Κάποια στιγμή να τελειώνουμε με αυτή τη σαχλαμάρα…

Έγινε ο Dear All πρόεδρος και γίναμε Ευρώπη. Και Ευρώπη είναι state of mind, που λέμε και στη γλώσσα της μπάλας. Ποιος από τους προηγούμενους ιθαγενείς προέδρους θα μπορούσε να προτείνει το πρωτάθλημα να ξεκινάει από την 1η Αυγούστου; Οταν, όμως, το σώμα σου βρίσκεται σε αυτή την πρωτόγονη χώρα, αλλά το πνεύμα σου ζει στο Εδιμβούργο και το Οσλο, τα 40άρια που βαράει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου δεν σε αγγίζουν. Οπως δεν σε αγγίζει ότι η μισή Ελλάδα βρίσκεται στις παραλίες και το πρωτάθλημα θα ξεκινήσει πανηγυρικά με τους παίκτες και τα καθίσματα.

Επίσης αυτό το «πρέπει να ξεκινήσει για λόγους Εθνικής ομάδας», το οποίο πήγε και κόλλησε ο Κομνηνός πίσω από το «είναι και το θέμα των τηλεοπτικών μεταδόσεων», μου θυμίζει τις παραιτήσεις των κυβερνήσεων. Οταν επειδή ο πρωθυπουργός καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα γαϊδούρια που λέγονται Ελληνες ψηφοφόροι θα τον πάρουν με τις πέτρες πηγαίνει και δηλώνει την παραίτηση της κυβέρνησης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντας για τα μάτια του κόσμου ότι «υπάρχει κρίση με το Κυπριακό».

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή να τελειώνουμε με τη σαχλαμάρα του πρωταθλήματος που αρχίζει τον Αύγουστο. Γίνονται οι πρώτες δύο αγωνιστικές και οι περισσότεροι δεν τις βλέπουν ούτε στην τηλεόραση. Στην Ελλάδα το πρωτάθλημα θα έπρεπε να διεξάγεται από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι τον Μάιο, όπως γινόταν και παλιά. Η διαφορά είναι ότι παλιά οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις των ομάδων δεν ξεκίναγαν τόσο νωρίς και ότι είναι κομμάτι άχαρο πέντε ομάδες να έχουν αρχίσει την προετοιμασία τους από τον Ιούνιο και το πρώτο επίσημο ματς του πρωταθλήματος να γίνεται τρεισήμισι μήνες αργότερα.

Το θέμα, όμως, είχε λυθεί την εποχή του Βίκτωρα Μητρόπουλου, όταν είχε χώσει όλους τους πρώτους γύρους του Κυπέλλου στην αρχή της σεζόν, ώστε το πρωτάθλημα να μην ξεκινάει από τον Αύγουστο, αλλά και να υπάρχει το ενδιαφέρον των επισήμων αγώνων. Βέβαια, έτσι όπως το είχε κάνει με τους ομίλους του Κυπέλλου, που από τις τέσσερις ομάδες περνάγανε οι τρεις, θύμιζε περισσότερο NBA παρά ευρωπαϊκή διοργάνωση. Αλλά με ένα άλλο format, ας πούμε μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου να έχουμε φτάσει στους «16» ή και τους «8» του Κυπέλλου, και το ενδιαφέρον θα διατηρείτο και θα ελάφραινε το πρόγραμμα, που πολλές φορές στα τέλη της σεζόν οι ημερομηνίες του Κυπέλλου δεν χωράνε.

Ομως, μια και ακόμα δεν έχει αρχίσει το πρωτάθλημα και κάνω τον Ντένις Χόπερ πηγαίνοντας με τη μηχανή σε διάφορες παραλίες, να σας διηγηθώ μια διδακτική ιστορία που έγινε την περασμένη Κυριακή. Το μεσημέρι στα Σελήνια της Σαλαμίνας παρακολούθησα μια σκηνή που είχε «το σχήμα των πραγμάτων που θα έρθουν». Ξαφνικά, και εκεί που προσπαθούσα να μασήσω το άψητο λόγω φόρτου εργασίας της κουζίνας καλαμάρι μου, ένας μεσήλικας με γυαλιά που καθόταν στον διπλανό τραπέζι άρχισε να φωνάζει. «Φύγε από εδώ, ρε παιδί μου. Σου είπα φύγε από εδώ».

