Με γηγενείς και... γρήγορα

Στην αρχή θα αντισταθούμε, όπως αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας βγάζει από τις θλιβερές μικροσυνήθειες και τα ασήμαντα συμφέροντά μας. Ο ένας θα παίρνει τον Πιλάβιο για να τον ρωτήσει πώς μπορεί να κοροϊδέψει την ΟΥΕΦΑ και ο άλλος θα παίρνει τον Θεοδωρίδη για να δει αν μπορεί να κάνει τους ξένους παίκτες του Ευρωπαίους. Στο εσωτερικό για κάποιον καιρό θα το καταφέρνουνε.

Στο εξωτερικό, όμως, ρε σε δύο χρόνια, ρε σε τρία χρόνια και με κάποια παράταση που θα εξασφαλίσουν και οι ελληνικές ομάδες, θα πρέπει να συμβιβαστούν με αυτό που εδώ και καιρό έπρεπε να είχε γίνει. Η ευρωπαϊκή κυβέρνηση να αναγνωρίσει με τη συνθήκη της Λισσαβώνας ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν οποιαδήποτε άλλη δουλειά, υποχρεώνοντας τις ομάδες να έχουν έναν περιορισμένο αριθμό παικτών.

Ας ελπίσουμε όσο περιορισμένο μπορεί να γίνει και αν είναι δυνατόν η ομάδα κάθε χώρας να έχει μόνο γηγενείς παίκτες, ακόμα καλύτερα. Και όπως γράφανε χθες, η προοπτική δεν είναι τόσο μακρινή. Αν η Ιρλανδία επικυρώσει τη συνθήκη της Λισσαβώνας, οι εξελίξεις θα είναι στο άμεσο μέλλον.

Το ποδόσφαιρο της εποχής των γηγενών παικτών δεν είναι και τόσο μακρινό. Οποιοσδήποτε είναι 45+ χρόνων και έβλεπε ποδόσφαιρο από την εποχή που ήταν πιτσιρικάς, θυμάται τις ελληνικές ομάδες να παίζουν μόνο με Ελληνες ποδοσφαιριστές, άντε και με μερικούς Αλτσιμπάρηδες και Μπουμπλήδες για να σπάει η μονοτονία, και την Αγγλία να σοκάρεται όταν η Τότεναμ πήρε από την Αργεντινή τον Βίλα και τον Αρντίλες, σαν να χρειαζόταν το νησί παίκτες από τα overseas για να δει ποδόσφαιρο.

Επίσης, θυμάται πόσο πιο ενδιαφέρον ήταν το ποδόσφαιρο όταν πραγματικά διαφορετικές σχολές και εθνικοί χαρακτήρες συγκρούονταν στα γήπεδα. Με τις ιδιαιτερότητες, φυσικά, της εποχής. Γιατί ούτε το ποδόσφαιρο της Γαλλίας θα ξαναγίνει «λευκό», με τον Αλάν Τρεζόρ να είναι η μαύρη πινελιά σε μία ομάδα λευκών, ούτε η Γερμανία θα έχει ενδεκάδες με επίθετα που να τελειώνουν σε -εργκ και -άιν, αφού και τους Μεχμέτ της και τους «Αλέξανδρούς» της θα έχει. Αλλά το ποδόσφαιρο πάντα παιζόταν από τους μετανάστες της δεύτερης γενιάς και το ίδιο συνέβαινε και στην Αγγλία, όπως καταλαβαίνουν όσοι μπορούν να ξεχωρίζουν τα ιρλανδικά επίθετα.

Το θέμα, όμως, είναι το identification. Ο θεατής να μπορεί να βάζει τον εαυτό του στη θέση του παίκτη. Και όσο συμπαθής κι αν είναι, όσο κι αν αγαπάς την ομάδα, για τον Ελληνα οπαδό είναι τόσο δύσκολο να νιώσει Μπακαγιόκο όσο και για τον Νιγηριανό να νιώσει Χαριστέας. Οσο πιο γρήγορα το κάνει η «Ενωση» τόσο το καλύτερο και όσοι δεν το θυμούνται, ρωτήστε τους ανθρώπους που όταν άκουγαν για τις ομάδες «τα Ελληνόπουλα» δεν το έπαιρναν σαν σχήμα λόγου.


