Μένει Ελλάδα!

«Είναι από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής μου. Ωστόσο, όσο και να το θέλω, στη φετινή διοργάνωση δεν θα μπορέσω να βοηθήσω την Εθνική ομάδα. Μίλησα με τους προπονητές μου, τον κ. Καζλάουσκας και τον κ. Σφαιρόπουλο, πριν από καιρό και τους ζήτησα χρόνο για να δω πόσο καλά θα θεραπευτεί το τραυματισμένο μου πόδι και πώς θα νιώθω πριν από την έναρξη της προετοιμασίας.

Δυστυχώς η προσπάθειά μου να παίξω στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος, με το διάστρεμμα που με ταλαιπωρούσε, υποτροπίασε την κατάσταση και ακόμα ο αστράγαλός μου δεν έχει επανέλθει 100%. Εκτός αυτού, υπάρχει και η συσσωρευμένη κούραση ετών, μια και από το 2000 και μετά, όταν τελείωνα τις επίπονες σε σωματικό και πνευματικό επίπεδο συλλογικές υποχρεώσεις μου, ήμουν πάντα παρών στις προσπάθειες της Εθνικής. Νιώθω, λοιπόν, πως πρέπει να προστατεύσω τον οργανισμό μου για να μπορώ να συνεχίσω στο ίδιο επίπεδο. Αλλωστε, είμαι 32 ετών και πρέπει να δω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Πιστεύω πως τα παιδιά που θα πάνε στην Πολωνία με την Εθνική θα κρατήσουν ψηλά την ομάδα. Οι απουσίες που υπάρχουν είναι σημαντικές, αλλά ανέκαθεν η Εθνική ήταν υπεράνω προσώπων. Το ταλέντο δεν λείπει και τα παιδιά που έρχονται από πίσω μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα σε νέες επιτυχίες. Είδαμε, άλλωστε, και από την πρόσφατη επιτυχία των Εφήβων στο Παγκόσμιο της Νέας Ζηλανδίας ότι υπόβαθρο στο ελληνικό μπάσκετ υπάρχει. Τα παιδιά από τις μικρές Εθνικές έχουν μέλλον και θέλω με την ευκαιρία αυτή να τους πω ένα μεγάλο μπράβο για την πορεία τους τα τελευταία χρόνια.

Η απόφασή μου είναι πολύ δύσκολη, επειδή όλοι ξέρουν τι σημαίνει η Εθνική για εμένα. Ελπίζω και εύχομαι η επόμενη χρονιά να με βρει υγιή και το προσεχές καλοκαίρι, και εφόσον η Εθνική με χρειάζεται, να δώσω και πάλι το "παρών". Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει πολύς δρόμος και το μόνο που θέλω να πω τώρα είναι καλή επιτυχία μέσα από την καρδιά μου στα παιδιά που ξεκινούν προετοιμασία τη Δευτέρα. Το μυαλό μου θα είναι σίγουρα μαζί τους».

Με αυτή την ανακοίνωση ο Θοδωρής Παπαλουκάς σφράγισε ή, αν προτιμάτε, επιβεβαίωσε αυτό που ακουγόταν εδώ και μπόλικο καιρό, μετ' επιτάσεως δε, μετά το τέλος των τελικών της Α1 και τον τραυματισμό που είχε στο τρίτο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό: ότι, δηλαδή, δεν θα ενισχύσει την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Η γνωστοποίηση της οριστικής του απόφασης δεν ξάφνιασε πολλούς, πολύ περισσότερο όσους ανήκουν στο τιμ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Ο λόγος είχε να κάνει με το ότι βρισκόταν συνεχώς σε επαφή με την τεχνική ηγεσία της Εθνικής και δη τον ασίσταντ κόουτς, Γιάννη Σφαιρόπουλο, με αποτέλεσμα να είναι γνωστή η αμφιταλάντευση που είχε. Στην τελική ευθεία η υπόθεση μπήκε την προηγούμενη εβδομάδα. Ζητήθηκε από τον Παπαλουκά όπως γνωστοποιήσει την απόφασή του μέσα σε πέντε μέρες.

