Ο Ετό, ο «Ιμπρα», η Μπάρτσα, η Ιντερ...

Χθες το βράδυ ο μάνατζερ του Ετό, ο Χοσέ Μαρία Μεσάλες που πιλοτάρει την ανταλλαγή του Καμερουνέζου με τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, επισκέφτηκε τα γραφεία της Ιντερ για να καθησυχάσει τους ανθρώπους της. Ο Ετό ζητεί από την Μπάρτσα 5 εκατ. ευρώ (!) αποζημίωση για το «διαζύγιο» πατώντας κυρίως σε μια δήλωση του Πέπε Γκουαρντιόλα, ο οποίος είπε προχθές ότι αισθάνεται πως «με τον Ετό ο χωρισμός πρέπει να γίνει τώρα».

Ο Καμερουνέζος είναι σκληρό καρύδι, αλλά θέλει να πάει στην Ιντερ. Ο «Ιμπρα» από τη μεριά του είναι πιο προσεκτικός, αλλά η δήλωσή του («Δεν μπορείς να πεις “όχι” στην πρωταθλήτρια Ευρώπης») δείχνει τη θέλησή του. Η δουλειά θα γίνει. Το θέμα είναι ποιος θα είναι ο κερδισμένος.

Θυμάμαι πέρυσι τον Σεπτέμβρη τον θαυμασμό για τον Ιμπραΐμοβιτς μετά το ματς του ΠΑΟ με την Ιντερ στο ΟΑΚΑ: τα σχόλια που έγιναν για την απόδοσή του θύμιζαν τις εποχές που εντυπωσιαζόμασταν όταν βλέπαμε στο γήπεδο παίκτες και διαπιστώναμε ότι είναι διαφορετικοί και καλύτεροι από ό,τι στην τηλεόραση! Μου 'χε κάνει εντύπωση όλο εκείνο το παραλήρημα του Τύπου, κυρίως γιατί μόλις λίγους μήνες πριν, τον Ιούνιο, στο Σάλτσμπουργκ ο Σωτήρης Κυργιάκος τού είχε δώσει μία φορά το δικαίωμα να παίξει με την μπάλα όπως ήθελε κι αυτός σκότωσε την Εθνική μας.

Ο «Ιμπρα» είναι η περίπτωση του ποδοσφαιριστή που προκαλεί κρίσεις στα στερεότυπα γούστα του ελληνικού κοινού. Δεν είναι Λατινοαμερικανός που κάνει κόλπα, δεν αγωνίζεται στις δημοφιλείς στην Ελλάδα αγγλικές ομάδες, δεν έχει κερδίσει τη «Χρυσή Μπάλα» και δεν έχουν πληρώσει εκατομμύρια ευρώ για να τον αγοράσουν η Ρεάλ και η Μίλαν. Είναι Σουηδός σερβικής καταγωγής, παίζει στην Ιντερ που επί των ημερών του δεν έχει αγωνιστεί ούτε σε έναν ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν έχει διακριθεί σε τελικούς παγκόσμιων κυπέλλων, δεν κάνει διαφημίσεις στην τηλεόραση. Αλλά έστω εν αγνοία μας είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο.

«Ιμπρα»

Ο «Ιμπρα» έχει όλα τα προσόντα που τον βοηθούν να συγκαταλέγεται στους καλύτερους, αλλά έχει πήλινα πόδια και χάνει πολλά σημαντικά ματς. Κυρίως έχει χαρακτήρα και συμπεριφορά «παλιόπαιδου». Είναι προικισμένος αλλά εύθραυστος, χαρισματικός και προβληματικός, μοναδικός και αλαζόνας.

Είναι επίσης ειδική περίπτωση. Θυμάμαι ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο ξενοδοχείο όπου έμεινε η αποστολή της ιταλικής ομάδας, άπαντες εντυπωσιάστηκαν από την ευκολία με την οποία «έβριζε» σε άψογα ελληνικά (του έχει μάθει τα απαραίτητα ο Λάμπρος Χούτος τον καιρό που ήταν συμπαίκτες στην Ιντερ)! Οι δε παίκτες του ΠΑΟ μου έλεγαν ότι στο γήπεδο έμοιαζε έτοιμος να τσακωθεί με όλους –ειδικά στο «Σαν Σίρο» όταν η Ιντερ έχανε!

