Καλύτερα ανόμοιοι

Τις καλές παραστάσεις δίνουν τα διαφορετικά ντουέτα. Ο Ολιβερ Χάρντι ήταν χοντρός και ο Σταν Λόρελ αδύνατος. Ο Τζέρι Λιούις γκαφατζής και ο Ντιν Μάρτιν ωραίος. Ο Αλαβάνος συνεπής και ο Τσίπρας συνεπέστερος. Ανάμεσα σε μένα και τον Κάρπετ η διαφορά είναι στο ύψος. Ο Κάρπετ είναι πολύ ψηλότερος από όσο δείχνει. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Το να φορτώνεις μία ομάδα με όμοιους παίκτες για την ίδια θέση είναι συνταγή αποτυχίας.

Μερικές φορές το πρόβλημα των όμοιων παικτών λύνεται από την έλλειψη χρήματος. Παράδειγμα ο Ολυμπιακός, που λόγω προϊούσης αψιλίας στην ομάδα υπάρχουν οι εντελώς απαραίτητοι, κάποιοι πιτσιρικάδες για αναπληρωματικοί και η εκάστοτε έμπνευση του προπονητή να δίνει τις λύσεις.

Στον Ολυμπιακό πρόβλημα με το φόρτωμα μιας θέσης από παίκτες δεν υπάρχει, αλλά πρόβλημα σε θέσεις υπάρχει και δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει την ανώτατη σχολή ποδοσφαίρου για να το καταλάβεις. Μια ιστορία που ξεκίνησε σαν ποδοσφαιρική φιλοσοφία από τον Τάκη Λεμονή, που ήθελε μικρό ρόστερ, εξελίχθηκε σε δικαιολογία εξοικονόμησης χρημάτων.

Στον Παναθηναϊκό το φόρτωμα με όμοιους παίκτες βρίσκεται πρώτα στα φορ. Με Σισέ, Μάντζιο και Πετρόπουλο να παίζουν όχι μόνο την ίδια θέση αλλά το ίδιο στυλ, όχι μόνο ένας μπορεί να αγωνίζεται, αλλά και άλλοι που παίζουν τη θέση με διαφορετικό στυλ ταλαιπωρούνται. Ο Ρουκάβινα, που είναι φορ αν και ξεκινάει εκτός περιοχής, ο Χριστοδουλόπουλος, που και αυτός είναι στο καλούπι του Ρουκάβινα, και ο Σαλπιγγίδης, τον οποίον ένας αναγνώστης παρομοίασε με παίκτη του χόκεϊ στον πάγο δεν έχουν ελπίδα να παίξουν ποτέ στη θέση που αποδίδουν καλύτερα και αδικούνται παίζοντας στο πλάι.

Το πρόβλημα, όμως, εμφανίζεται και στα αμυντικά χαφ. Ο Σιμάο είναι ένας εξαιρετικός κόφτης με κακή πάσα, ο Μάτος ένας καλός κόφτης με καλή πάσα και εξαιρετικό σουτ και ο Καραγκούνης από «οκτάρι» βολεύεται καλύτερα στο πλάι. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, όμως, και ο Κατσουράνης είναι απόδειξη ότι στις πιο διαφορετικές χώρες βρίσκεις τους πιο όμοιους ανθρώπους. Με σίγουρη πάσα, κλείσιμο των διαδρόμων και ελαχιστοποίηση των ρίσκων κοντά στην περιοχή σε τόσο ανεπτυγμένο βαθμό και ελάττωμα την έλλειψη έκρηξης, είναι τόσο όμοιοι που σταματάει το μυαλό πώς μπορούν να χωρέσουν στην ίδια ομάδα.

