Η Αρμοστεία και η... ανάρμοστη νομιμότητα

Η είδηση ήταν σημαντική, αλλά ενοχλητική. Ετσι, με λίγες εξαιρέσεις, η προβολή της στα περισσότερα ΜΜΕ ήταν «διακριτική», ανόρεχτη ή... ανύπαρκτη. Κατανοητό. Οταν η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ αποχωρεί από τις γνωμοδοτικές επιτροπές που εξετάζουν (;) αιτήματα χορήγησης ασύλου στην Ελλάδα, η σιωπή επιβάλλεται. Οχι μόνο για τον φιλοκυβερνητικό Τύπο, αλλά και για τον φίλα προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ.

Ναι, στο ΠΑΣΟΚ το οποίο, για μην υστερήσει στον εξελισσόμενο χορό υστερίας εναντίον των μεταναστών, θυμήθηκε προσφάτως τη «μηδενική ανοχή». Ορο γνωστό από τη Ν. Υόρκη, εποχής δημάρχου Τζουλιάνι. Παρεμπιπτόντως: πήραν, άραγε, χαμπάρι οι απανταχού χρήστες του όρου πόσο έχει απομυθοποιηθεί η δήθεν αποτελεσματικότητα της «μηδενικής ανοχής» του –ξεχασμένου σήμερα– Τζουλιάνι; Εμαθαν ποτέ ότι την ίδια –εκείνη– περίοδο ανάλογη κάμψη σημείωσε η βαριά εγκληματικότητα σε όλες τις ΗΠΑ; Δεν βαριέστε... Τα βολικά κλισέ τα βολεύει η άγνοια. Αν όχι η άγνοια όσων τα αναμασούν, σίγουρα η άγνοια του ακροατηρίου τους.

Τι είπε, λοιπόν, η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ; Οτι οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές, αυτές του Διατάγματος 81/2009, «δεν εξασφαλίζουν επαρκώς δίκαιη και αποτελεσματική διαδικασία αναγνώρισης του καθεστώτος του πρόσφυγα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομοθεσία». Κατά τα άλλα, σε κάθε είκοσι λέξεις που εκστομίζουν κυβερνητικά στελέχη, οι δύο είναι «νόμος» και «νομιμότητα». Κρίμα. Ιστορική ασυνέχεια: επί του θέματος της νομιμότητας, η κυβέρνηση του νέου Καραμανλή αδυνατεί να πει εκείνο το «έξω πάμε καλά», το οποίο είχε εκστομίσει στα 70s ο θείος για τα της εξωτερικής πολιτικής.

«Μα η ίδια η νομιμότητα παντού και πάντα είναι μια διελκυστίνδα», θα πείτε. Σωστά, αλλά επειδή ο χώρος δεν επαρκεί σήμερα για τέτοιες αναλύσεις, αρκούμαστε σε μια προτροπή: απευθυνθείτε, παρακαλώ, στα (εκάστοτε) υποκριτικά καθεστωτικά παπαγαλάκια. Σαν κι αυτά τα οποία, όποτε π.χ. κηρύσσεται μια απεργία «παράνομη και καταχρηστική» σκούζουν «νομιμότης, κύριοι!», με την απειλητική έξαψη που χαρακτήριζε τη Σαπφώ Νοταρά όταν φώναζε «καράτε!».

Τα ίδια (παπαγαλάκια) θεωρούν φυσιολογικό να αφήνει το γκουβέρνο κενό γράμμα τις δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν συμβασιούχους. Για τέτοια θα χαλάνε τη ζαχαρένια τους; Εδώ δεν ενοχλούνται όταν ένας υπουργός Παιδείας λέει ανοιχτά πως θα παρακάμψει άρθρο του Συντάγματος. Ούτε όταν ο Δικηγορικός Σύλλογος χαρακτηρίζει κατάφωρα αντισυνταγματική τη νέα ρύθμιση για τις κάμερες. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Οταν τα ΜΑΤ εξαφάνισαν τον προσφυγικό καταυλισμό στην Πάτρα, πολλοί εξ όσων δεν συμμερίστηκαν τη γενική αγαλλίαση αναρωτήθηκαν: «Στη συντριπτική τους πλειονότητα αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να φύγουν για άλλες χώρες. Γιατί οι αρχές δεν τους διευκόλυναν; Ηταν προτιμότερο να τους μπλοκάρουν εδώ; Να τους αφήσουν στην αθλιότητα, δίχως, αν μη τι άλλο, μια-δυο χημικές τουαλέτες, κι έπειτα να τους αποκόψουν από πιθανούς εργοδότες; Ακόμα –έτσι όπως έγινε το μάζεμα– κι από φίλους και συγγενείς;».

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι: εάν τους άφηναν να φύγουν για άλλες χώρες, οι ελληνικές αρχές θα παραβίαζαν τη Συνθήκη του Δουβλίνου. Τι έχουμε εδώ; Μια Ελλάδα βουτηγμένη στη νομιμότητα. Ποια νομιμότητα; Αυτήν την οποία η Ελλάδα «γράφει κανονικά», καταργώντας εμπράκτως τη χορήγηση ασύλου και διαμαρτυρόμενη κι από πάνω στην Ε.Ε. όταν μειώνονται τα κοινοτικά κονδύλια που έχει λαμβάνειν η χώρα για υποδοχή προσφύγων. Τόσο θράσος; Τόσο. Αναλυτικότερα, αύριο.