Ετό

Ο Ετό από την άλλη, πίσω από το ύφος του χαρούμενου Αφρικανού που είναι έτοιμος να αρχίσει να χορεύει στον δρόμο, κρύβει έναν κίλερ! Λίγοι θυμούνται ότι πριν από τη Μαγιόρκα, από την οποία πήγε στην Μπάρτσα, έπαιξε στη Ρεάλ Μαδρίτης στην οποία ανήκε για χρόνια. Σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από καιρό για τους μεγαλύτερους σταρ της Μπάρτσα αναφερόταν ότι ο Ετό πιο πολύ και από το να παίζει για την Μπαρτσελόνα έπαιζε για να αποδείξει στη Ρεάλ Μαδρίτης πόσο λάθος έκανε!

Ο Καμερουνέζος είναι η περίπτωση του σταρ που νιώθει ότι αδικείται. Πριν από τρία χρόνια είχε κάνει έναν τρομερό καβγά γιατί δεν ψηφίστηκε κορυφαίος Αφρικανός ποδοσφαιριστής, πέρυσι ήθελε να πάει στο Ουζμπεκιστάν για να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος του κόσμου, φέτος πριν συμφωνήσει με την Ιντερ είχε αυτοπροταθεί σε όλες τις ομάδες κι ας ερχόταν από μια χρονιά που σκόραρε 30 γκολ στη Λίγκα, κέρδισε τα πάντα και θα ’πρεπε να νιώθει τυχερός που φοράει την μπλαουγκράνα φανέλα.

Πέντε

Ο Ιμπραΐμοβιτς είναι ένας πολύ σκληρός διαπραγματευτής: από τα πέντε χρόνια που παίζει στην Ιταλία, τα τρία έχει πετύχει αύξηση των αποδοχών του συμβολαίου του, που λήγει το 2012. Ο Ετό νιώθει ριγμένος κι έχει αρνηθεί τρεις φορές να συζητήσει την ανανέωση του συμβολαίου του με την Μπάρτσα, γιατί κρίνει ότι οι προτάσεις είναι χαμηλές: θέλει να φύγει και να γίνει ένας από τους πιο ακριβούς παίκτες του καιρού μας, ακριβώς γιατί πιστεύει ότι είναι από τους καλύτερους.

Ο «Ιμπρα» πληρώνει την παρακμή του Καμπιονάτο που δεν είναι το λαμπερότερο πρωτάθλημα του κόσμου όπως τα '90s. Οι Ιταλοί, που είναι κλασικοί ποδοσφαιρόφιλοι οι οποίοι αγαπάνε το παρελθόν και τις μνήμες τους, τον συγκρίνουν με το Μάρκο βαν Μπάστεν, αλλά κατά βάθος νιώθουν ότι η σύγκριση δεν στέκει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σουηδός με το σερβικό αίμα δεν είναι καλός: ίσα ίσα. Απλώς κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το πόσο καθοριστικός είναι. Ο Ετό από την άλλη την καθοριστικότητά του τη δείχνει στο Τσάμπιονς Λιγκ: η Μπάρτσα έχει δύο τρόπαια χάρη σε δικά του γκολ.

Σπουδαίοι

Προτίμησα να σας μιλήσω λίγο για τους χαρακτήρες γιατί όταν κάνουμε λόγο για τέτοιες μεταγραφές, μιλάμε κυρίως για μεγάλους χωρισμούς. Νομίζω ότι έγινε κατανοητό πως και οι δύο παίκτες για διαφορετικούς λόγους δεν νιώθουν ενθουσιασμένοι στις ομάδες που αγωνίζονται –ο «Ιμπρα» πιστεύει ότι του αξίζει κάτι περισσότερο, ο Ετό ότι του χρωστάνε θαυμασμό. Στη βάση αυτής της διαφορετικής αλλά κοινής δυσφορίας, γίνεται η ανταλλαγή του αιώνα –όμως δύσκολα θα βγουν όλοι κερδισμένοι, χωρίς πάντως κι αυτό να αποκλείεται αφού μιλάμε για σπουδαίους παίκτες και μεγάλες ομάδες.

Ζύγισμα

Σήμερα πάντως στο ζύγι νομίζω ότι το κόλπο το κάνει η Ιντερ. Εχει πάρει τον Μιλίτο (δηλαδή κάποιον να παίζει στην περιοχή και να βάζει γκολ), χρειάζεται έναν κυνηγό με ταχύτητα, διεκδικεί το Τσάμπιονς Λιγκ και παίρνει έναν από αυτούς που καθόρισαν την έκβαση του τελευταίου.

Η Μπαρτσελόνα παίρνει ένα μαχητή, ένα στατικό παίκτη που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ακολουθήσει τις ταχύτητες του Μέσι και του Ανρί, έναν υπερόπτη που τη χρειάζεται για να φτάσει να διεκδικήσει την αθανασία που το Τσάμπιονς Λιγκ χαρίζει.

