Έχεις υποχρέωση να την ακολουθήσεις και στον γκρεμό

Η μάνα μου έλεγε ότι «Το άδικο ούτε ο Θεός δεν το θέλει». Χθες έγραφα για τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και τον Γιάννη Ιωαννίδη, που είχαν παρευρεθεί στη συγκέντρωση σωτηρίας για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, και για το ότι μετά παρουσιάστηκαν να υπόσχονται ό,τι βοήθεια χρειαστεί.

Η οποία βοήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι χρήμα. Πώς όμως είναι δυνατόν να κατηγορήσεις τους παράγοντες της Καλαμαριάς όταν και το δικό σου σωματείο ασχολείται με το δημόσιο χρήμα στην ίδια λογική;

Μα την επίσκεψη του Ερντογάν, αυτό που συμβαίνει τελευταία ξεφτιλίζει κάθε λογική. Το θέμα δεν είναι πώς θα βρούμε λεφτά από το Δημόσιο, αλλά πώς θα βρούμε αναγνώστες. Το θέμα δεν είναι πώς θα μοιράσουμε την κρατική διαφήμιση, που αν πρέπει να μοιραστεί στη λογική του Σόμπολου σε σχέση με την απασχόληση των εργαζομένων, οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι, και αν είναι να μοιραστεί στη λογική «να βοηθηθούν τα έντυπα που έχουν πρόβλημα», οι εφημερίδες των 1.000 φύλλων θα αυξάνονται για να κάνουν πλουσιότερους τους εκδότες τους.

Το θέμα είναι γιατί αυτό που δεν θα τολμούσαμε να το ζητήσουμε από την ελεύθερη οικονομία -«Κυρία Μπιμπιντιό, παρακαλούμε να βάζετε περισσότερες διαφημίσεις στην Tsoutsouni News, γιατί τελευταία είναι πεσμένη»-, το ζητάμε από το κράτος. Γιατί ζητάμε αντί να βάζει διαφήμιση, που η λογική της είναι να προωθεί προϊόντα ή υπηρεσίες, να δίνει βοηθήματα που επειδή δεν τολμάμε να τα ονομάσουμε έτσι τα αποκαλούμε «διαφημίσεις».

Η ανεργία έφτασε το 9,5% και δεν μπορούμε να προκαλούμε τον κόσμο ζητώντας παροχές που άλλος κλάδος δεν θα τολμούσε. Δεν μπορούμε να ζητάμε από την κυβέρνηση να κάνει όλες τις εφημερίδες Free Press αγοράζοντας φύλλα τα οποία θα μοιράζει στους μαθητές της Γ' Λυκείου. Στην ίδια λογική όταν η ΙΟΝ έχει πρόβλημα θα πρέπει να ζητάει από το κράτος να αγοράζει σοκοφρέτες και όταν η Pirelli περνάει κρίση να μοιράζει λάστιχα.

Επίσης δεν μπορούμε να είμαστε υποκριτές. Μέσα στα αιτήματα -και πολύ σωστά- είναι η κατάργηση για τα μπλοκάκια. Γι’ αυτούς που κάνουν άλλη δουλειά, τα «μπλοκάκια» είναι τα Δελτία Παροχής Υπηρεσιών, τις αποδείξεις των οποίων οι εργοδότες μπορούνε να περάσουνε στα βιβλία, αλλά δεν πληρώνουν ασφάλιστρα στο ταμείο των δημοσιογράφων και δεν υποχρεώνονται να δώσουν αποζημίωση στην απόλυση.

Βεβαίως και να σταματήσουν τα καταραμένα τα μπλοκάκια. Βεβαίως και να πληρώνουν τις εισφορές όλοι οι εκδότες των εφημερίδων, των ραδιοφώνων, των περιοδικών και των Free Press. Και αν δεν μπορούν να τα πληρώνουν ας… Ας τι; Ας πάρουν περισσότερη κρατική διαφήμιση; Γιατί οι περισσότερες θέσεις δημοσιογράφων που υπάρχουν σήμερα υπάρχουν επειδή υπάρχουν και τα μπλοκάκια. Το σύστημα δουλεύει όπως και στο ποδόσφαιρο.