Και χθες, στην επικοινωνία που είχε με το τεχνικό τιμ της Εθνικής, είπε πως τελικώς δεν θα συμμετάσχει στην προσπάθεια της ομάδας: «Ακόμα πονάω, δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν είμαι στην κατάσταση που θέλω», είπε μέσες-άκρες ο 32χρονος πλέι μέικερ του Ολυμπιακού, βάζοντας -προσωρινό;- τέλος σε μία ένδοξη κοινή με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πορεία. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το χρυσό στο Βελιγράδι το 2005, το θαύμα της Σαϊτάμα ή την προπέρσινη επική ανατροπή στο ματς με τη Σλοβενία;

Δεν θέλει και πολύ, όμως, οι όμορφες αναμνήσεις να γίνουν ζοφερό παρόν και μέλλον. Με την έννοια ότι στην ΕΟΚ, όπως αναφέρουν πληροφορίες, δεν άρεσε και τόσο η απόφασή του. Μιλώντας, πάντως, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος χθες στο κρατικό κανάλι από τη Ρόδο, όπου βρίσκεται για το Ευρωπαϊκό Νέων Ανδρών, απέφυγε να τοποθετηθεί ευθέως για το θέμα. «Θα δούμε τι θα γίνει την άλλη εβδομάδα, ποιοι θα είμαστε στην πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής και έπειτα θα μιλήσουμε», είπε ο πρόεδρος της FIBA Europe.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει δυσαρέσκεια. Επίσημη εκδήλωσή της δεν υφίσταται, τουλάχιστον προς το παρόν (εξ ου και η... ντρίμπλα του Βασιλακόπουλου), αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι ο αρχηγός της Εθνικής θα έπρεπε να δώσει το «παρών» σε μία τόσο κομβική για την Εθνική μας στιγμή. Κομβική, με την έννοια ότι βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο με την αλλαγή προπονητή (και τι αλλαγή, αφού ο Καζλάουσκας πήρε τη θέση ενός προπονητή, του Παναγιώτη Γιαννάκη, που από το 2004, πέντε σχεδόν χρόνια, έχτιζε την τωρινή ομάδα) και με τη σχεδόν δεδομένη (το τυπικό απομένει, εκτός αν έρθουν τα πάνω-κάτω) απουσία δύο ακόμα σπουδαίων παικτών όπως είναι, πολύ περισσότερο ο Δημήτρης Διαμαντίδης και λιγότερο ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος.

Στους κόλπους της ΕΟΚ υποστηρίζεται ότι ο Παπαλουκάς θα μπορούσε να σφίξει τα δόντια και να παίξει, σε αντίθεση με τους άλλους δύο, που έχουν τρανά, «χειροπιαστά» προβλήματα, με τον Διαμαντίδη να έχει υποβληθεί σε εγχείρηση βουβωνοκήλης και τον Βασιλόπουλο να μην μπορεί να... κουνηθεί λόγω του προβλήματος με τη μέση του.

Το ποτάμι, όμως, δεν γυρίζει πίσω, ο Παπαλουκάς θα απουσιάσει, όπως ανακοίνωσε, και σε μεγάλο μέρος είναι δικαιολογημένος (αφάνταστη κούραση, μεγαλύτερος σε ηλικία από Διαμαντίδη, Βασιλόπουλο), η ΕΟΚ θα «μιλήσει» την επόμενη εβδομάδα και ο «πρωτάρης» στην Εθνική Γιόνας Καζλάουσκας σπάει το κεφάλι του, ψάχνοντας να δει πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Είπαμε: και ο Διαμαντίδης με τον Βασιλόπουλο μοιάζουν βέβαιο ότι θα απουσιάσουν. Για τον Διαμαντίδη κάποια παραπάνω ελπίδα υπάρχει θεωρητικά. Οχι επειδή είναι γνωστός για το φιλότιμό του, αλλά επειδή θεωρείται αδύνατο ο Βασιλόπουλος να μπορέσει να σταθεί σε τόσο δύσκολους αγώνες, δίχως να έχει παίξει κοντά στους τελευταίους τέσσερις μήνες και με τον τραυματισμό του να είναι σε σημείο αιχμής. Η μέση είναι ύπουλο πράγμα.

