Μετρήσεις οπαδόμετρου

Σε ποια ομάδα το οπαδόμετρο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα κόκκινα; Σε ποια ομάδα από τις τρεις της Αθήνας και τις δύο της Θεσσαλονίκης, δηλαδή, το feel good factor των οπαδών είναι καλύτερο των άλλων; Ποια διοίκηση ομάδας μαζεύει τα μπράβο των οπαδών; Και επειδή πολλές ερωτήσεις μαζευτήκανε σε μία παράγραφο, ακολουθούν οι απαντήσεις.

Στις μετρήσεις του οπαδόμετρου, μπροστά έχουν βγει οι ομάδες της Θεσσαλονίκης. Το δείχνουν οι πωλήσεις των διαρκείας. Σε απόλυτα νούμερα, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ και συγκριτικά, σε σχέση με τον πληθυσμό, για τον ΠΑΟΚ και για τον Αρη τα διαρκείας είναι περισσότερα από των ομάδων της Αθήνας.

Ανάμεσα όμως στις δύο ομάδες υπάρχει διαφορά. Στον ΠΑΟΚ ο οπαδικός συναγερμός μοιάζει περισσότερο αυθόρμητος, ενώ στον Αρη μοιάζει με κινητοποίηση για να στηριχθεί η διοίκηση στη μετα-Σκόρδα εποχή. Χιλιάδες οπαδοί του Αρη έχουν πάει και στο παρελθόν στα αεροδρόμια, αλλά άλλο να πηγαίνεις για την υποδοχή του Αμορόζο και άλλο για την υποδοχή του Ναφτί, που μπορεί να αποδειχθεί καλός παίκτης, αλλά από όνομα το να μαζεύει κόσμο στο αεροδρόμιο ήταν υπερβολή.

Στις τρεις ομάδες της Αθήνας, ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να έχει το κεφάλι. Χωρίς όμως τη μεγάλη διαφορά που θα έπρεπε να είχε αν η διοίκηση έβαζε τα λεφτά τα οποία έλεγε τον Απρίλιο σε συνδυασμό με την κατάσταση του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Στον Παναθηναϊκό υπήρξε ενθουσιασμός με τη μεταγραφή του Σισέ, αλλά το οπαδόμετρο δεν κουνήθηκε με τον Καντέ, ούτε πρόκεται να κουνηθεί με τον Μπιέρσμιρ. Με το μπάτζετ να έχει ξεκινήσει στα 32 εκατομμύρια ευρώ, για να κατέβει στα 30, στα 25, στα 20 και να πηγαίνει φουλ για να πέσει στα 15 και τον Αντωνίου να έχει αμοληθεί στην Ευρώπη με την ελπίδα ότι θα πουλήσει τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν πρέπει να νιώθει εντυπωσιασμένος από τα λεφτά που πέφτουν για την ομάδα.

Η τελευταία θέση στο οπαδόμετρο των μεγάλων παίζεται. Τα στόπερ στο ποδόσφαιρο δεν μαζεύουν κόσμο στα αεροδρόμια, αλλά το κύριο πρόβλημα για τους οπαδούς είναι ότι για πρώτη φορά καταλαβαίνουν ότι ο Κόκκαλης όχι μόνο δεν είναι υπεράνθρωπος, αλλά ότι και στον Ολυμπιακό δεν κάνουν ουρά για να χώσουν τα λεφτά τους. Ξεκίνησαν με το «ο ένας θα βάζει 20 και ο άλλος 15» και χθες ο Μώραλης καθησύχαζε τον κόσμο ότι ακόμα κι αν δεν μπουν λεφτά, ο Ολυμπιακός θα ζήσει. Οσο για την ΑΕΚ, ελάχιστοι πιστεύουν ότι η ομάδα έχει ελπίδες για το πρωτάθλημα, ακόμα λιγότεροι εμπνέονται από το προπονητήριο, κανένας δεν πήγε στο αεροδρόμιο για να υποδεχτεί τον Ιορντάκε, αλλά, όπως ανακοίνωσε η διοίκηση, έχουν πουληθεί 12 χιλιάδες διαρκείας. Ενα ποδοσφαιρικό «Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα. Είμαι ευχαριστημένος».


