Αλλαγή ρότας από τους Αγγελόπουλους

H περσινή χρονιά ξεκίνησε με χίλια όνειρα για τον Ολυμπιακό. Η απόκτηση σπουδαίων και έμπειρων παικτών, όπως ο Παπαλουκάς και ο Βούισιτς, και ενός σημαντικού ονόματος του ΝΒΑ (τουλάχιστον από αυτούς που θα μπορούσαν να φύγουν από τις ΗΠΑ με προορισμό την Ευρώπη), του Τζος Τσίλντρες, έκανε τους φίλους της πειραϊκής ομάδας να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει το σκηνικό στο μπασκετικό τοπίο.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν η εικόνα του Ολυμπιακού δεν άρεσε σε αρκετούς -για να μην πούμε σε πολλούς- φίλους των Πειραιωτών, αλλά το γεγονός ότι η ομάδα τους ήταν μέσα σε όλους τους στόχους δεν τους «επέτρεπε», ως κάποιο χρονικό σημείο, να εκδηλώσουν δυναμικά έως ακραία την αντίθεσή τους. Ωσπου ήρθαν τα κρίσιμα ματς. Στο πρώτο εξ αυτών, τον τελικό του Κυπέλλου, και μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό στο Ελληνικό, κάποιοι -έστω λίγοι- εκτόξευσαν αντικείμενα και καρέκλες σε Γιαννάκη και παίκτες.

Μετά την ντροπιαστική ήττα στον δεύτερο τελικό του πρωταθλήματος από τους «πράσινους», περί τους 200 Ολυμπιακούς μαζεύτηκαν στου Ρέντη, άναψαν φωτιές, αλλά τελικώς δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν την αποστολή της ομάδας, την οποία περίμεναν με άγριες διαθέσεις. Στον δε τρίτο τελικό η δυσφορία εκδηλώθηκε με αποχή από το ΣΕΦ, τη στιγμή που ήταν δεν ήταν στο γήπεδο 6.000 φίλαθλοι. Μόνο ανάμεσα -χρονικά- σε Κύπελλο και πρωτάθλημα, στο Βερολίνο και στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας υπήρχε θετική αντιμετώπιση της ομάδας και του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μιλάμε για το διάστημα αμέσως μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό.

Η ουσία και το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ολυμπιακός απέτυχε πέρυσι, μη παίρνοντας ούτε έναν τίτλο, απογοήτευσε τον απαιτητικό του κόσμο και εκτός των άλλων πήγε στράφι η τεράστια προσπάθεια του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου.

Το τρέχον καλοκαίρι κρίνεται «περίεργο» για τους φιλάθλους των Πειραιωτών. Με την έννοια ότι οι περισσότεροι από αυτούς περίμεναν από τη διοίκηση της ΚΑΕ άμεσες και δυναμικές κινήσεις όσον αφορά το μεταγραφικό μέτωπο. Θα λέγαμε ότι πολλοί εξ αυτών περίμεναν από τα αφεντικά της ομάδας και αποπομπή του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά αυτή δεν προέκυψε. Τα αδέρφια Αγγελόπουλοι έχουν εμπιστοσύνη στον «δράκο» και με δεδομένο ότι στηρίζουν όσο πάει τον εκάστοτε προπονητή, αποφάσισαν να μη διακόψουν το συμβόλαιο, που είναι σε ισχύ από τις αρχές του 2008.

Επιστρέφοντας στις μεταγραφές, γιατί αυτό είναι το ζητούμενό μας, ο κόσμος περίμενε -όπως αναφέραμε- άμεσες όσο και ηχηρές κινήσεις, από αυτές που τον έχουν συνηθίσει οι διοικητικοί ηγέτες της ΚΑΕ τα τελευταία χρόνια. Σε λίγες μέρες φεύγει ο Ιούλιος και τέτοιες μεταγραφές δεν έχουν γίνει. Η απόκτηση του Ανδρέα Γλυνιαδάκη, που ανακοινώθηκε πρώτη, μόνο τέτοια δεν είναι, ενώ η προσθήκη του άγνωστου στο ευρύ -όχι μπασκετικό, αλλά γενικά- κοινό Τόμας Κελάτι, πέρυσι της Μάλαγα, περισσότερο προκάλεσε απορίες ως προς το ποιόν της παρά ενθουσίασε.

