Να κριθεί συνολικά η δουλειά του

Χθες ένας φίλος μού έλεγε ότι η σελίδα μου ήταν σαν το μικρό χωριό του Αστερίξ: η μόνη που αντιστεκόταν στον πετροβολισμό του Τεν Κάτε και στην αποκομιδή συμπαθειών μεταξύ των αγανακτισμένων οπαδών του ΠΑΟ, που διψάνε για ενόχους. Στο mail μου (karpetshow@yahoo.gr), πάντως, βρήκα αρκετούς συμπαραστάτες, δηλαδή ανθρώπους που συμφώνησαν μαζί μου.

Σε αυτούς λέω ότι είμαστε λίγοι και θα χάσουμε: αν ο ΠΑΟ αποκλειστεί την Τρίτη, ο Ολλανδός θα απολυθεί ή θα παραιτηθεί –αν δεν αποκλειστεί, απλώς αυτοί που τον περιμένουν στη γωνία θα είναι περισσότεροι. Στους άλλους που κοσμίως διαφωνούν με όσα έγραψα, θα απαντήσω σήμερα για το καλό μιας συζήτησης που παράγει κρίση, δηλαδή αθλητική παιδεία.

Αν ο Τεν Κάτε πρέπει να φύγει, αυτό που χρειάζεται να κριθεί είναι η μεθοδολογία του –αυτή όντως αξίζει τον κόπο να εξεταστεί από τη διοίκηση του ΠΑΟ.

Σχήμα

Επειτα από ένα χρόνο στην Ελλάδα καταλάβαμε ότι ο Ολλανδός δεν είναι από τους προπονητές που χρησιμοποιούν ένα σταθερό σχήμα. Ο Τεν Κάτε δεν πιστεύει στις διατάξεις: αν μιλήσεις μαζί του, δεν θα σου πει ποτέ 4-4-2, αλλά θα τον ακούσεις να μιλά για strategy και mentality. Πιστεύει ότι οι ομάδες πρέπει να κάνουν δεδομένα πράγματα όταν αμύνονται και δεδομένα όταν επιτίθενται, κυρίως πρέπει να ξέρουν τι να κάνουν με την μπάλα και τι χωρίς αυτήν. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν του άρεσαν παίκτες όπως ο Ιβανσιτς και ο Κλέιτον, οι οποίοι χωρίς την μπάλα δεν κάνουν το παραμικρό.

Αν μείνει στην Ελλάδα θα συνεχίσει το ροτέισον, μια και η θέση του είναι ότι κάθε παίκτης του πρέπει να έχει παρουσία σε 14 -15 ματς τουλάχιστον, ώστε η απόδοση της ομάδας να είναι σταθερή. Υπάρχουν σαφώς προπονητές που σκέφτονται το ποδόσφαιρο διαφορετικά: ο Βαλβέρδε, π.χ., ο Φαν Χάαλ και ο Καπέλο δεν αλλάζουν ποτέ ένα δεδομένο σχήμα και πιστεύουν ότι η προβλεψιμότητα είναι κατά βάθος αρετή.

Αλλοι πάλι κάνουν άλλα πράγματα. Ο Λίπι πήρε το Μουντιάλ χωρίς η ομάδα του να παίξει δύο ματς με την ίδια ενδεκάδα κι αλλάζοντας διαρκώς διατάξεις. Ο Βενγκέρ κάνει ροτέισον, το ίδιο και ο Μουρίνιο: η καριέρα τους μάλλον δεν πήγε άσχημα. Οποιος νομίζει ότι στις μεθοδολογίες υπάρχει κανόνας, σφάλει: στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες.

Αλλαγές

Κάποιος θα πει ότι αυτές οι πολλές αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα ο ΠΑΟ να μην έχει βασικό κορμό πέρυσι. Συγγνώμη, αλλά άλλα λέει το γήπεδο: παρά τις αλλαγές, πέρυσι ο Βύντρα, ο Σιμάο και ο Ζιλμπέρτο, ο Καραγκούνης και ο Σαλπιγγίδης ήταν βασικοί και σχεδόν αμετακίνητοι.

Αν υπήρχε και κάποιος αξιόπιστος σέντερ φορ, νομίζω ότι θα πλαισίωνε κι αυτός αυτή την πεντάδα, γύρω από την οποία «κύλησαν» όλοι οι υπόλοιποι. Προφανώς ο ΠΑΟ δεν είχε μια σταθερή ενδεκάδα: αν τη θέλει και τη θεωρεί αυτονόητη προϋπόθεση επιτυχίας, πρέπει να αλλάξει προπονητή. Και να είναι έτοιμος να δει τον επόμενο, όταν θα χάνει ένα ματς, να κατηγορείται από τους σημερινούς επικριτές του Ολλανδού ότι βάζει όλο τους ίδιους και τους ίδιους!