Από το θέμα των χρεών του Ολυμπιακού παραιτούμαι και αφήνω την περαιτέρω ανάλυση σε όλους τους φίλους μου, τους ταξιτζήδες και τους ακροατές των νυκτερινών εκπομπών, που είναι οι μόνοι που μπορούν να αναλύσουν τους ισολογισμούς των τριών εταιρειών που σχετίζονται με τον Ολυμπιακό. Τη χαριστική βολή μου την έδωσε το mail του αναγνώστη Γ.Σ., ο οποίος πήρε τους ισολογισμούς από το Εθνικό Τυπογραφείο, τους μελέτησε, είδε ότι η Καραϊσκάκης Α.Ε. έχασε πέρυσι ένα εκατομμύριο ενώ η ΠΑΕ είχε κέρδος 2,7 και η Θρύλος 721 χιλιάδες, μετά είδε ότι στο πάγιο ενεργητικό η αναπόσβεστη αξία μεταγραφών πήγε από τα 53 στα 17 εκατομμύρια και μετά εγκατέλειψε με την παρατήρηση «ό,τι θέλουνε γράφουνε».

Πριν τελειώσω με το θέμα να υπογραμμίσω και μια άλλη παρατήρηση, αυτή τη φορά του Γ.Κ. Οτι στο τέλος του ισολογισμού της ΠΑΕ Ολυμπιακός, με αστερίσκο σημειώνονται οι απαιτήσεις κάποιας τράπεζας για 10,2 εκατομμύρια δραχμές, εκ των οποίων βάσει του νόμου τα 7,6 εκατ. έχει την υποχρέωση να τα καλύψει το Δημόσιο. Ο νόμος που αναφέρεται είναι της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τα χρέη του Ολυμπιακού στην Τράπεζα Κρήτης και προφανώς ο διεκδικητής είναι ο εκκαθαριστής των υποθέσεων της τράπεζας.

Οπου σε αυτό το σημείο μπορώ να προσθέσω ότι μόνο στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε αυτή την ικανότητα να λύνουμε τα προβλήματα διά της αναβολής. Ο πιο μικρός Ελληνας που να θυμάται πρώτο χέρι την ιστορία με τον Κοσκωτά πρέπει να είναι σήμερα 25 χρόνων. Αλλά, χάρη στην τέχνη της αναβλητικότητας, για 16 χρόνια ούτε ο Ολυμπιακός ή το Δημόσιο πληρώνουν ούτε η Τράπεζα εμφανίζεται να παραιτείται από τις διεκδικήσεις της.

Η απορία μου με τα χρέη του Ολυμπιακού είναι στο πόσα είναι τα πραγματικά και πού τα χρωστάει. Γιατί στα 63 εκατομμύρια που παρουσιάστηκαν, σύμφωνα με φίλο που είναι junky ισολογισμών και όποτε ξεμένει πάει έξω από το Εθνικό Τυπογραφείο και παρακαλάει τους περαστικούς «Ελα, ρε φίλε. Σε παρακαλώ, όμως, ρε φίλε, μου δίνεις έναν ισολογισμό μιας κατασκευαστικής για να με βοηθήσεις; Ο,τι να 'ναι, ρε φίλε. Και πριν από το 2000. Μέχρι να μπω σε πρόγραμμα απεξάρτησης που θα διαβάζω μόνο ισολογισμούς ΕΠΕ», μερικά «χρέη» είναι πλασματικά.

Μέσα στα χρέη εμφανίζονται και οι μελλοντικές οφειλές από τα συμβόλαια των παικτών. Μόνο που αυτές οι υποχρεώσεις είναι θεωρητικές. Για παράδειγμα, σε τέτοιες οφειλές θα συνυπολογιζόταν και η αμοιβή για τα επόμενα δύο χρόνια του Μπελούτσι. Μόνο που ο δαιμόνιος Φερνάντο μας αποχαιρέτησε, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις και ένα θέμα που όσο και να το μιλάς δεν βγαίνει άκρη. Της στατιστικής στο ποδόσφαιρο.