Χρειάζεται

Η Ιντερ παίρνει κάποιον που χρειάζεται, η Μπάρτσα κάποιον που τη χρειάζεται. Ετσι το βλέπω εγώ…

Πίστη

Τετρακόσιοι φίλοι της ΑΕΛ πήγαν στη χθεσινή προπόνηση και αποθέωσαν τους παίκτες του Μαρίνου Ουζουνίδη λίγο πριν από το αποψινό καθοριστικό για τη σεζόν της ομάδας ματς. Αν η Λάρισα καταφέρει να ανατρέψει το 0-2 του πρώτου αγώνα και προκριθεί, θα το χρωστά κυρίως σε αυτό τον κόσμο που μετά το κάζο του Ρέικιαβικ κράτησε την ψυχραιμία του. Παρά την απογοητευτική εικόνα της ομάδας στον πρώτο αγώνα, δεν υπήρξαν ούτε εξεγέρσεις ούτε λαϊκά δικαστήρια παρά μόνο σύνεση.

Μπορεί να πει κάποιος ό,τι θέλει για το κοινό της Λάρισας: να πει ότι είναι απαιτητικό, δύστροπο, δύσκολο κι ότι καμιά φορά μπορεί να γίνει και σκληρό. Ομως ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η ήττα από τους Ισλανδούς δείχνει ότι μιλάμε πρώτα από όλα για ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει να είσαι οπαδός: η σύνεση που έδειξαν αυτές τις μέρες και η συστράτευση γύρω από την ομάδα, ώστε να έρθει η πρόκριση και να σβήσει η μουντζούρα, θυμίζει συμπεριφορά αγγλικού κοινού με άριστη γνώση της κατάστασης και τεράστια συναίσθηση της ευθύνης. Γι' αυτούς κυρίως τους οπαδούς πρέπει απόψε να παίξουν οι παίκτες.

Η ΑΕΛ φέτος το καλοκαίρι έχασε 12 παίκτες πληρώνοντας την επιτυχία της να τερματίσει πέμπτη στο πρωτάθλημα. Η διοίκηση της ΑΕΛ δεν έχασε τους παίκτες γιατί ξαφνικά δεν τους γούσταρε, ούτε τους έδιωξε –ίσα ίσα που για αρκετούς έκανε ό,τι μπορούσε για να τους κρατήσει.

Αυτό που ο Κώστας Πηλαδάκης ανακάλυψε φέτος το καλοκαίρι είναι ότι οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρο μερικές φορές ανεβάζουν πρώτα από όλα τις ίδιες τις απαιτήσεις των ποδοσφαιριστών: αν με κάποιους οι διαπραγματεύσεις για τις ανανεώσεις των συμβολαίων τους δεν γίνονταν φέτος έπειτα από ένα επιτυχημένο πρωτάθλημα, αλλά πέρυσι, οι πιο πολλοί θα έμεναν στη Λάρισα γιατί θα είχαν μικρότερες απαιτήσεις:

η ΑΕΛ πλήρωσε ακριβά το κόστος μιας επιτυχίας. Από εκεί και πέρα, ήταν και άτυχη, αφού είχε αρκετούς τραυματίες αλλά και άργησε να ενισχυθεί, αφού κι απόψε θα παίξει σχεδόν χωρίς επιθετικούς. Αλλά με έναν κόσμο δίπλα της που αποδεικνύει τι θα πει πίστη σε μια ομάδα…

Κακώς το καθυστερούν

Ο Τεν Κάτε λέει ότι είναι ένας φανταστικός παίκτης, οι συμπαίκτες του παραδέχονται ότι όταν μπήκε στο γήπεδο στο τελευταίο φιλικό άλλαξε ο Παναθηναϊκός κι ο ίδιος δεν μιλάει καθόλου για το νέο του συμβόλαιο γιατί λέγεται Γιώργος Καραγκούνης και δεν ανησυχεί για τίποτα.

Αλλά ο μάνατζέρ του γκρινιάζει γιατί καθυστερούν να μπουν οι υπογραφές σε όσα έχουν συμφωνηθεί και δεν το έχει και σε τίποτα να βγει σε κανένα ραδιόφωνο παραμονές των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων του ΠΑΟ και να σπείρει τον πανικό. Κι επειδή ο Ρομπέρτο Καλέντα είναι καλός μάνατζερ, αλλά μία φορά που τσακώθηκε με τον Φιλιππίδη τον καβγά τον πλήρωσε ο ΠΑΟ, καλό είναι να υπογραφεί το νέο συμβόλαιο του «Κάρα» γιατί πολύ άργησε το πράγμα…