Xαρμολύπη και «γαλάζια» υπερηφάνεια

Koίταξα προσεκτικά τις φωτογραφίες από την άφιξη της Εθνικής Εφήβων χθες στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και είδα αυτό ακριβώς που υποψιαζόμουν: μετάλλιο δεν εμφανίστηκε πουθενά. Οι μικροί επέστρεψαν στην Ελλάδα όχι τόσο χαρούμενοι γι' αυτά (τα θαυμαστά) που πέτυχαν όσο απογοητευμένοι από την ήττα τους στον τελικό. Οι Ελληνες Εφηβοι, που δεν βρίσκουν χρόνο συμμετοχής ούτε σε ομάδες της Α2. Απογοητευμένοι από την ήττα τους από τους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν στα πόδια τους 6-7 χρόνια οργανωμένου μπάσκετ σε γυμνάσια και κολέγια, όντες οι εκλεκτοί από μία «λίμνη» δεκάδων χιλιάδων ικανών νεαρών καλαθοσφαιριστών...

Η αντίδρασή τους είναι φυσικά υγιής και αναμενόμενη, μολονότι ασύμβατη με την κοινή λογική. Τη χαρμολύπη ενός χαμένου παγκόσμιου τελικού την έζησα από πρώτο χέρι στο τσάρτερ της επιστροφής της Εθνικής Ανδρών από το Τόκιο, τον Σεπτέμβριο του 2009. Η συντριβή από τους Ισπανούς στον τελικό του Μουντομπάσκετ είχε μαυρίσει την ψυχή των διεθνών και θαμπώσει τη χαρά του ιστορικού θριάμβου επί των ΗΠΑ.

Υστερα από μια-δυο ώρες πτήσης, κουράστηκα να βλέπω μελαγχολικά πρόσωπα και ζήτησα από τον αρχηγό Μιχάλη Κακιούζη να βγάλει το μετάλλιό του από τη χειραποσκευή του, για να το χαζέψω. «Τι να χαζέψεις, άσ' τα να πάνε», μουρμούρισε. Τελικά το αλίευσε μέσα από την τσάντα και μου το έδωσε για να φωτογραφηθώ κρατώντας το. Το ενσταντανέ με την αφεντιά μου είναι το μοναδικό χαμογελαστό που θα βρείτε από το 10ωρο εκείνης της πτήσης.

Πέρα από την όποια πίκρα της όποιας χαμένης ευκαιρίας για το χρυσό, μετράει φυσικά το μετάλλιο, η συνέπεια, η συνέχεια, η μόνιμη παρουσία των ελληνικών Εθνικών ομάδων στην παγκόσμια κορυφογραμμή. Η αρχή έγινε -απροσδόκητα- με την Εθνική Γυναικών, η οποία τερμάτισε 5η στο Ευρωμπάσκετ και άγγιξε την πρόκριση στα ημιτελικά. Ακολούθησαν οι Εφηβοι, πρωταθλητές Ευρώπης πέρυσι στον Πύργο και δευτεραθλητές κόσμου φέτος χωρίς πλεονέκτημα έδρας. Η ίδια παρέα που αυτή την ώρα πασχίζει να ξεπεράσει το τζετ λαγκ του ταξιδιού από τους αντίποδες μπαίνει στο αεροπλάνο για να μετενσαρκωθεί (κάπως πρόωρα) σε Εθνική Νέων και να διεκδικήσει μετάλλιο σε ένα άλλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στη Ρόδο.

Και τον Σεπτέμβριο έρχεται η σειρά της ομάδας των Ανδρών, της οποίας η αποστολή στην Πολωνία μοιάζει πολύ δύσκολη, εφόσον επαληθευτούν τα δυσοίωνα προγνωστικά σχετικά με τη συμμετοχή (τη μη συμμετοχή...) των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Βασιλόπουλου. Η προετοιμασία των μεγάλων αρχίζει την ερχόμενη Τρίτη στο αναπόφευκτο Καρπενήσι, με νέα πρόσωπα στον πάγκο (Καζλάουσκας, Σφαιρόπουλος, Ελληνιάδης) και στο παρκέ (Κουφός, Καλάθης).

Οταν πια γίνει το πρώτο τζάμπολ στο Πόζναν, μπορεί να έχουν μείνει μόνο τέσσερις από τους παίκτες που θριάμβευσαν προ τετραετίας στο Βελιγράδι: ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Φώτσης και ο εφεδρικός τότε Μπουρούσης. Αστεία αστεία, κουτσά ή στραβά, η ανανέωση προχωράει, παρά το κενό που παρουσιάζεται στις ηλικίες μεταξύ 20-24. Οποιοι κι αν ταξιδέψουν φέτος για την Πολωνία, θα έχουν κορώνα στο κεφάλι τους (και ταυτόχρονα μεγάλο όπλο) την υπερηφάνεια για τα κατορθώματα του χθες και του προχθές.