Καλύτερα ελλείψεις παρά σιγουριές

Στην αρχή τα έβαζα κάτω και θύμωνα με τον Κωνσταντίνο Τσακίρη – πρόεδρο και ως εκ τούτου υπεύθυνο παραπόνων της Πλατείας Νέας Σμύρνης, που είναι ο τελευταίος χώρος ανοικτού προβληματισμού που μας έχει απομείνει. Ο Πανιώνιος πήρε τον παίκτη που ήθελαν όλοι (δηλαδή το Ριέρα), κράτησε τον Ρεκόμπα και τον Εστογιάνοφ, μπορεί να πάρει κι έναν τερματοφύλακα ακόμα, αλλά εμένα κάτι μου έλειπε. Αλλά μήπως η ίδια μας η ευτυχία δεν βασίζεται πάνω στην ανάγκη όχι να βρούμε αυτό που μας λείπει, αλλά να αγαπήσουμε αυτό που έχουμε; Η απάντηση αργά το βράδυ στο «Γιούρι».

Oι καλοκαιρινές πανιώνιες ανησυχίες δημιουργούν sold out στο Αβενιου. Ωραία, κι αν δεν βγει ο Σμόγιε με το σπουδαίο παρελθόν, στην άμυνα υπάρχουν ο νεοφερμένος Καστελιόνε (πιο πολύ αριστερό μπακ παρά στόπερ, αλλά σίγουρα χρήσιμος) και ο νεοποκτηθής Ομο, ο οποίος μαζί με τον Λάτκα και τον Κοντοέ θα δώσουν λύσεις. Και στα χαφ μπορεί να ήθελα έναν κόφτη ακόμα δίπλα στον Νικολάου και τον Κουμόρτζι, αλλά υπάρχει και ο Μανιάτης, που αν χρειαστεί, μπορεί να την παίξει τη θέση και να πάει δεξί μπακ κάποιος άλλος.

Αλλά μπροστά ας περνάμε έναν καθαρό κυνηγό ακόμα, πρόεδρε, γιατί αν δεν μας βγει ο Μπάλαμπαν, θα αναπολούμε πάλι τον Τζεμπούρ και τον Χούτο. Κι αφού πέρασα κάτι μέρες προσπαθώντας να βρω άκρη για το αν ο νεοφερμένος Ριέρα μπορεί να κάνει και το φορ ή έστω τον Εστογιάνοφ για να πάει στην περιοχή ο Ουρουγουανός, κατάλαβα ότι ο Πανιώνιος που γεννιέται έχει αυτή ακριβώς την ομορφιά: η ημιτέλειά του γεννά ενδιαφέρον και συζητήσεις. Οι δε προσεγγίσεις των γρίφων έχουν να κάνουν αυστηρά με το παιχνίδι. Είναι μια ομάδα την οποία τη συζητάς ήδη.

Δύο

Η περσινή ομάδα του Πανιωνίου ξεκίνησε δύο φορές: την πρώτη νωρίς το καλοκαίρι, όταν ο Εβαλντ Λίνεν μάζεψε τους παίκτες για να αντιμετωπίσει την εκστρατεία του Ιντερτότο, και τη δεύτερη όταν ο Τσακίρης τρέλανε την Πλατεία αγοράζοντας τον Εστογιάνοφ και τον Ρεκόμπα.

Ο Λίνεν είχε άλλη ομάδα στο μυαλό του και άλλη του προέκυψε, όμως η χρονιά του Πανιωνίου δεν χάλασε, γιατί ο Γερμανός δυσκολευόταν να εντάξει τους δύο παίκτες στο σύνολο -χάλασε όταν ήρθε η ήττα από τον ΠΑΟ. Το ματς εκείνο ήταν οριακό: αν ο Πανιώνιος κέρδιζε, θα κρατούσε το κοινό του και θα έβαζε το πρωτάθλημά του σε άλλη βάση. Εχασε και η ίδια η ομάδα φάνηκε να παραιτείται από τις φιλοδοξίες της –δεν σοκαρίστηκε, αλλά απογοητεύτηκε κι αυτό αποδείχθηκε χειρότερο.