Πειράματα

«Ομως ο Τεν Κάτε κάνει πειράματα». Ναι, κάνει. Γιατί είναι καλός προπονητής. Οι καλοί προπονητές μηχανεύονται λύσεις, ψάχνονται. Ο Γκουαρντιόλα έπαιξε με τον Πουγιόλ δεξί μπακ-χαφ και τον Τουρέ στόπερ τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στον οποίο ο σερ Αλεξ χρησιμοποίησε τον Κριστιάνο Ρονάλντο φορ και τον Τέβες έξω αριστερά στη γραμμή! Ο Μπάγεβιτς πήρε κάποτε ένα «δεκάρι», τον Γεωργάτο, και τον έχρισε αριστερό μπακ: ήμουν νέος στον «Φίλαθλο» κι ακόμα θυμάμαι διάφορους να γράφουν και να λένε ότι τον Σέρβο πρέπει γι' αυτό να τον συλλάβουν.

Ο Γκμοχ κάποτε έκανε σε ένα βράδυ στόπερ τον Μαυρίδη, ο οποίος έπαιζε σέντερ φορ. Ο Σάκι πήρε ένα δεξιοπόδαρο λιγνό παιδί 17 χρόνων και το έβαλε να παίξει αριστερό μπακ: τον έλεγαν Πάολο Μαλντίνι. Ο Μπενίτεθ έπαιξε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τον Τζέραρντ δεξί μπακ! Ολοι αυτοί στην Ελλάδα θα 'πρεπε να κρεμαστούν.

Σελίδα

Χθες η «SportDay» είχε μια σελίδα με τα παράξενα πειράματα του Τεν Κάτε. Γράφτηκαν καμιά δεκαπενταριά και στα δέκα διαβάζεις ότι ένα στόπερ χρησιμοποιήθηκε ως αμυντικό χαφ ή ως ακραίος αμυντικός. Κι έτσι μάθαμε ότι για τον Τεν Κάτε κάποιος που παίζει αμυντικός μπορεί να παίξει ως αμυντικός και σε κάποια άλλη θέση πέρα από αυτή που έχει συνηθίσει!

Αν πείτε ότι αυτό είναι φρικτό ή πρωτότυπο, όχι μόνο στον Μαλντίνι, τον Νέστα, τον Αρμπελόα, τον Ντεζαγί, τον Σέρχιο Ράμος, τον Πουγιόλ, αλλά στον Ζεβλάκοφ και στον Τοροσίδη ή στον Κατσουράνη ή έστω στον Αλβες της ΑΕΚ, που πέρυσι αριστερό μπακ έπαιξε καμιά δεκαριά φορές, πιστεύω θα σκάσουν από τα γέλια!

Φιλικά

Το ότι χρησιμοποιεί σχήματα που (ας υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης) δεν δοκιμάζει δεν είναι πρόβλημα; Είναι. Αλλά μόνο για όποιον αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο διαφορετικά απ' ό,τι αυτός. Λένε π.χ. ότι έπαιξε στην Πράγα με ένα σχήμα που δεν έχει δοκιμάσει στα φιλικά.

Ας πούμε ότι είναι έτσι. Και λοιπόν; Μήπως πέρυσι στην Πράγα δεν είχε κάνει κάτι ανάλογο; Δεν ήταν το απόλυτο πείραμα η περσινή τακτική του στην Πράγα; Ή μήπως δεν ήταν μία μοναδική ενδεκάδα εκείνη του Μιλάνου; Τότε γιατί αυτά δεν επισημάνθηκαν ως λάθη; Μήπως γιατί όλες οι κρίσεις αφορούν αποκλειστικά τον θεό που λέγεται αποτέλεσμα;

Σπάνια

Οι προπονητές σπανιότατα χάνουν και σπανιότερα κερδίζουν. Η δε δουλειά τους πρέπει να κρίνεται συνολικά. Πέρυσι ο Τεν Κάτε παρέλαβε μια ομάδα παθητική, βαρετή και μονόχνοτη. Αυτή έπειτα από ένα χρόνο δουλειάς μαζί του, μολονότι δεν της έδωσαν 15 πέναλτι και ο βασικός φορ της πέτυχε μόλις 3 γκολ, είχε την πρώτη επίθεση του πρωταθλήματος. Για μένα αυτό είναι παράσημο –σε όλα τα υπόλοιπα ο τύπος απλώς έκανε τη δουλειά του. Αν του ΠΑΟ η δουλειά αυτή του κάνει, πάει καλά. Αν όχι, χαίρετε. Εμένα δουλειά μου είναι να εξηγώ στον αναγνώστη τη μεθοδολογία του.