Συν τοις άλλοις, ο παίκτης του Ολυμπιακού εκεί που τα δίνει όλα, και είναι άλλωστε και το μεγαλύτερό του προσόν, είναι η άμυνα. Χωρίς μέση, πώς, εκτός των άλλων, να παίξει άμυνα και μάλιστα σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο όπως θα είναι αυτό του Ευρωμπάσκετ;

Τι γίνεται από κει και πέρα; Οχι ακριβώς «ο Θεός βοηθός», αλλά -κυρίως- το πρόβλημα στη θέση του πλέι μέικερ είναι σημαντικό. Παπαλουκάς και Διαμαντίδης είναι παίκτες από αυτούς που λέμε προπονητές μέσα στο παρκέ. Χωρίς αυτούς, το βάρος θα πέσει σε Σπανούλη, Ζήση και Νικ Καλάθη. Ο πρώτος έχει δείξει πολλές φορές στον Παναθηναϊκό ότι τα καταφέρνει μια χαρά. Μακάρι να το κάνει και στην Πολωνία, αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε σχέση με τον Παναθηναϊκό: α) η διοργάνωση είναι χρονικά σύντομη (σε αντίθεση με Ευρωλίγκα και ελληνικό πρωτάθλημα) και τα περιθώρια λαθών είναι πολύ πιο στενά και β) στον Παναθηναϊκό είχε και τον Διαμαντίδη και τον Γιασικεβίτσιους να κάνουν αυτή τη δουλειά.

Στην Εθνική υπάρχει, κατ' αρχάς, ο Ζήσης, αλλά ο άσος της Σιένα δεν είναι ούτε «Μήτσος» ούτε Σάρας. Αφήστε που έχει καιρό να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οσο για τον Καλάθη, το μέλλον είναι όλο μπροστά του, αλλά άλλο NCAA και άλλο Εθνική Ανδρών και μάλιστα με βουτιά κατευθείαν στα βαθιά. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι και ο Σπανούλης μάλλον θα χρειαστεί περισσότερο σε ρόλο εκτελεστή παρά οργανωτή, με την έννοια ότι δεν έχουμε άλλο σπουδαίο σκόρερ στην περιφέρεια. Η φροντ λάιν μας είναι μια χαρά, εμπλουτισμένη και με τον Κώστα Κουφό, αλλά στην περιφέρεια τα πράγματα δεν είναι τόσο ανθηρά. Μακάρι να μας βγει ο Καλαμπόκης ή ο Τσαλδάρης, μακάρι ο Περπέρογλου να θυμίσει τον Γαλακτερό του Μουντομπάσκετ του 1990.

Υπάρχει ένα ακόμα ζητούμενο και αφορά την προετοιμασία. Ο Καζλάουσκας σίγουρα θα χρειαστεί κάποιον ακόμα παίκτη με δεδομένα τα σοβαρά προβλήματα. Ακούγεται ότι μπορεί να καλέσει κάποια από τα παιδιά της Εθνικής Νέων (Σλούκα;), πλην, όμως, δεν πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση επιστράτευσης κάποιου έμπειρου παιδιού. Παπαμακάριος, Βασιλειάδης την ξέρουν καλά τη δουλειά, αλλά ο -πλέον του Πανελληνίου- Χαραλαμπίδης στα 33 του δεν αποκλείεται να αποτελέσει την έκπληξη. Η ουσία είναι ότι το ποδαρικό του Καζλάουσκας στην Εθνική έχει μπόλικα εμπόδια, που όμοιά τους ίσως να μην έχουν ξαναεμφανιστεί. Μην ξεχνάμε ότι ένα ακόμα σημαντικό «πιστόνι», ο Κώστας Τσαρτσαρής, εδώ και πολύ καιρό έχει γνωστοποιήσει την απόφασή του για... ξεκούραστο καλοκαίρι!