Ήταν μια από εκείνες τις γλυκόπικρες μέρες. Γλυκιά γιατί το πρωί που σηκώθηκα θυμήθηκα ότι στο ψυγείο είχε μείνει ένα τελευταίο κομμάτι σοκολατόπιτα και πικρή γιατί… γιατί δεν χρειάζεται να σας πω ακόμα.
Τα καινούργια συστήματα στη δουλειά με μπέρδευαν αφάνταστα. Πολύ οργάνωση για έναν άνθρωπο σαν και μένα, που δεν μπορεί να θυμηθεί ένα καινούργιο όνομα αν δεν του το επαναλάβεις 15 φορές. «Πως τον λένε αυτόν;». «Δημήτρη».
«Α οκ… Και να σου πω..Πως είπαμε ότι τον λένε τον καινούργιο;».
«Δημήτρη»
«Ωραία, ωραία..χμμμμ. Θέλω να στείλω έναν φάκελο σε αυτόν τον καινούργιο..τον Πέτρο; Στέφανο; Πελοπίδα;»
«Δημήτρη, Δημήτρη, Δημήτρη»
«Ναι ρε παιδί μου Δημήτρη. Το έπιασα και με την πρώτη φορά»
Η προσεκτική και λεπτομερής οργάνωση λοιπόν ήταν προφανές ότι δεν ανήκε στα όποια θετικά μου στοιχεία. Άνοιξα το e-mail μου και είδα ότι μου είχε έρθει μια ειδοποίηση. «p & c» έγραφε στο θέμα.
Με παραξένεψε είναι η αλήθεια, γιατί ένας ακόμα τομέας που δεν ήταν στα άμεσα προτερήματα μου, ήταν αυτός με τα αρχικά γράμματα. Μου πήρε πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι το «Α.Ε.» σήμαινε Ανώνυμη Εταιρία και όχι Ανήθικη Εμπειρία. Ίσως γιατί η δεύτερη εξήγηση με βόλευε περισσότερο.
«Ρε παιδιά τι είναι το p & c;» φώναξα στην αίθουσα με την ελπίδα ότι κάποιος θα ήξερε και θα με γλύτωνε από τον κόπο της αποκρυπτογράφησης. «Σσσσσσς. Μην φωνάζεις. Σημαίνει Private & Confidential, προσωπικό και εμπιστευτικό στα ελληνικά».
«Ρε δεν μας παρατάς που θα μας κάνεις και μετάφραση». Νόμιζα ότι τα είχα καταλάβει όλα. «Δηλαδή να το στείλω στο τμήμα προσωπικού;».
«Όχι. Είναι προσωπικό για σένα».
«Οκ, οκ» απάντησα και το έκανα forward στο τμήμα προσωπικού. Στη συνέχεια το άνοιξα και ακολούθησα τις οδηγίες. Έπρεπε να πάω στην πίνακα ασφαλείας και να διαγράψω τους κωδικούς εισόδου ενός συναδέλφου που είχε παραιτηθεί. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και πήγα μπροστά στον πίνακα. Κάλεσα στο νούμερο που μου είχαν αφήσει. «Είμαι μπροστά στον πίνακα τι κάνω τώρα;».
Μια θεσπέσια γυναικεία φωνή μου είπε να ψάξω για το πράσινο κουμπί. Δεν έδωσα βέβαια παραπάνω σημασία στην ωραία φωνή γιατί ήξερα με μαθηματική ακρίβεια ότι αισθησιακή γυναικεία φωνή=20 περιττά κιλά. «Δεν βλέπω κανένα πράσινο κουμπί» είπα.
«Είσαι σίγουρος; Είναι ακριβώς μπροστά σου».
«Μπορεί να μην είμαι και ο πιο παρατηρητικός άνθρωπος στον κόσμο αλλά ένα πράσινο κουμπί ακριβώς μπροστά μου νομίζω ότι θα το έβλεπα…». Εκείνη τη στιγμή ένας νεαρός συνάδελφος με σκούντηξε στην πλάτη. «Τι θες;» του είπα με απειλητικό βλέμμα. «Δεν βλέπεις ότι έχω προσωπική και εμπιστευτική δουλειά;».
«Γιατί παίζεις με το air condition; Έχουμε σκάσει μέσα!».
Μόλις συνειδητοποίησα ότι αντί να βρίσκομαι μπροστά στο πίνακα που χειρίζεται τους κωδικούς ασφαλείας, πάταγα τα κουμπιά του air condition. Σκαρφίστηκα ένα ευφυολόγημα από εκείνα που βρίσκονται πάντα στο τσεπάκι μου, ο νεαρός συνάδελφος έφυγε κλαψουρίζοντας και εγώ γλύτωσα ένας μέρος της αξιοπρέπειας μου.