Ας πούμε, όμως, ότι στον Παναθηναϊκό οι πολυμετοχικοί έχουν λεφτά για να κάψουν. Στην ΑΕΚ που τα 350 χιλιάρικα του προπονητικού κέντρου έχουν γίνει ανατολικό ζήτημα ποιος σκέφτηκε τη μεταγραφή του Βαγγέλη Μάντζιου; Ο Μπλάνκο και ο Τζεμπούρ δεν χωράνε στην ίδια ενδεκάδα, ο Σκόκο παίζει δεύτερο φορ και τα λεφτά από τη μεταγραφή του Κατσουράνη αντί για πλάγιο μπακ θα δοθούν για φουνταριστό; Συνυπολογίζοντας τον χαρακτήρα του Τζεμπούρ, αν δεν έχει βρεθεί αγοραστής για τον Γαλλοαλγερινό η μεταγραφή του Μάντζιου δεν είναι οικονομική σπατάλη, αλλά πειθαρχική αυτοκτονία.


Πριν από πέντε χρόνια ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα περίμενε πέντε λεπτά για να μπει στο γραφείο του Σωκράτη Κόκκαλη. Σήμερα ο Σωκράτης Κόκκαλης περιμένει να δει τα λεφτά του Μαρινάκη για να κάνει μεταγραφές. Σημάδι του πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που η καθημερινή τριβή δεν μας αφήνει να το αντιληφθούμε.

Το ερώτημα όμως είναι αν θα κλείσει η συμφωνία ανάμεσα σε Κόκκαλη και Μαρινάκη. Εφόσον και οι δύο δεν έχουν ακόμα αποφασίσει, προφανώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς το «ναι». Από τη στιγμή που δεν εμφανίζεται άλλος να βάλει χρήματα και η μεταγραφική αδυναμία δείχνει ότι ο Κόκκαλης δεν μπορεί να βάλει, ο Μαρινάκης βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση.

Ξέρει ότι σοβαρός ενδιαφερόμενος σε τέτοια λεφτά δεν υπάρχει και ότι, αν ο Κόκκαλης σαλαμοποιήσει τις μετοχές του Ολυμπιακού και τις πουλήσει στα τάλιρα και τα δεκάρικα, θα έχει χάσει τη δυνατότητα να προσφέρει την ομάδα. Ο υποψήφιος αγοραστής της ομάδας θα πρέπει να πείσει έναν αριθμό ανθρώπων να πουλήσουν τα πακέτα των μετοχών, ένα μειονέκτημα που κάθε ιδιοκτήτης γνωρίζει. Η ανάγκη και το χρήμα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, που τραγούδαγε και ο Joel Green στο «Cabaret».

Τη δύναμη της ανάγκης την καταλαβαίνεις στην πώληση των μετοχών της ΑΕΚ. Την προηγούμενη εβδομάδα σε περισσότερες από μία εφημερίδες δημοσιεύτηκε μία συνομιλία του Νίκου Θανόπουλου με μέτοχο της ΑΕΚ. Στη συνομιλία ο Dear All προέτρεπε τον ανώνυμο μέτοχο να παρακαλάει και να προσεύχεται για να ολοκληρωθεί η συμφωνία με τον ανώνυμο επενδυτή που θα έπαιρνε τις μετοχές της ομάδας. Στην Αυστρία η κατάσταση καταγραφόταν ακόμα πιο γλαφυρά.

Ο Θανόπουλος με ένα τηλέφωνο στο χέρι, όπως ο ίδιος έλεγε, επικοινωνούσε με τους υποψήφιους αγοραστές, με τον πρόεδρο να προσθέτει: «Δεν με βλέπετε που μιλάω συνέχεια; Ο καθένας τους ζητάει πληροφορίες». Τώρα γιατί κάποιος πρέπει να προσεύχεται να εμφανιστεί μια ομάδα Κροίσων που να χρειάζεται να εξαντλεί δύο μπαταρίες ο πρόεδρος για να τους πείσει να βάλουν οκτώμισι εκατομμύρια στην ΑΕΚ, το μόνο που το εξηγεί είναι η κρίση. Η οποία κάνει τα πόδια να σηκώνονται να χτυπήσουν το κεφάλι.