Υπάρχουν οι ερασιτέχνες, που το κάνουν είτε για την πλάκα τους είτε προσπαθούν να τραβήξουν το μάτι κάποιου σκάουτερ. Οι επαγγελματίες των μικρών κατηγοριών, που παίρνουν κάποια λεφτά, αλλά αν τα πάρουν, γιατί τους φεσώνει ο πρόεδρος, δηλαδή ο εκδότης. Μετά, οι επαγγελματίες της δεκαοκτάδας, οι παίκτες της ενδεκάδας, οι πολύτιμοι παίκτες της ομάδας, οι σημαίες που γράφουν δεκαετίες στο έντυπο, οι φτασμένοι που βγάζουν τα λεφτά τους στις μεταγραφές και οι σούπερ σταρ, που ο εκδότης τους παίρνει με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν την ομάδα.

Ολο αυτό το σύστημα βασίζεται στις διαφορές των αμοιβών.
You win some, you lose some, που λέμε και στη γλώσσα του ποδοσφαίρου. Μόνο που πρέπει να δέχεσαι ότι κάθε αλλαγή στους κανόνες του παιχνιδιού θα αλλάζει και το παιχνίδι. Θέλουμε μια δημοσιογραφία χωρίς μπλοκάκια; Κάποια κανάλια, σταθμοί και έντυπα θα κλείσουν.

Θέλουμε θέσεις εργασίας; Θα δεχτούμε και τα μπλοκάκια και τα πεντακοσάρια και τα «Να σε δοκιμάσουμε πρώτα και, αν μας κάνεις…». Θέλουμε «κρατικές ενισχύσεις» και τις εκδοτικές εταιρείες να οριστούν, σαν «επιχειρήσεις ειδικού σκοπού», όπως είπε η Τζούλια Αλεξανδράτου της πολιτικής στην επίσκεψη στους απολυμένους του «Ε.Τ.»; Βεβαιότατα και συγγνώμη από τους παράγοντες του Απόλλωνα που τους αποπήρα που πήγαν να αρμέξουν το κράτος. «Ολοι με την Πύλαρο», που ήταν η άλλη αγαπημένη φράση της μαμάς.

Τελευταίο, να προσθέσω ότι μπορείς να διαφωνείς όσο θέλεις με την πολιτική του συνδικαλιστικού σωματείου σου, αλλά, από τη στιγμή που η πλειοψηφία αποφασίζει κάτι, έχεις υποχρέωση να την ακολουθήσεις και στον γκρεμό. Αυτή είναι η δημοκρατία. Η οποία όμως φτιάχτηκε για ανθρώπους με ομοιότητες.

Το γράφω για τον αναγνώστη Σ7, που μου έστειλε mail για την ιστορία με τα «σύμφωνα συμβίωσης». Ο Σ7 λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος, ότι δεν έχει καμία πρεμούρα να παντρευτεί με άνδρα, αλλά ότι δεν μπορεί να κατοχυρώσει δικαιώματα για τον σύντροφό του επειδή σοκάρεται η κυρα-Μαρουσώ από το κωλοχώρι της και ο Αδωνις Παπαρήγας εξ Αθηνών. Και μη βιαστείτε να πείτε «ας το κάνει συμβολαιογραφικά». Ετσι και προσβάλει τη διαθήκη συγγενής πρώτου βαθμού, μπορείς να έχεις ζήσει με τον άλλον μια ζωή και τον συγγενή να μη θέλεις να τον δεις στα μάτια σου, αλλά αν δεν μπορέσεις να τον αποκληρώσεις, σε αυτόν θα πάει η κληρονομιά.

Ενώ με το «σύμφωνο» υπάρχει ανάλογη κληρονομική σχέση με τον γάμο. Και εδώ είναι, ρε γαμώτο, το πρόβλημα της δημοκρατίας των μεγάλων αριθμών. Γιατί η κυρα-Μαρουσώ θα πει «Ο Θεός δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα…», εγώ με τον Θεό δεν έχω συστηθεί ακόμα, ο Σ7 επίσης έχει άλλα προβλήματα και ο μόνος λόγος που ψηφίζουμε στην ίδια κάλπη είναι ότι γεννηθήκαμε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Αλλιώς το είχανε σκεφτεί το σύστημα οι αρχαίοι Αθηναίοι, να αποφασίζει η πλειοψηφία μεταξύ ομοίων, και σήμερα το «όμοιοι» δεν σημαίνει να μιλάνε ούτε την ίδια γλώσσα.