Ο Πακιστανός που πουλούσε κομπολόγια από το σοκ είχε κοκαλώσει. Ο γυαλιάς ανέβασε ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής του: «Φύγε, ρε, από εδώ σου είπα». Ο Πακιστανός απέκτησε κοκάλωμα ελεφαντοστού. Ο γυαλιάς έπαψε να είναι γυαλιάς, αφού κοπάνησε τα γυαλιά του στο τραπέζι. «Δεν αντέχω άλλο, ρε. Φύγε. Θα σε βαρέσω». Πιθανόν το «βαρέσω» να είναι κοινό στα πακιστανικά και τα ελληνικά, γιατί ο Πακιστανός αργά αλλά σταθερά σήκωσε την άγκυρα από το τραπέζι του πρώην γυαλιά. Ο οποίος, ξεθυμασμένος μετά τον τσαμπουκά, έβαλε τα γυαλιά και έκλεισε το συμβάν με το «με αυτά, ρε, θα με κάνουν ρατσιστή», με το «θα» να δημιουργεί ενδιαφέρον για το τι νόμιζε ο κύριος ότι είναι οι ρατσιστές.

Θα ήταν εύκολο να κλείσω εδώ το κείμενο, γράφοντας «άντε με τον μαλάκα, τον ρατσιστή». Μόνο που, όπως λένε και οι εναλλακτικές γκόμενες, τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο. Στην ώρα που κάθισα στο μαγαζί είχαν περάσει ένας Πακιστανός που πούλαγε καλάμια του ψαρέματος, ένας τσιγγάνος που πούλαγε Rolex, ένας μαύρος με cd του Ρέμου, ένας ακόμα Πακιστανός που πούλαγε φακούς και άλλες παπαρίτσες και ένας Ρουμάνος τσιγγάνος με ακορντεόν και τον γιο του, που επειδή ήταν οκτώ-εννέα χρόνων και ύψους 1,50, τραγουδούσε ακριβώς στο ύψος του αυτιού μου το «Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία».

Χωρίς να ξέρω αν με αγαπούσε, ξέροντας ότι δεν είμαι ωραία και έχοντας τα cojones θρυμματισμένα, ένιωσα ακριβώς όπως και ο κύριος. Θα μου πεις, «δεν ξέρεις τι γίνεται στις παραλίες; Αν δεν το αντέχεις, τι το ήθελες;». Και θα σας απαντήσω ότι ξέρω τι γίνεται στις παραλίες, αλλά στις παραλίες των Ινδιών και της Ταγγέρης. Δεν το αντέχω; Κανένας δεν μου ζήτησε να πάω. Μόνο που δεν γεννήθηκα στο Ισλαμαμπάντ, το Αμπιτζάν ή την Τιμισοάρα. Χωρίς να είμαι ρατσιστής, δηλαδή, να πιστεύω ότι από DNA οι Ελληνες είναι κάτι το ανώτερο, πιστεύω ότι κάθε λαός έχει δικαίωμα να εκλέγει τον τρόπο ζωής του.

Επίσης, ζω σε Δημοκρατία. Θέλουν οι Ελληνες να ανοίξουν τα σύνορα σε όλης της γης τους κολασμένους; Ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο από τα αριστερά κόμματα που ζητάνε να ανοίξουν τα σύνορα και με το καλό το κάνουμε ό,τι γουστάρουμε το μαγαζί. Θέλουμε να πάρουμε στο κυνήγι τους μετανάστες; Ψηφίζουν ένα κόμμα που να γράφει εθνικό και να ξηγιέται αλμυρό εθνικιστικό φιστίκι και μένουμε όλοι οι απόγονοι του Περικλή να θυμόμαστε τον πρόγονο και να δακρύζουμε.

Ψηφίζουμε, όμως, κόμματα που βγαίνουν κυβερνήσεις και περνάνε νομοσχέδια για την ελεγχόμενη μετανάστευση; Πρέπει να απαιτούμε να τα εφαρμόζουνε κατά γράμμα. Οι υπόλοιποι, όταν πάρουν ποσοστά μεγαλύτερα από την πίσσα και τη νικοτίνη, να κάνουν τα κουμάντα τους, αλλά μέχρι τότε τουμπεκί fine cuted που θα έλεγε και ο Dear All.