Δεν τον αντέχει

Δεν τον αντέχει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς τον Ραφίκ Τζεμπούρ. Δεν θα το παραδεχτεί ποτέ και δεν θα το πει ποτέ δημόσια, αλλά δεν τον αντέχει. Οταν ο Ντούσαν επέστρεψε στην ΑΕΚ πίστευα ότι ο Τζεμπούρ θα γινόταν ο αγαπημένος επιθετικός του.

Είναι γρήγορος όπως ο Γιάννης Οκκάς, τον οποίο ο κόουτς πάντα γούσταρε. Εχει γκολ στα πόδια του, όπως πρέπει να συμβαίνει με τους επιθετικούς, κατά τον Ντούσαν. Πρεσάρει όπως έκανε ο Γκόγκιτς. Δεν κρύβεται, πράγμα που ο Μπάγεβιτς εκτιμούσε πολύ σε παίκτες όπως ο Ριβάλντο ή ο Κόκε με τους οποίους δεν ήταν φίλος. Και παρ' όλα τα καλά του ο Ντούσαν δεν τον αντέχει.

Κάποτε, πριν από χρόνια, θα έκανε μια προσπάθεια να συνεννοηθεί μαζί του, να τον καταλάβει, να τον κουλαντρίσει. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που συναντά ένα λίγο περίεργο τύπο: έχει συναντήσει στην προπονητική καριέρα του ένα σωρό παράξενους. Ομως τώρα πια δεν κάθεται να ασχοληθεί ιδιαίτερα με κανέναν: από τον Γαλλοαλγερινό που τον τρελαίνει, προτιμά τον υπάκουο Βαγγέλη Μάντζιο π.χ.

Οσο περισσότερο μεγαλώνει ο Μπάγεβιτς τόσο πιο πολύ φαίνεται η έλλειψη ενός απαραίτητου στην εποχή μας κοσμοπολιτισμού. Ο Μπάγεβιτς γνώρισε τη Σερβία του Τίτο και την Ελλάδα. Στη Σερβία έμαθε την αξία της πυραμιδικής οργάνωσης και στην Ελλάδα τη δίδαξε. Υπάρχει μια κεφαλή που πρέπει να επιβάλλει κοινές συμπεριφορές: όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, πρόβλημά του.

Ο Τζεμπούρ, από κουλτούρα πρώτα απ' όλα, είναι αδύνατο να δεχτεί ότι υπάρχει ένας κοινός κανόνας στον οποίο όλοι πρέπει να υπακούν: αυτό μπορεί να ισχύει για τον Θεό, όχι όμως για τον προπονητή του. Ο Μπάγεβιτς είναι αφεντικό, ο Τζεμπούρ δείχνει διαρκώς ότι από αφεντικά δεν καταλαβαίνει και ότι ο ίδιος είναι αφεντικό του εαυτού του.

Επίσης, είναι ένας άνθρωπος που στη θρησκεία του έχει βρει όλες τις απαντήσεις που ψάχνει και με αυτές πορεύεται. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν είναι εκτός αποστολής κατεβαίνει στη Νέα Σμύρνη και βλέπει τα ματς του Πανιωνίου. Ο Λίνεν και ο Τσακίρης στα μάτια του δεν ήταν αφεντικά –απλώς συνεργάστηκε μαζί τους.

Limit up

Εκτός του Τιμούρ Κετσπάγια, πολύ ανεβασμένες στον Ολυμπιακό είναι από την Τετάρτη το βράδυ και οι μετοχές του Αντρίκου του Νινιάδη. Ο «Νίνι» είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Λεονάρντο (μια και αυτός τον έφερε) και πίεζε, όπως και όσο μπορούσε, για τη χρησιμοποίησή του και μάλιστα στη θέση του αριστερού χαφ, η οποία έχει μείνει ορφανή.

Οταν του έλεγαν δε στη Γλυφάδα λίγες μέρες πριν πόσο καλός είναι ο Σοϊλέδης και πόσο καλός ο Νικλητσιώτης, ο αρχισκάουτερ του Ολυμπιακού και κουμπάρος του Τιμούρ απαντούσε με το γνωστό αθώο γελάκι του ότι «και οι δύο είναι πάρα πολύ καλοί, αλλά για του χρόνου»!

Το γκολ του Βραζιλιάνου το πανηγύρισε σαν να το πέτυχε αυτός. Οχι άδικα. Δικό του είναι.