Πλούτος

Γιατί ο Πανιώνιος πέρυσι, παρά τον πλούτο του, δεν κατάφερε να ξαναβρεί τον ενθουσιασμό του; Η διάγνωση της περσινής, μέτριας χρονιάς του δεν είναι δύσκολη: η ομάδα έγινε ξαφνικά απλοϊκή και (το χειρότερο) δεδομένη. Οι δύο προηγούμενες καλές σεζόν του Λίνεν βασίζονταν σε ένα διαρκές ψάξιμο –πέρυσι, όταν ο Λίνεν βρήκε την ομάδα και κάπου κατέληξε, δύο τινά θα συνέβαιναν: ή η ομάδα θα ανταπέδιδε στον προπονητή της την εμπιστοσύνη που της έδειξε ή ο κομφορμισμός του προπονητή θα είχε ως συνέπεια στα αποδυτήρια να υπάρξουν όσοι θεωρούσαν δεδομένη τη θέση τους στην ενδεκάδα και όσοι καταλάβαιναν ότι όσο κι αν προσπαθούσαν δεν θα είχαν θέση. Δυστυχώς, προέκυψε το δεύτερο –κι όχι τυχαία.

Ο Λεμονής κι ο Σταματόπουλος που διαδέχθηκαν τον Λίνεν έκαναν περίπου τις ίδιες επιλογές, γιατί δεν υπήρχαν πολλές άλλες. Υπήρχαν 30 παίκτες, αλλά έτσι όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση ο κόουτς (όποιος κι αν ήταν) μπορούσε να βασιστεί σε 14-15. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λέν' τα αδιάψευστα νούμερα: ο Ντελούρα έπαιξε βασικός 9 ματς, ο Κοιλιάρας 6, ο Μπάρκογλου 8, ο Λάνγκαμπ 7, ο Λαουρένσο 3, άλλοι ακόμα λιγότερα! Κι όμως, κανείς από αυτούς δεν αδικήθηκε…

Προβλέψιμος

Ο περσινός Πανιώνιος ήταν κάτι απολύτως προβλέψιμο. Μια μαγική μπαλιά του Ρεκόμπα στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας, μια ντρίμπλα του Εστογιάνοφ όσο εκπληκτική κι αν είναι, δύο κούρσες του «Μανόλο» Σκούφαλη ή η ξαφνική εμφάνιση του Κουμόρτζι από το πουθενά μέσα στην περιοχή δεν κάνουν μια ομάδα μη προβλέψιμη, είναι απλώς κινήσεις ρεπερτορίου κάποιων πολύ καλών ποδοσφαιριστών, οι οποίοι, όμως, συνέθεταν μια ενδεκάδα χωρίς μυστικά.

Τον Πανιώνιο πέρυσι τον «διάβαζαν» όλοι και όλοι κατ' επέκταση, του έκαναν συχνά τη ζωή δύσκολη, μια και τον ήξεραν: δεν γλίτωναν, παρά μόνο αν κάποιοι από τους καλούς του παίκτες βρίσκονταν σε εξαιρετική μέρα, αλλά συνολικά η ομάδα δεν έκανε τίποτα πέρα από το απολύτως προφανές και αναμενόμενο.

Ελλείψεις

Φέτος ο Πανιώνιος δεν έχει τους περσινούς 35 παίκτες κι έχει ίσως κάποιες ελλείψεις. Δόξα σοι ο Θεός κι ο Αγιος Ανδρέας που είναι έξω από το γήπεδο. Αυτό σημαίνει πως ο προπονητής του δεν θα περιοριστεί να βάλει τα στρατιωτάκια στη θέση τους και θα κάτσει στην άκρη του πάγκου, ελπίζοντας να τα δει να κινούνται, αλλά θα σπάσει το μυαλό του να βρει λύσεις και τρόπους που μόνο το παιχνίδι και η σωστή εφαρμογή του εγγυώνται.

Δεν έχουμε ένα γρήγορο ψηλό στόπερ; Ο.Κ., θα μάθουμε να παίζουμε άμυνα καλύτερα. Δεν έχουμε τον Μάκο; Θα τρέξουν στην άμυνα λίγο παραπάνω οι πλάγιοι χαφ. Δεν έχουμε άλλο φορ εκτός από τον Μπάλαμπαν; Θα πρέπει να μάθουμε να παίζουμε χωρίς φορ, όπως η Βιγιαρεάλ π.χ., η οποία πέρυσι με επιθετικούς που κινούνταν διαρκώς μπέρδεψε τον ΠΑΟ. Που τον στατικό Πανιώνιο τον είχε νίκησες με δέκα παίκτες.

Φερέρο

Ο Εμίλιο Φερέρα (ήδη στην Πλατεία βαφτισμένος «Φερέρο», όπως τα σοκολατάκια) έχει πολλή δουλειά. Θα πρέπει να βάλει στην ίδια ενδεκάδα τον Ρεκόμπα, τον Εστογιάνοφ, τον Μπάλαμπαν, τον Ριέρα. Δεν σας λέω κλείστε εισιτήρια στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, γιατί αν τα καταφέρει, θα χαθεί η μπάλα. Σας λέω κλείστε εισιτήρια για να δούμε παρέα αν και κατά πόσο θα τα καταφέρει. Σας διαβεβαιώνω, θα είναι τρομερά ενδιαφέρον.

