Το αντιαθλητικό φάουλ των πρωταθλητών

Σκόπευα να ξεκινήσω το σημερινό σχόλιο με την εξής φράση: «Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον από τους αστέρες της Εθνικής Ανδρών να φτύνει συνάδελφό του ή να δείχνει τους όρχεις του εν είδει πανηγυρισμού ή να λούζει με βρισιές τον πάγκο των αντιπάλων». Αλλά πριν πιέσω το πλήκτρο save έβαλα τη μνήμη να ανατρέξει σε παλαιότερα κατορθώματα των παικτών που αργότερα έγιναν ινδάλματα και πρότυπα προς μίμηση. Και κατάλαβα ότι η νιότη είναι κακός σύμβουλος.

Ο Αντώνης Φώτσης χαστούκισε κάποτε (2000 στην Οχρίδα) όχι αντίπαλο, αλλά συμπαίκτη του, στη διάρκεια ενός προημιτελικού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων, σε ζωντανή μάλιστα τηλεοπτική σύνδεση με τη φίλαθλη Ελλάδα. Το θύμα της επίθεσης ήταν ο Γιώργος Πετρόπουλος, ανιψιός του τότε ομοσπονδιακού προπονητή Κώστα Πετρόπουλου. Ο Φώτσης αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη και τιμωρήθηκε με τρίμηνο αποκλεισμό από τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα.

Ο ίδιος Φώτσης είναι σήμερα δυνάμει αρχηγός της Εθνικής Ανδρών. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Ο 28χρονος Αντώνης του 2009 είναι «αρνί», από τους πιο ήσυχους νέους που έχω γνωρίσει. Το πέρασμα των χρόνων τον έκανε κατασταλαγμένο, ήρεμο και ώριμο. Στοιχηματίζω το σπίτι μου ότι δεν πρόκειται όχι να χτυπήσει, αλλά ούτε να μιλήσει άσχημα σε συμπαίκτη ή αντίπαλο στην υπόλοιπη καριέρα του.

Στην περίπτωση του Φώτση τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Υπάρχουν άλλοι, συνομήλικοί του, που ακόμα φέρονται σαν 19χρονα. Παρά το αναμφισβήτητο ταλέντο τους, κάθε χρόνο μένουν στο ράφι με τα αζήτητα...

Ο Μπόγρης, ο Παππάς, ο Κασελάκης και άλλοι παίκτες της Εθνικής Νέων (και Εφήβων και Ανδρών και, και, και...) αδίκησαν τον ίδιο τον αγώνα τους με τη συμπεριφορά τους. Είτε προκλήθηκαν είτε όχι, το φέρσιμό τους ήταν ασυγχώρητο και κατακριτέο, ταιριαστό όχι σε αθλητές, αλλά σε φανατικούς οπαδούς, σαν αυτούς που πάνε να επιβάλουν τους κώδικες της κερκίδας και στον αγωνιστικό χώρο.

Αλλωστε, η καραμέλα περί «προκλήσεων του αντιπάλου» τείνει να γίνει άλλοθι για κάθε λογής παρασπονδία στα γήπεδά μας. Σημαδεύουμε με φονικά αντικείμενα τα κεφάλια παικτών, προπονητών και διαιτητών; Ναι, αλλά φταίει ο τάδε που πανηγυρίζει προκλητικά!

Εάν ο ηττημένος βρίσκει εύκολη δικαιολογία στην πίκρα, την απογοήτευση και τους 200 σφυγμούς, ο νικητής οφείλει να εμφανίζεται μεγαλόψυχος, αξιοπρεπής, σοβαρός και γαλαντόμος. Η δυσάρεστη γεύση που έμεινε στα χείλη των φιλάθλων από την εικόνα που μεταδόθηκε μέσω ΕΡΤ από τη Ρόδο θα πρέπει να γίνει για τους μικρούς δίδαγμα ζωής, σαν αυτό (το «λάιτ», έστω) που προσπάθησε να δώσει ο επί τρεις δεκαετίες εκπαιδευτικός Κώστας Μίσσας όταν απέκλεισε τον Νίκο Παππά από την αρχική πεντάδα του τελικού: το παν για ένα 19χρονο παιδί είναι όχι η νίκη, αλλά το ήθος, η διαγωγή. Μάταια περίμενα χθές να ακούσω από τα χείλη του Μπόγρη ή του Παππά μια «συγγνώμη», ένα «λυπάμαι». Μια τέτοια χειρονομία θα τους έκανε αληθινούς πρωταθλητές και σωστούς άνδρες στα μάτια μου.

Εστω στην τρυφερή ηλικία των 19 ετών.