Σε όλα αυτά, βέβαια, προσθέστε και τις αποτυχημένες απόπειρες που έγιναν για διάφορους παίκτες. Από πού ν' αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Από τον Χόλντεν, τον Ζήση, τον Πάρκερ ή τον Χάνσεν; Κάπου εκεί εντάσσεται και η περίπτωση του Γιώργου Πρίντεζη, αλλά έχει σημαντικές διαφορές από τις υπόλοιπες. Ο Πρίντεζης έπαιρνε 250.000 ευρώ πέρυσι, ο Ολυμπιακός τού προσέφερε 850.000 ευρώ ετησίως για τα επόμενα τρία χρόνια και τελικά ο παίκτης κατέληξε στη Μάλαγα. Καλός και χρυσός ο Πρίντεζης, αλλά από όποια πλευρά και να το δει κανείς, οι Πειραιώτες δεν θα μπορούσαν να του δώσουν τα 1.250.000 ευρώ που ζητούσε.

Ο ένας λόγος είναι ότι πρόκειται για τεράστια αύξηση για έναν παίκτη μιας ομάδας που δεν έχει πανηγυρίσει τίτλο. Τι χρήματα, δηλαδή, θα χρειαστούν να δώσουν οι Αγγελόπουλοι αν η ομάδα τους πάρει κάποιο τρόπαιο; Ο άλλος έχει να κάνει με τη σαφώς πιο «σφικτή» πολιτική που αποφάσισαν να χαράξουν από το τρέχον καλοκαίρι. Τα νέα δεδομένα στον οικονομικό χάρτη παγκοσμίως, αλλά και το γεγονός ότι και οι ίδιοι το είχαν παρατραβήξει σε κάποιες περιπτώσεις και το έχουν πλέον συνειδητοποιήσει αυτό, είχαν ως αποτέλεσμα η τακτική να αλλάξει. Με λίγα λόγια, όχι πλέον «πεταμένα λεφτά».

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού ή μάλλον μέρος αυτών (σημαντικό, θα λέγαμε) να υποστηρίζουν ότι οι Αγγελόπουλοι δεν δίνουν πλέον χρήματα, πάει πολύ. Τα δύο αδέρφια έχουν «αναστήσει» τον μπασκετικό Ολυμπιακό, χωρίς αυτούς είναι άγνωστο ποια θα ήταν η κατάληξή του. Η αλήθεια είναι έχουν συντελέσει σε κάποιο βαθμό από την πλευρά τους στο να «τρελαίνεται» ο κόσμος τόσο με τις μεταγραφές τους όσο και με τους μεγαλεπήβολους στόχους που θέτουν κάθε φορά.

Οι φίλαθλοι καλόμαθαν... Αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι κάθε χρονιά θα σπαταλάνε του κόσμου τα λεφτά. Που το κάνουν, δηλαδή, αφού στο τέλος των φετινών μεταγραφών θα είναι πολύ εύκολο για κάποιον να αντιληφθεί ότι το μπάτζετ θα είναι μεγαλύτερο από πέρυσι. Εξηγούμαστε σχετικά: ο Κελάτι είναι πιο φθηνός από τον Γκριρ, αλλά προσθέστε την τεράστια αύξηση που πήρε -δικαίως- ο Μπουρούσης, την απόκτηση ενός πλέι μέικερ, που λογικά θα υπερβεί τα 2 εκατ. ευρώ (στην καλύτερη οικονομικά περίπτωση για τον Ολυμπιακό, βλέπε ΜακΙντάιρ), ενώ δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μίας ακόμη μεταγραφής.

Ή για τη θέση του Ερτσεγκ, που προς το παρόν μοιάζει ακλόνητος, ή στην περίπτωση που ο Κελάτι αποκτήσει γρήγορα το πολωνικό διαβατήριο και αποκτηθεί Αμερικανός. Ή, ανεξαρτήτως αυτών των περιπτώσεων, αν προστεθεί στο ρόστερ κάποιος Ελληνας παίκτης με δεδομένο το σημαντικό πρόβλημα με τη μέση του Παναγιώτη Βασιλόπουλου.

Εν κατακλείδι: ο Ολυμπιακός κινείται πλέον σε άλλο πλαίσιο, ορθότερο. Τα χρήματα που ρίχνουν και τις προσπάθειες που κάνουν οι Αγγελόπουλοι, δύσκολα μπορεί να τις ακολουθήσει ο οποιοσδήποτε σε ένα άθλημα που μόνο οικονομικές ζημίες αφήνει. Το αγωνιστικό αποτελέσμα είναι άλλη υπόθεση, έχοντας εκτός των άλλων απέναντι έναν Παναθηναϊκό χτισμένο σε άριστες βάσεις εδώ και πολλά χρόνια: πολύ πιο νωρίς απ' όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε στον Κορυδαλλό με παίκτες που τώρα δεν μπορούν να περάσουν ούτε δέκα χιλιόμετρα μακριά από το ΣΕΦ!