Tυμβωρυχία κι ανοησία μαζί

Τι γίνεται, ρε παιδιά; Εξελίσσεται τηλεοπτικός διαγωνισμός αρλούμπας αναφορικά με τον Μάικλ Τζάκσον; Γιατί πληθαίνουν και χοντραίνουν οι κοτσάνες; Μήπως η άμιλλα ορισμένων καναλιών εισήλθε στην τελική ευθεία; Πότε τελειώνει αυτός ο χορός ανοησίας και τυμβωρυχίας; Στα «σαράντα» θα έχουμε λήξη ή ημίχρονο;

Εν αρχή, η ηθικολογία. «Ο πατέρας του Μάικλ δεν διστάζει να βγάζει λεφτά από τον θάνατο του παιδιού του». Το έλεγε προ ημερών παρουσιαστής καναλιού το οποίο πασχίζει να ανεβάσει την τηλεθέαση αφιερώνοντας άφθονο χρόνο στο αναμάσημα των ρεπορτάζ που πραγματεύονται θέματα όπως: Ποιον εραστή του αγαπούσε περισσότερο ο μακαρίτης; Τον οικοδόμο ή άλλον; Τουλάχιστον ο μπαμπάς Τζάκσον υπήρξε, εδώ και δεκαετίες, γνωστός πλασιέ του προϊόντος «Μάικλ». Ο,τι έκανε κάνει.

Ομως οι πάσης φύσεως βιομηχανίες -της μουσικής, της κλειδαρότρυπας κ.λπ.- δεν θα τολμούσαν να βγάλουν στη φόρα, έτσι ανοιχτά, τα της ομοφυλοφιλίας του Μάικλ Τζάκσον, στα '80s. Τότε που ο Μάικλ μεσουρανούσε. Την εποχή της κυριαρχίας των νεοσυντηρητικών ιδεών του Ρίγκαν και της αυξημένης επιρροής των ευαγγελιστών στις ΗΠΑ, τότε που απόλυτο κινηματογραφικό είδωλο ήταν ο Ράμπο με την πολεμική, αρρενωπή του βαρβατίλα, δύσκολα θα άντεχε τέτοιες αποκαλύψεις το μουσικό σύμβολο Τζάκσον. Τώρα, όμως, ο κανιβαλισμός θριαμβεύει - με το άλλοθι ότι το θύμα δεν σφάχτηκε για να φαγωθεί. Πρώτα πέθανε, τώρα τεμαχίζεται.

Της ηθικολογίας έπεται η μουσικολογία. «Πρώτος αυτός έβαλε τη μουσική των μαύρων στα σπίτια των λευκών», είπε κάποιος με στόμφο. Προφανώς ξαναγράφει την ιστορία της μουσικής - από το rock 'n' roll των '50s και τα δημοφιλή βρετανικά blues rock συγκροτήματα των '60s, μέχρι την έκρηξη δημοτικότητας της disco, στα ώριμα '70s. Εκτός εάν κι η disco δεν ξεπήδησε από γνωστά πεδία της μαύρης μουσικής, όπως το funk και η soul, οπότε αναμένουμε να εκδοθεί το βιβλίο του δαιμόνιου σχολιαστή υπό τον τίτλο:

«Τα αληθινά μουσικά κράματα - από τότε που οι σκλάβοι στις φυτείες του Νότου τραγουδούσαν Μότσαρτ». Αξιομνημόνευτη και η σιγουριά της κοπέλας που έλεγε πως κανένα κοινό, ποτέ και πουθενά, δεν ενθουσιάστηκε με καλλιτέχνη τόσο όσο οι Ρουμάνοι με τον Τζάκσον το 1992. Χίλιους Γιάννηδες Πετρίδηδες όλου του κόσμου να ρωτήσεις, αποκλείεται να λάβεις απάντηση στο ερώτημα «το κοινό ποιας συναυλίας αποδείχθηκε το πιο εκδηλωτικό, ever;». H ελληνική TV, όμως, όλα τα ξέρει.

Για να αφήσουμε τα τηλεοπτικά: ο πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε ότι έχει δέκα τραγούδια του Τζάκσον στο ipod του. Εντυπωσιακό, διότι ένα χρόνο πριν, στη συνέντευξη στο περιοδικό «Rolling Stone» με την οποία κοινοποιούσε αναλυτικά τις μουσικές του προτιμήσεις, ο Ομπάμα τον Τζάκσον δεν τον μνημόνευσε. Δηλαδή πόσα κομμάτια διαθέτει ο Ομπάμα στο ipod του, εάν έχει τιμήσει με 10 τον Μάικλ Τζάκσον που δεν συμπεριλαμβάνεται στους 10 περισσότερο αγαπημένους του καλλιτέχνες;

Και τι (παραπάνω) θα κάνει ο πρόεδρος, αν -χτύπα ξύλο- μας αφήσουν χρόνους κάποιοι από τους καλλιτέχνες τους οποίους τότε ανέφερε, όπως ο Ντίλαν κι ο Στίβι Γουόντερ; Επί ένα χρόνο θα εκφωνεί τους λόγους του στον σκοπό του αγαπημένου του κομματιού «Maggie's Farm» του θείου Μπομπ και, όταν θα τηλεφωνεί στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, θα αρχίζει με το «I Just Called to Say I Love You» του Στίβι;