This is Sparta

Σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή πλην της συγκεκριμένης θα ήταν σχεδόν αστείο να συζητάμε καν αν ο Παναθηναϊκός θα ζοριστεί απέναντι στη Σπάρτα. Οχι τη φετινή, που μοιάζει χειρότερη από πέρυσι, αλλά οποιοδήποτε βερσιόν της τσεχικής ομάδας. Με κάθε σεβασμό στη συμπαθή Σπάρτα, ο Παναθηναϊκός την απέκλεισε όταν τη φανέλα με το 9 τη φορούσε όχι ο ξακουστός Τζιμπρίλ Σισέ, αλλά το «τανκ» (με τις χαλασμένες ερπύστριες) Ροντρίγκο Σόουζα. Και φυσικά δεν είναι μόνο ο Γάλλος, αλλά κι άλλα τέσσερα νέα πρόσωπα.

Πέρυσι, ας πούμε, μετά την αποτυχία απόκτησης του Αβραάμ Παπαδόπουλου και του Πεγεράνο, ο Παναθηναϊκός ενίσχυσε το κέντρο της άμυνάς του με τον Μελίσση - τον ίδιο Μελίσση που έχουμε δει δεξί μπακ, αριστερό μπακ και αμυντικό χαφ αλλά σχεδόν ποτέ σέντερ μπακ, ακριβώς τον ίδιο Μελίσση που δεν ταξίδεψε καν στην Πράγα. Φέτος έχει πάρει και Καντέ και Μπιέρσμιρ -άσχετα αν ο Σουηδός θα παίξει πιθανότατα δεξί μπακ με τους Τσέχους. Πέρυσι υπήρχε στα χαφ ο Τζιόλης, τον οποίο ο Τεν Κάτε «ξέθαψε» στα τέλη του φθινοπώρου και ξαναέθαψε τα Χριστούγεννα. Φέτος υπάρχει ο πολυσύνθετος Κατσουράνης.

Πέρυσι ο κόουτς έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και ξεκίνησε τη χρονιά με έναν παίκτη που -εκ των πραγμάτων- ούτε γούσταρε ούτε του έκανε, τον Ιβανσιτς. Φέτος έχει στην ίδια θέση τον Λέτο. Οπότε δεν υπάρχουν και πολλές δικαιολογίες. Ούτε καν για την ανάγκη να παίξει δεξί μπακ ένα στόπερ -έχουν φαγωθεί όλοι ότι δεν χρειάζεται άλλη μεταγραφή, ακριβώς όπως πέρυσι που έλεγαν ότι δεν χρειάζεται άλλος στόπερ.

Το θέμα όμως αυτή τη στιγμή, τέλη Ιουλίου, δεν είναι ούτε ο Σισέ ούτε οι υπόλοιποι «νέοι». Είναι αποκλειστικά και μόνο ο βαθμός ετοιμότητας και οι αντοχές που θα έχουν τα πόδια των παικτών. Είναι αυτό το ρημάδι το τελευταίο ημίωρο, ο αγωνιστικός χρόνος με άλλα λόγια που οι έτοιμοι παίκτες τρέχουν και οι ανέτοιμοι μένουν από βενζίνη. Εκεί που αρχίζει το (συνειδητό ή ασυνείδητο) μάζεμα στην άμυνα και η αποφυγή κάθε περιττής κούρσας, για να φτάσουμε στα τελευταία λεπτά στην αποφυγή κάθε κούρσας γενικώς.

Είναι το σημείο που κινδυνεύεις να φας γκολ χωρίς καν να υπάρχει επικίνδυνη φάση. Και καλά αν έχεις βάλει ένα γκολ και είσαι καβάλα στ’ άλογο -εκεί αμύνεσαι μαζικά για να κρατήσεις το σκορ και στη χειρότερη τρως ένα και φεύγεις με ισοπαλία με γκολ, άρα είσαι από πάνω. Αν όμως είσαι πίσω, τι γίνεται; Με τι δυνάμεις ν’ ανοιχτείς για να ισοφαρίσεις, όταν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να φας και δεύτερο; Για πληροφορίες απευθυνθείτε στον κ. Ουζουνίδη, ο οποίος και έπαθε στο πρώτο παιχνίδι και δεν έμαθε στο δεύτερο. Αντίθετα, ξαναέπαθε.

Και δεν είναι μόνο οι καινούργιοι παίκτες, που είναι στο 60% ή στο 70% σε φυσική κατάσταση. Είναι και οι παλιότεροι, ορισμένοι εκ των οποίων τραβάνε το δικό τους λούκι. Ο Ζιλμπέρτο, ας πούμε, που πήγε Νότια Αφρική, έκανε λίγες μέρες διακοπές και γύρισε για να τραβήξει κουπί δίπλα στον μόνιμο περσινό παρτενέρ του. Θα αντέξει 90 λεπτά τρεξίματος, ειδικά αν ο Κατσουράνης είναι πίσω του στα στόπερ κι όχι δίπλα του; Ο Καραγκούνης, που είχε ψιλοενοχλήσεις στην προετοιμασία κι έχασε αρκετές προπονήσεις, αντέχει στον ίδιο ρυθμό για 90 λεπτά, στα 32 του πλέον; Μιλάω κυρίως γι’ αυτούς τους δύο διότι ο ρόλος τους είναι κομβικός.

Οσο για την πιθανότητα να παίξει η ομάδα 4-4-2, τα χάπια μου έχουν τελειώσει εδώ και καιρό και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ο Τεν Κάτε μίλαγε από πέρυσι για 4-2-3-1, έπαιξε σε φιλικό 4-3-3, δήλωσε στα καπάκια ότι είναι ένα σύστημα που δεν θα παίξει καθόλου φέτος και ξαφνικά πάει για 4-4-2 που έχει δοκιμαστεί μόνο στα οικογενειακά διπλά. Αν ο κόουτς θέλει να εκπλήξει την αντίπαλη ομάδα, οφείλει να έχει κατά νου ότι μπορεί να εκπλήξει και τη δική του. Δυσάρεστα.