Και μένει ένας Σισέ.Πώς ακριβώς θα βάζει γκολ αυτός ο ΠΑΟ;

Γράφει ο Μιχάλης Τσαπίδης

Το 4-3-3 που είδαμε χθες από τον Τεν Κάτε είναι ένα σχήμα που ταιριάζει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, το οποίο ξεχειλίζει από ποιοτικούς χαφ, έχει στην κορυφή της επίθεσης έναν παίκτη που μπορεί ν' ανταποκριθεί στο αγωνιστικό καθήκον και στις δύο πτέρυγες δεν υπάρχει λειψανδρία. Ο Λέτο και ο Χριστοδουλόπουλος από αριστερά, ο Σαλπιγγίδης, ο Γκάμπριελ και ο Νίνης από δεξιά. Ο συγκεκριμένος σχηματισμός δε είναι σαν πλαστελίνη. Πολύ εύκολα και απλά μπορεί να μετατραπεί σε 4-5-1, δηλαδή στο διαχρονικά πιο επιτυχημένο σχήμα για τις ελληνικές ομάδες στο διεθνές ποδόσφαιρο. «Σύμμαχος» της Εθνικής, όταν έγινε αξιόπιστη κι έφτασε στην ευρωπαϊκή κορυφή, του «πρέσβη» Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, ο οποίος πρόπερσι ξεπέρασε τον πρότερο αγωνιστικό βίο-αβίωτο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με λίγα λόγια, το σχήμα είναι μια καλή ιδέα, αλλά όταν δεν παίζεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και επιδίδεσαι σε βαθμοθηρία με κάθε τρόπο.

Πολλά γκολ δεν υπόσχεται αυτή η «καλή ιδέα», όπως δεν υποσχέθηκε η χθεσινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο φιλικό με τη Χοφενχάιμ, στο οποίο οι «πράσινοι» απείλησαν τη γερμανική ομάδα όσο μπορεί να ενοχλήσει ο ποντικός το λιοντάρι. Λιοντάρι δεν είναι η Χοφενχάιμ, ποντικός δεν είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά κάπως έτσι έμοιαζε η φιλική «μάχη» στην Αυστρία: σαν σισύφεια. Καταδικασμένη σε αποτυχία. Μπορεί, φυσικά, να φταίει και το -ενισχυμένο- ρόστερ, από το οποίο λείπουν τα πολλά και εύκολα γκολ. Ο Λέτο, ας πούμε, δεν ήταν ποτέ σκόρερ και μάλλον δεν θα γίνει. Ο Σαλπιγγίδης ήταν ανέκαθεν, αλλά δίχως να πατάει περιοχή δεν είναι εύκολο να γίνει παραγωγικός. Οι χαφ και δη οι Ελληνες (Κατσουράνης, Καραγκούνης) μπορούν να συνεισφέρουν (αλλά μέχρις εκεί, γιατί κάποιος πρέπει να βγάζει την μπάλα μπροστά). Και μένει ένας Σισέ...