Αλλος κρατoύσε το μαγικό ραβδάκι

Οταν ο κόσμος του Παναθηναϊκού είδε τους Γιαννακόπουλους να περνούν το κατώφλι της ΚΑΕ, ήλπισε ότι τα αδέλφια έφερναν μαζί τους από το μπάσκετ το μαγικό ραβδάκι. Ο ενθουσιασμός που συνόδευσε την ίδρυση του «πολυμετοχικού» πυροδοτήθηκε περισσότερο από την εμπλοκή του Παύλου και του Θανάση στη διοίκηση της ΠΑΕ, παρά από τις υπόλοιπες ζυμώσεις του περσινού καλοκαιριού.

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού αγόρασαν εισιτήρια διαρκείας όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και για το ποδόσφαιρο. Πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένα έτος επιστρέψαμε σε business as usual: οίστρο και προσμονή προκαλεί μόνο το μπάσκετ. Ακριβώς αντίθετη πορεία ακολουθούν οι δύο όψεις του Ολυμπιακού. Ο περσινός χαλασμός για το μπάσκετ έδωσε τη θέση του σε εκκωφαντική παγωμάρα...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο υποφέρει από αυτισμό. Γυρίζει γύρω από τον άξονά του, μέχρι που ζαλίζεται, πέφτει κάτω μέσα σε αυγουστιάτικα χάχανα και οιμωγές, ώσπου σηκώνεται και ξεκινάει από την αρχή, για νέους θριάμβους. Οποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από κάποια απόσταση διακρίνει το πρόβλημα διά γυμνού οφθαλμού. Ακόμα και όταν ο άνεμος είναι ούριος, το σκάφος μπατάρει υπό το βάρος των παράλογων προσδοκιών και του νεοπλουτισμού.

Στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τον κόσμο και να τον κατακτήσουν τώρα, οι ομάδες ποντάρουν σε παίκτες προβληματικούς, αναμφισβήτητης ποιότητας σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά κατατρεγμένους από δαίμονες που δεν μπορούν να νικηθούν εύκολα -πόσω μάλλον σε περιβάλλον νοσηρό σαν αυτό που κυκλώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο ηφαιστειώδης Σισέ, προικισμένος αλλά μισότρελος, είχε μείνει στο ράφι με τα αζήτητα της Πρέμιερ Λιγκ (για την οποία θα μου επιτρέψετε να έχω κάπως πληρέστερη εικόνα). Δεν τον ήθελαν ούτε οι μικρές ομάδες. Εδώ τον βαφτίσαμε «μεταγραφή του αιώνα».

Στο μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν τη δυνατότητα να προσελκύσουν τους κορυφαίους αθλητές της Ευρώπης και να ξεσκαρτάρουν την ήρα από το στάρι πριν ανοίξουν το πορτοφόλι. Τους κάθε λογής προβληματικούς τούς αφήνουν κατά κανόνα στην άκρη. Εάν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν σύμβουλος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, θα της συνιστούσε να αγνοήσει τους αναξιόπιστους και τους τυχοδιώκτες και να χτίσει την ομάδα γύρω από λύσεις σίγουρες, δοκιμασμένες, μπαρουτοκαπνισμένες, μειωμένης έστω ποιοτικής στάθμης. Αυτό είναι το μαγικό ραβδάκι που έψαχναν οι οπαδοί του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού στα χέρια των Γιαννακόπουλων. Για κακή τους τύχη, δεν το κρατούσαν στα χέρια τους οι δύο «πρόεδροι» του μπάσκετ, αλλά ο προπονητής του.

Οι Αγγελόπουλοι έπεσαν πέρυσι στο πηγάδι που κόντεψε να καταπιεί τους Γιαννακόπουλους στα πρώτα 10 χρόνια της ενασχόλησής τους με το μπάσκετ. Προσπάθησαν να «αγοράσουν» τίτλους με πανάκριβες μεταγραφές, χωρίς να συνεργάζονται στενά με τον Γιαννάκη και δίχως να έχουν συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους. Φέτος άλλαξαν ρότα και προσπαθούν -μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου- να ακολουθήσουν το μοντέλο Ομπράντοβιτς: τα κλειδιά στον προπονητή, μακριά από πυροτεχνήματα και κινήσεις εντυπωσιασμού (μέχρι αποδείξεως του εναντίου τουλάχιστον). Για κακή τους τύχη, οι παράτολμες ζαριές της περσινής χρονιάς στοιχειώνουν και τη φετινή ομάδα. Μήπως θα έμενε στο λιμάνι κάποιος από τους Τσίλντρες, Βούισιτς αν δεν είχαν πολυετή συμβόλαια;

Αν μη τι άλλο, οι μεγάλες ελληνικές ομάδες του μπάσκετ είναι σε θέση να φέρουν στην Ελλάδα πρωτοκλασάτους ανά πάσα στιγμή και να διορθώσουν τα λάθη τους με μονάδες ποιότητας. Στο ποδόσφαιρο, οι ίδιες ομάδες και συχνά οι ίδιοι παράγοντες θα ξόδευαν τα ίδια λεφτά και θα αποθέωναν στα αεροδρόμια Καστίγιους, Λέτους, Τζιμπούρηδες και άλλους «παικταράδες» εσωτερικής κατανάλωσης...