Δύο καλά βίντεο σε μια μέρα είναι μια χαρά. Το ένα προέκυψε τυχαία και είναι το ματς του Μπροκ Λέσναρ εναντίον του Φρανκ Μιρ στο UFC. Είναι το άθλημα που μοιάζει με τάι μπόξινγκ με λαβές, με τους αγώνες να δίνονται σε οκτάγωνο κλουβί, και στην Αμερική έχει υποκαταστήσει το WWF, το κατς, το οποίο ήταν δημοφιλές στις αρχές της δεκαετίας του '90. Με τους αγώνες να είναι πιο αληθινοί από του κατς, παρ' ότι αμφιβάλλω αν ένας επαγγελματίας των 150 κιλών πέσει με όλο του το βάρος και τον αγκώνα στο κεφάλι του αντιπάλου που είναι στο καναβάτσο υπάρχει κρανίο που θα αντέξει τέτοιο χτύπημα.

Τέλος πάντων, αλήθεια, μισή αλήθεια, έστω κι αν η αρχική αγριάδα της εποχής -όταν οι αγώνες γίνονταν στη North Carolina– έχει χαθεί, το θέαμα είναι πολύ πιο πραγματικό από του κατς και ο Μπροκ Λέσναρ, ένας δανδής του οκταγώνου, ο οποίος μετά τη νίκη επί του Μιρ δήλωσε ότι πάει σπίτι να «καβαλήσει» τη γυναίκα του, είναι οργή του Θεού. Σύμφωνα με όσους παρακολουθούν το UFC, ο άνθρωπος που μπορεί να νικήσει τον Λέσναρ είναι ο Φέντορ Εμελιανένκο. Δυστυχώς για όσους θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο ματς, τα δικαιώματα του Ρώσου ανήκουν σε άλλο γραφείο από του Λέσναρ και το ματς δεν είναι εύκολο να ταιριάξει.

Την παρακολούθηση του άλλου βίντεο τη χρωστάω στο mail του αναγνώστη Α.Α., που με προέτρεψε να δω στο Web TV το directors cut της συνέντευξης του Σωτήρη Κυργιάκου στους δημοσιογράφους που καλύπτουν την προετοιμασία της ΑΕΚ. Με τις still εικόνες να παραπέμπουν σε πρώιμο Τζορτζ Ρόι Χιλ ή ώριμο Ντίμη Δαδήρα, το «αλάνι» δεν αφήνει τα ελληνικά να εμποδίσουν την έκφραση.

Ιδιαίτερα χρήσιμο όχι μόνο σαν μνημείο για το πώς μιλάνε κανονικά οι παίκτες, αλλά και για το πώς κάνουν τις ερωτήσεις οι δημοσιογράφοι. Απολαύστε στην αρχή τις «περί προετοιμασίας συνομιλίες». Αφού γίνεται η ερώτηση πόσο στοίχισε στην ΑΕΚ το ότι πέρυσι οι παίκτες δεν έκαναν μαζί προετοιμασία και ο Κυργιάκος απαντάει, η επόμενη ερώτηση είναι πόσο πλεονέκτημα είναι που τώρα οι παίκτες κάνουν προετοιμασία μαζί.

Το σιδέρωμα, πάντως, που έπεσε στη συνέντευξη του Κυργιάκου και τη μετέτρεψε από artifact επικοινωνίας σε ακόμα μια συνέντευξη ενισχύει τις υποψίες μου για τα αντίστοιχα σιδερώματα που πρέπει να έχουν πέσει σε αρχαία κείμενα και ιδιαίτερα τη Βίβλο. Μπαίνει, για παράδειγμα, ο Ιησούς στον ναό του Σολομώντος και βλέπει όλους τους μικροπωλητές να έχουν γεμίσει την αυλή.