Το μεσημέρι πέρασε και έδωσε τη θέση του στο απόγευμα. Ο δεύτερος καφές πέρασε και έδωσε την θέση του στο τρίτο, ενώ σε κάποιο γήπεδο της Αυστρίας ένας άλλος Καφές, ο Παντελής, πετύχαινε δυο γκολ στο φιλικό της ΑΕΚ.
«Μπράβο Παντελή» φώναξε ένας από τους πολλούς νεαρούς συναδέλφους και ξαφνικά συνειδητοποίησα τι έλειπε από το κτίριο τις τελευταίες ημέρες. Ο Μιαούλης. Και μπορεί όλοι να μιλάγαμε μαζί του στο τηλέφωνο κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας, αλλά όπως και να το κάνεις η απουσία του ήταν αισθητή.
Αποφάσισα να κάνω μια ακόμα βόλτα από το e-mail μου σε περίπτωση που είχε έρθει ακόμα ένα «p&c». Η ψύχη μου αγαλλίασε όταν είδα ένα εισερχόμενο από έναν πιστό αναγνώστη της στήλης.
«Είναι πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν στην ζωή αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λένε» έγραφε στην αρχή ο πιστός αναγνώστης. Συμφώνησα στο σκέλος με την κολοκυθόπιτα και συνέχισα να διαβάζω με αγωνία.
«Εκείνο όμως το οποίο μου την δίνει κυριολεκτικά είναι αυτοί οι περίφημοι "δήθεν" τύποι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και πουλάνε ειρωνεία και εξυπνάδα απ' το πρωί ως το βράδυ». Δυο στα δύο. Συμφωνούσα και σε αυτό με τον αναγνώστη και φίλο όπως τον έβλεπα σιγά σιγά. Γιατί σπάνια βρίσκεις ανθρώπους με τις ίδιες απόψεις με σένα και όταν γίνει αυτό πρέπει να τους φυλάς σαν κόρη οφθαλμού.
Η επόμενη πρόταση του επιβεβαίωσε την αρχική μου σκέψη. «Κάτι τύποι σαν και σένα φιλαράκι. Αν νομίζεις ότι είσαι δημοσιογράφος τότε κάπου δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αν νομίζεις ότι κανείς δημοσιογραφία με το να γεμίζεις μια σελίδα γράφοντας μπουρδολογίες…» σε αυτό το σημείο μόνο βρήκα το μοναδικό του λάθος αφού, δεν ήταν μόνο μια σελίδα μπουρδολογίες αλλά περίπου τρείς γράφοντας με μεγάλη γραμματοσειρά σε word. «…και εξυπνάδες της συμφοράς, πουλώντας ηλίθιο "πνεύμα" σε πληροφορώ ότι δείχνεις απλά πολύ μαλάκας». Επιτέλους κάποιος σωστός άνθρωπος βρέθηκε να το πει.
Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω με όλα τα παραπάνω αφού κατά βάθος ήξερα ότι ο φίλος αναγνώστης εκτιμά ένα καλό κείμενο. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορους τρόπους για να βγω από το τέλμα που είχα οδηγηθεί. Μια ποδοσφαιρική ανάλυση για τα μπακ που περνάνε την σέντρα ενώ ο επιτελικό μέσος στάματα να βγάζει κάθετες μπαλιές και χτυπά μόνο κόρνερ θα ήταν χρήσιμη σε αυτό το σημείο.
Η μάλλον θα ήταν ακόμα καλύτερο ένα κείμενο 2000 λέξεων για το 3-5-2; Για τον Μπομπό; Για τον Σεϊταρίδη; Η απάντηση είναι ναι σε όλα.
Πριν κλείσω το e-mail παρατήρησα ότι υπήρχε και μια συμβουλή. «Μια συμβουλή φιλαράκι: Άλλαξε δουλειά, πάνε πούλα καφέδες και κουλούρια να δεις προκοπή».
Έκλεισα τον υπολογιστή και κατέβηκα στο υπόγειο φανερά προβληματισμένος. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα και κάθισα στην πολυθρόνα μου.
«Why so sad;» μου είπε από το ράφι του ο Jesse James, ο λούτρινος σκύλος που μιλάει. «Δεν είναι τίποτα Jesse. Αλλά να…. Κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως είχες φανταστεί ότι θα είναι».
«Έχεις δίκιο. Τώρα πήγαινε φέρε μου έναν καφέ και ένα κουλούρι» απάντησε ο Jesse James.
Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και πάτησα το play στο στερεοφωνικό. Από κάπου μακριά ακούστηκε μια καμπάνα. Και μετά μόνο η μουσική…
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