Nεκρανάσταση

Tο ροκ δεν πεθαίνει, αλλά, όπως αποδεικνύει η περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον, η ποπ νεκρανασταίνεται. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια είχε να βγάλει δίσκο ο μακαρίτης και η τελευταία μου θύμηση από τα τραγούδια του είχε ξεθωριάσει όπως οι στάμπες στις πλαστικές μπάλες που κλοτσούσαμε τη δεκαετία του '80: τις αγόραζες από το περίπτερο με τα σήματα του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ και σιγά σιγά ξάσπριζαν.

Οταν ο Τζάκσον ξάσπρισε η μουσική του ήταν κυρίως αυτή που έχασε το χρώμα της, σαν κάποιος να αφαίρεσε τον ρυθμό του «Μπίλι Τζιν» με μια ένεση. To «Bad» ακουγόταν σαν κάτι κλαψιάρικο –το παρόν του μαύρου που έγινε λευκός έσβησε το παρελθόν του χαρισματικού έγχρωμου σόουμαν. Είδα πρόσφατα στη ΝOVA το «Moonwalker», μια ταινία του: στην ιδέα του πώς ήταν και πώς έγινε δεν μπορούσες να το δεις. Λένε ότι ήθελε να γίνει η Νταϊάνα Ρος –δικαίωμά του–, αλλά η ίδια η μουσική του έμοιαζε προδομένη από τον ίδιο.

Ωσπου ξαφνικά, πέθανε. Και ενώ στην Αμερική οι γνωστοί του και οι φαν ψάχνουν μια κλασική ιστορία συνωμοσίας η οποία θα αμβλύνει το δράμα και θα μεγαλώσει τον μύθο στα κλαμπ, ακούγονται πάλι τα τραγούδια του και τα cd του άρχισαν να πουλάνε.

Η επικαιρότητα του χαμού του νεκρανάστησε τη μουσική του, όχι γιατί η ξαφνική επιστροφή του τον ξανάφερε στη μνήμη, αλλά γιατί ο χαμός του απελευθέρωσε τα τραγούδια του. Ο Τζάκσον σου έδινε την εντύπωση ότι με τη ζωή του αποκήρυξε την τέχνη του. Αδύνατον να δεις το βίντεο κλιπ του «Bαd» με τους πιτσιρικάδες να τραγουδάνε και να χορεύουν στον σταθμό του μετρό και να μη θυμηθείς τις κατηγορίες για παιδοφιλία και τις δικαστικές του περιπέτειες.

Ωσπου ο θάνατός του έφερε γαλήνη και συγχώρεση, η οποία εν προκειμένω μεταφράζεται σε παγκόσμιο σουξέ. Οι σαραντάρηδες και οι τριαντάρηδες θυμήθηκαν τα πάρτι για να μαζέψουν χρήματα για την πενταήμερη και μπορούν να μιλάνε για τον Τζάκσον, τις ντίσκο και τη μουσική που τους μεγάλωσε, χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσουν τι έγινε. Δεν έγινε τίποτα. Πέθανε. Απελευθερώνοντας τη δύναμη των πολυφορεμένων αλλά πάντα υπέροχων σουξέ του, στην πραγματικότητα ξαναγύρισε.

«Who's bad»; Το τραγουδούσε κάποτε, το ακούω τώρα χωρίς να απαντάω, εσύ, κύριε;

Αραγε

Τι θα γινόταν άραγε, αν στον ΠΑΟ έμπαινε σοβαρά ζήτημα επιστροφής του Γιούρκα Σεϊταρίδη; Ο ΠΑΟ δεν έχει βρει ακόμα το δεξί μπακ που ψάχνει και ο Σεϊταρίδης δεν έχει πει ακόμα «ναι» στην ΑΕΚ. Πέρυσι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε θέσει δύο φορές βέτο για την επιστροφή του Σωτήρη Κυργιάκου –θα ήθελα να δω τι θα γινόταν αν συζητιόταν η περίπτωση Γιούρκα, ο οποίος θυμίζω ότι φεύγοντας είχε κάνει και προσφυγή για να πάρει κάτι χρήματα από τον ΠΑΟ και παραμένει ο μόνος στην ιστορία που το 'χει κάνει. Θα έθετε άραγε βέτο ο Τζίγκερ ή θα έλεγε «δεν ασχολούμαι»;

(Πάντως ο Πατέρας προσέχει και γι' αυτό δεν το συζητά. Δεν θέλει καβγάδες καλοκαιριάτικα).