Σύμφωνα με τις γραφές, ο Ιησούς είπε σε αυτούς που πουλάγανε περιστέρια «άρατε ταύτα εντεύθεν. Μην ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου». Επειδή, όμως, αυτά δεν υπάρχουν, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι στη συνομιλία έπεσε σιδέρωμα. Μπαίνοντας, πραγματικά θα είδε κάποιον να πουλάει τα περιστέρια. Τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Ιησούς: «Ρε συ, τα περιστέρια πήγες και κουβάλησες στην εκκλησία; Δηλαδή την επόμενη φορά τι θα κάνεις; Θα τα μαγειρεύεις κιόλας;

Πήγαινε, ρε συ, παρακάτω να τα πουλήσεις». Πωλητής περιστεριών: «Από τη λάθος μεριά του κρεβατιού ξύπνησες σήμερα, ρε φίλε; Τα περιστέρια σε πειράξανε; Στους άλλους γιατί δεν μιλάς; Αυτός που πουλάει τα CD δεν σε ενοχλεί;». Ιησούς: «Ρε, προχώρα παρακάτω σου λέω… Προχώρα παρακάτω εσύ και τα περιστέρια σου, που κάνατε την εκκλησία μαγαζί…». «Κι εσένα τι λόγος σου πέφτει; Του πατέρα σου είναι;». «Ναι, ρε, του πατέρα μου είναι, που ρωτάς κι από πάνω». Και εκεί με το δίκιο του άρπαξε ό,τι βρήκε πρόχειρο. Εκείνη την εποχή δεν είχαν αμάξια να αρπάξει τον γρύλο, βρήκε πρόχειρο ένα μαστίγιο, το άρπαξε και τους έβαλε στο κυνήγι.

Ετσι δεν ακούγεται πιο πειστικό; Οπως πιο πειστική ακούγεται η συνέντευξη του Κυργιάκου όταν την ακούς στο Web TV από το πώς τυπώθηκε και χίλιες φορές πιο πειστική από την ανακοίνωση που είχε βγάλει Le Alan μετά την αποβολή του με τον Ολυμπιακό, όταν ζήταγε συγγνώμη επειδή η συμπεριφορά του δεν «συνάδει» με το παρελθόν του. Δείξε μου έναν παίκτη που να έχει πει πραγματικά το «συνάδει» και θα σου δείξω έναν παίκτη που όταν πηδάει για κεφαλιά κλείνει τα μάτια.

Συνάδει, δεν συνάδει, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εφημέριο του Δάσους Πολυκάστρου Α.Μ. που με προσκάλεσε για επίσκεψη το καλοκαίρι, σημειώνοντας ότι το μέρος βρίσκεται κοντά στα Τρία Πέντε Πηγάδια. Αρα δροσερό. Επίσης, νιώθω περήφανος ότι τα μαθήματα που έχω δώσει στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ πιάσανε τόπο, αφού γράφει ότι πριν γίνει παπάς με είχε καθηγητή, επειδή ήθελε να γίνει αθλητικογράφος.

Τώρα είναι παπάς και προπονεί την ομάδα του χωριού, αφού πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Οσο για την αρχή του γράμματος, που μου εύχεται ο βασιλεύς της δόξας Ιησούς Χριστός να βρίσκεται πάντα στο πλάι μου, συμφωνώ και μετά χαράς, φτάνει όταν πηγαίνω με τη μηχανή να φεύγει από το πλάι, γιατί δεν θα αφήσουμε καθρέφτη για καθρέφτη.


Aφού ομολογήσω ότι οι μεταφυσικές μου ανησυχίες αρχίζοντας από τον χριστιανισμό και καταλήγοντας στο απολλώνιο φως είναι πολύ below zero, θέλω να προσθέσω ότι λατρεύω τις θεολογικές δογματικές συζητήσεις. Την τελευταία φορά στο «MG» είχαμε κολλήσει για το νόημα του filioque, με συμπέρασμα ότι για όλα αυτά φταίει ο Μπάγεβιτς.