Σκεφτείτε τον Μπάγεβιτς να κάνει παρατήρηση στον Κόκκαλη επειδή με την παρουσία του διέκοψε την προπόνηση. Σκεφτείτε τον Μπάγεβιτς να λέει στον Ψωμιάδη να πάει παραπέρα επειδή εκεί που στέκεται εμποδίζει τις ασκήσεις. Σταματήστε τώρα να σκέφτεστε και διαβάστε τις εφημερίδες με την επίσκεψη του Θανόπουλου στην Αυστρία, που ο Dear All αποφάσισε να κλοτσήσει την μπάλα στο γήπεδο και ο Μπάγεβιτς του είπε «αυστηρά», όπως έγραψαν στα ρεπορτάζ, να πάει παραπέρα επειδή εμποδίζει την προπόνηση των τερματοφυλάκων.

Εντάξει, ούτε ο Κόκκαλης ούτε ο Ψωμιάδης θα άρχιζαν να κλοτσάνε την μπάλα μπροστά στους παίκτες, αλλά ακόμα και αν το έκαναν δεν υπήρχε περίπτωση ο Μπάγεβιτς να τους κάνει παρατήρηση μπροστά στους παίκτες και να συνεχίσει να δουλεύει την επόμενη μέρα. Καταραμένη φτώχεια.

Στον Παναθηναϊκό των τριών Πιζάρο περιμένουν να ισοφαρίσουν τα λεφτά από τη μεταγραφή του Κατσουράνη με τον Μάντζιο. Στον Ολυμπιακό περιμένουν από τον Μπομπό να πιέσει την Μπεσίκτας για να ρίξει την τιμή σε σημείο που να αφήνεται υποψία ότι εσκεμμένα αδιαφορεί στα φιλικά.

Στην ΑΕΚ προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι ο Κομπότης παρακαλάει, όταν μέρα παρά μέρα φέρνουν τη μεταγραφή στην επιφάνεια κάνοντας ανοικτές προσφορές διά του Τύπου. Και οι προπονητές, ξέροντας ότι λεφτά δύσκολα δίνονται, ξεχαρμανιάζουν κάνοντας ό,τι γουστάρουν. Παράδειγμα ο Προτάσοφ.

Με το χέρι στην καρδιά. Υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό και θα δει τον Κοβαλέφσκι από σωματότυπο, θέση και ηλικία και θα πει: «Θα τον βάλω να κάνει ανηφορικά σπριντ στην προετοιμασία»; Από περιέργεια; Για να δει τι; Πώς παθαίνουνε θλάσεις δικεφάλου; Ελπίζω ότι στον Ηρακλή η περιέργεια τώρα ικανοποιήθηκε...

Οπως και σε άλλες εποχές υπήρχε περίπτωση ο Μαρέσκα να μπει στην ομάδα του Ολυμπιακού χωρίς να έχει κλείσει εβδομάδα προπονήσεων; Κάτι όμως η αψιλία, κάτι η πρεμούρα του Κετσπάγια να βάλει τον Ιταλό στην ομάδα για να τον έχει γρήγορα έτοιμο στο πρώτο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, τον ξεκάναμε τον άνθρωπο. Οταν όμως ξέρεις ότι ακόμα μουρμουράνε για το ότι ο Βαλβέρδε δεν έβαλε τον Ντουντού στο πρώτο ματς με την Ανόρθωση και ότι στην απουσία του χρεώνουν τον αποκλεισμό, όχι στην εβδομάδα τον βάζεις να παίξει, αλλά πριν πάρει τις βαλίτσες από το «Ελ. Βενιζέλος».


Η φάση από την οποία προέκυψε ο τσακωμός του Σιμάο με τον Νίνη. Η έκφραση του Νίνη είναι μετά την τρίτη σπατουλιά του Σιμάο. Επειδή όμως και οι δύο είναι μια χαρά χαρακτήρες, τρεις γύροι τρέξιμο και δύο εξηγήσεις ήταν αρκετά για να δώσουν τα χέρια και το επεισόδιο να τελειώσει.