Kαι οι επτά είναι υπέροχοι

Eίναι κάπως θλιβερό αυτό που συνέβη τις τελευταίες εβδομάδες στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού μπάσκετ. Μια παρέα από επτά προικισμένα 19χρονα παιδιά επιστρατεύτηκε για να εκπροσωπήσει τα γαλανόλευκα χρώματα σε δύο απανωτές διοργανώσεις, εκ των οποίων μάλιστα η μία διεξήχθη στην άλλη άκρη της γης, τη Νέα Ζηλανδία. Εάν συμπεριλάβει κανείς και τους αγώνες προετοιμασίας που δόθηκαν στην Αυστραλία, θα υπολογίσει ότι οι ταλαντούχοι τινέιτζερ θα μείνουν μακριά από το σπίτι τους σχεδόν 40 μέρες.

Σαράντα μέρες δράσης, όχι διακοπών. Οι περισσότεροι, μάλιστα, βγήκαν από το ένα αεροπλάνο (αυτό που τους μετέφερε από το Οκλαντ στην Αθήνα) και μπήκαν κατευθείαν και αγόγγυστα στο άλλο (με προορισμό τη Ρόδο), τρεις ώρες αργότερα. Ξημερώματα Τρίτης 14 Ιουλίου, το αεροδρόμιο «Ελ.Βενιζέλος» γέμισε με περήφανους γονείς που κουβαλούσαν στα χέρια τους βαλίτσες γεμάτες με καθαρά εφηβικά ρούχα.

Ορφανή από ταλέντα σαν αυτά της Εθνικής Εφήβων, η αντίστοιχη των Νέων αναγκάστηκε να ποντάρει στον οίστρο και την ομοιογένεια των δευτεραθλητών Κόσμου. Η πάγια στρατηγική της Ομοσπονδίας («θέλουμε αποτελέσματα πάση θυσία») άφησε στην άκρη οποιαδήποτε σκέψη για… απόσυρση της θαυματουργής επτάδας των Παππά, Σλούκα, Μάντζαρη, Γιάνκοβιτς, Παπανικολάου, Κασελάκη, Σαρικόπουλου. Από την αρχική 14άδα των Νέων, μόνο ο Μπόγρης και εν μέρει ο Γιαννόπουλος κρίθηκαν ικανοί να αναλάβουν ρόλους στο παρκέ του «Βενετόκλειου».

Είναι ταυτόχρονα αξιοζήλευτο και εκπληκτικό αυτό που συνέβη τις τελευταίες εβδομάδες στο ελληνικό μπάσκετ. Μια ευλογημένη φουρνιά επτά νέων παιδιών, γαλουχημένων με τις αρχές που ξανάφεραν την Εθνική Ανδρών στην παγκόσμια κορυφογραμμή, πάει να κατακτήσει δύο πολύτιμα μετάλλια μέσα σε λίγες μέρες.

Στη Νέα Ζηλανδία ξεπέρασε τα προβλήματά της, ξεδίπλωσε το πηγαίο ταλέντο της στα κρίσιμα παιχνίδια και τερμάτισε στη δεύτερη θέση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, πίσω από τις ΗΠΑ των εκατοντάδων χιλιάδων καλαθοσφαιριστών, αλλά μπροστά από όσους άλλους βρέθηκαν στον δρόμο της.

Στη Ρόδο προκρίθηκε χθες στην τετράδα του μικρού Ευρωμπάσκετ με παίκτη-αιχμή το «χταπόδι» Κώστα Παπανικολάου, και μοιάζει ικανή ακόμα και για το χρυσό μετάλλιο, αντιμετωπίζοντας μάλιστα παιδιά μεγαλύτερης κατά κανόνα ηλικίας.
Οι αστέρες της ελληνικής ομάδας, οι εκ μετεγγραφής από την ομάδα των Εφήβων, είναι γεννημένοι όχι το 1988-'89, αλλά το 1990. Σε αυτό το επίπεδο, μία χρονιά ενηλικίωσης δημιουργεί αισθητή διαφορά. Η κλάση των παιδιών και το πλεονέκτημα της έδρας φροντίζουν να την υπερκαλύψουν. Στην ομάδα αξίζουν χίλια μπράβο.

Στο τέλος της χρονιάς, η ΕΟΚ θα έχει να καμαρώνει για τις επιτυχίες των νεανικών Εθνικών ομάδων (αν δεν τις ξεπεράσει στο μεταξύ η ανανεωμένη Ανδρών…) και του αναπτυξιακού της προγράμματος. Αυτό το τελευταίο σηκώνει πολλή συζήτηση, άφθονο νερό. Καλά καλά δεν είναι ούτε δέκα οι παίκτες που πέτυχαν τα κατορθώματα αυτού του Ιουλίου. Υπάρχει βιτρίνα, αλλά όχι βάθος ούτε αφθονία.

Η λειψανδρία στις μικρές ανδρικές ηλικίες έγινε πασιφανής όταν έφτασε η ώρα να βρεθούν ικανοί αντικαταστάτες για τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά στην Εθνική Ανδρών. Ο Νικ Καλάθης είναι θείο δώρο, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί προϊόν της ελληνικής παραγωγικής διαδικασίας. Η πρόσκληση του 29χρονου Παπαμακάριου τιμά τον ίδιο, αλλά όχι το ελληνικό μπάσκετ. Η λάμψη των μεταλλίων των πιτσιρικάδων είναι ασφαλώς ευπρόσδεκτη, αλλά δεν μπορεί να κρύψει τη γύμνια.
Θα μου πείτε εδώ κόντεψε να πάρει ευρωπαϊκό μετάλλιο η Εθνική Γυναικών που είναι χτισμένη πάνω σε κενό αέρος…