύει σε μοιραίο- το ερώτημα παραμένει: γιατί το κάνουν ο Τεξανός και ο Γερμανός;

Η απάντηση που θέλουν οι ίδιοι ατομικά να δώσουν στη φύση, παίρνοντας το ρίσκο μιας παταγώδους αποτυχίας είναι θέμα δικό τους. Εκείνο που μας αφορά είναι ότι η άμετρη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, εκμεταλλευόμενη και την αμφίσημη πλην μυθοποιητική λειτουργία των ΜΜΕ, αρχίζει βαθμιαία να θολώνει την αίγλη τους ως θρύλων που ακόμα ζουν -συμβολικά και βιολογικά. Κι αυτό θέλω σήμερα να το δω θετικά: το ίδιο το απροσμέτρητο "εγώ" τους συμβάλλει ασυνείδητα στην απομυθοποίησή τους...».

Φέρτε μας την Ιντερ

Μου γράφει ο φίλος Δημήτρης Καλογερόπουλος. «Διάβασα στη "SportDay" ένα σχόλιο του Νίκου Ζαχαριάδη, που αναρωτιόταν γιατί ο Αρης δεν παίρνει μέρος κατευθείαν στο Καμπιονάτο αφού στην προετοιμασία κατανίκησε θηρία όπως η Μπάρι, η Λιβόρνο, η Σιένα κ.ά. Το ίδιο απόγευμα ο Ηρακλής νίκησε την Πάρμα και από ό,τι καταλαβαίνω θα 'ναι κι αυτός αντίπαλος του Αρη για το σκουντέτο. Η δική μου πρόταση είναι να τους στείλουμε και τους δύο στην Ιταλία και να φέρουμε στη Θεσσαλονίκη την Ιντερ. Προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου...».
Δεν διαφωνώ. Αρκεί να γίνει ο πρόεδρος του Ηρακλή πρόεδρος της Ιντερ κι ο Γιάννης Κόντης τεχνικός διευθυντής της...