Στο «MG» προσπαθώ πάντα να πιάνω το σκαμπό που είναι δίπλα στην πόρτα ώστε να μπορώ να δραπετεύσω. Στην περίπτωση που κάποιος τρελός μπει στο μαγαζί βαρώντας με ημιαυτόματο ή πει ότι το ατού του Χρήστου Πατσατζόγλου ήταν η πάσα. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι ότι την πρώτη περίπτωση την ξεχωρίζεις από το ότι κρατάει κάτι που γυαλίζει ενώ στη δεύτερη πρέπει να προσέξεις το γυάλισμα στο μάτι ή έστω τα χαρτιά στη μασχάλη. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν σε άλλο μαγαζί να μπει άνθρωπος στις 12 το βράδυ κρατώντας στη μασχάλη χαρτιά της Galanis Data; Και να μπει κραυγάζοντας «τώρα θα δεις τα στατιστικά του Μπελούτσι. Κοίτα εδώ το ποσοστό του στις πάσες…», όπως έκανε ο Γ.Κ. προχθές το βράδυ;

Επίσης, όχι μόνο να το φωνάξει, αλλά να θεωρηθεί κάτι το φυσικό και να τον σερβίρουν το Kintis που πίνει; Και μετά να προσθέσει «Ξέρεις ποιος έχει καλά στατιστικά στις πάσες από τον Ολυμπιακό; Ο Πατσατζόγλου…». Με τη διαφορά στην ένταση ανάμεσα στο «Πατσά» και το «-τζόγλου» μέχρι και 30 ντεσιμπέλ, που είναι και η διαφορά ανάμεσα σε ένα όνομα που ξεκινάς να το λες σοβαρά και στη μέση κατάλαβες ότι είναι μαλακία. Τέλος πάντων, μια χαρά παίκτης ο Πάτσα, αλλά πασαδόρο δεν θα τον λέγανε ούτε στην Αγία Βαρβάρα. Τη συζήτηση διέκοψε η οσμή της εξουσίας. Στο μαγαζί έμπαινε ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Ποιος θυμάται την ιστορία με τον βεζύρη και τον σουλτάνο των Ινδιών, με την οποία οι σεπτοί μας δάσκαλοι μας μαθαίνανε τη θεωρία του αναδιπλασιασμού; Στην οποία ο σουλτάνος είχε ρωτήσει τον βεζύρη τι χάρη θέλει να του κάνει και η απάντηση ήταν «να βάλεις ένα σπυρί ρύζι στο πρώτο τετράγωνο της σκακιέρας, δύο στο δεύτερο και τέσσερα στο τρίτο και να τα διπλασιάζεις μέχρι να τελειώσουν τα τετράγωνα».

Ο σουλτάνος το έκανε μέχρι που κατάλαβε ότι στο 64 δεν έφτανε η παραγωγή της Ινδίας. Τη θυμήθηκα όταν άκουσα τον Fishy να μιλάει για τον ΣΥΡΙΖΑ. «Υπάρχει το Ρεύμα και η Ανανέωση, αλλά από την Ανανέωση έχουν φύγει οι…». Σε αυτό το σημείο κατάλαβα το αδιέξοδο του Αλαβάνου. Ας πούμε ότι η Ανανέωση γίνεται εξουσία. Αυτόματα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα Ανανέωση για να ανανεώσει την εξουσία. Η οποία όμως θα γίνει με τη σειρά της εξουσία, οπότε θα πρέπει να…


Εκεί είχε φτάσει και ο μεγάλος τιμονιέρης πρόεδρος Μάο, που έλυσε το πρόβλημα ανακοινώνοντας τη διαρκή επανάσταση. Μόνο που η Κίνα ήταν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ενώ η Ανανέωση χωράει σε ξενοδοχείο και σε λίγο για να φτουρήσει το κίνημα θα διασπούν τους εαυτούς τους.