*Προσοχή το κείμενο που ακολουθεί έχει δραματικά στοιχειά που ίσως κάποιοι να μην αντέξουν. Το φινάλε του περιέχει ανατροπές. Αφού σας προειδοποίησα είμαι έτοιμος να ξεκινήσω.
Μέρος 1ο – Ο παπαγάλος
Μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή που το είδα κολλημένο πάνω σε ένα τοίχο. Ήταν ένα χαρτάκι με μια φωτογραφία και ένα κείμενο γραμμένο με μαρκαδόρο.
«Χάθηκε παπαγάλος στις οδούς Πρινοπούλου και Σκύρου. Ακούει στο όνομα Ανθή» έγραφε το σημείωμα ενώ από κάτω υπήρχε και φωτογραφία της Ανθής.
Σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο γραφείο έκανα απελπισμένες προσπάθειες για να βρω τον παπαγάλο. Όχι γιατί θα είχα κάποιο κέρδος, αφού πουθενά δεν υπήρχε αναφορά για αμοιβή, αλλά κυρίως για το ηθικό μέρος της υπόθεσης. Κανένας παπαγάλος δεν θα πρέπει να μένει απροστάτευτος στις μέρες μας.
Βέβαια είχα σχεδιάσει αν την έβρισκα, να μην την επιστρέψω. Θα την κράταγα και θα αποτελούσε το πρώτο αξεσουάρ του πειρατικού στυλ που ήθελα πάση θυσία να καθιερώσω αυτό το καλοκαίρι. Μια καλύπτρα στο μάτι θα ήταν το επόμενη βήμα και θα ήμουν σχεδόν έτοιμος.
«Ανθηηηηηη! Ανθηηηηηηη!» φώναζα και ξαναφώναζα. Τζίφος. Πουθενά ο παπαγάλος. Αποφάσισα να αφήσω αυτή την ιστορία πίσω μου, όσο κι αν με πλήγωνε.
Μέρος 2ο- Ο καθρέφτης
Έφτασα στο γραφείο την ώρα που ο ήλιος βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει. Σκούπισα τον ιδρώτα από το μέτωπο μου και πέρασα την είσοδο του κτιρίου. Τα πρώτα σημάδια των αλλαγών φάνηκαν από το ασανσέρ που ήταν καλυμμένο με χαρτόνιά. Είχαν κρύψει τους καθρέφτες. Τα υπόλοιπα σημάδια εμφανίστηκαν με το που έφτασα στον δεύτερο όροφο. Τον είχαν γκρεμίσει εντελώς αφήνοντας ελεύθερο μόνο ένα διάδρομο ανοιχτό που οδηγούσε στα πίσω γραφεία. Ήλπιζα για το καλό τους να μην έχουν πειράξει το υπόγειο.
Αφού ήπια μια γουλιά καφέ συνειδητοποίησα κάτι που με προβλημάτισε. Τώρα που δεν υπήρχαν καθρέφτες ούτε στο ασανσέρ, δεν υπήρχαν καθρέφτες πουθενά στο κτίριο. Μήπως ήμασταν φαντάσματα και δεν το είχαμε καταλάβει; Μήπως δεν μπορούσαμε να αντικρύσουμε το είδωλο μας στον καθρέφτη; Μήπως κάποιος μας έκανε πλάκα; Ή μήπως ήμασταν απλά μαριονέτες στα χέρια κάποιου που ήθελε να μας μεταμορφώσει σε κατσίκες; Προσωπικά δεν είχα σκοπό να αφήσω κανέναν να με μεταμορφώσει σε κατσίκα.
Μέρος 3ο- Η αρχή του τέλους…
Καθόμουν ήσυχος ήσυχός σε μια γωνία της αίθουσας του τρίτου ορόφου που είχε μετατραπεί σε καπνιστήριο. Τα τραπεζάκια και οι καρέκλες δεν είχαν έρθει ακόμα οπότε ήμουν αναγκασμένος να στηρίζομαι στον τοίχο. Κανένας άλλος, ούτε από την εφημερίδα αλλά ούτε και από το σταθμό, δεν είχε έρθει να καπνίσει και αυτό μου είχε φανεί ιδιαίτερα παράξενο, αφού συνήθως μέτραγες τα άτομα σε δεκάδες.
Ήμουν βυθισμένος σε παράξενες σκέψεις όπως «για ποιο λόγο θα πρέπει θα πρέπει να τρώμε ταραμά μόνο την 25η Μαρτίου» ή «γιατί να κοιμηθώ για μια ώρα το μεσημέρι αφού ξέρω ότι μετά δεν θα με πιάνει ύπνος το βράδι».
Αυτού του τύπου τα ερωτήματα με είχαν κάνει αφηρημένο, κάτι που μου κόστισε ακριβά στη συνέχεια. Αν τα αντανακλαστικά μου ήταν σε πλήρη εγρήγορση θα είχα διαισθανθεί την σκοτεινή φιγούρα που πλησίαζε το ψυγείο στον δεύτερο όροφο…
Μέρος 4ο – Όλα κάποτε τελειώνουν
Είχε ξεκινήσει σαν ένα αθώο αστείο. Στη συνέχεια έγινε μανία και ξεπέρασε τα όρια της απλής λατρείας. Μετατράπηκε σε καθημερινή ανάγκη και έφερνε το χαμόγελο στα χείλη όλων. Αυτή ήταν η κερασόπιτα. Και αυτό που ακολουθεί είναι το τέλος της…
Μέρος 5ο – Ο εισβολέας
Η σκοτεινή φιγούρα είχε μπει στο κτίριο την ώρα που ένα τσούρμο ανθρώπων έβγαινε από την κεντρική πόρτα. Ο εισβολέας είχε καταφέρει να περάσει απαρατήρητος. Έφτασε μέχρι τον δεύτερο όροφο χωρίς να τον ενοχλήσει κανένας. Την ίδια ώρα εγώ βρισκόμουν στο καπνιστήριο.
Έφτασε μέχρι το ψυγείο έτοιμος να πραγματοποιήσει το απάνθρωπο σχέδιο του. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ιστορίες αυτή δεν έχει χαρούμενο τέλος. Δεν έχει κάποιον «από μηχανής θεό» που σώζει την κατάσταση την τελευταία στιγμή. Αυτή η ιστορία είναι πικρή.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Ο εισβολέας κατέστρεψε το ψυγείο με τις κερασόπιτες. Τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Όταν συνειδητοποιήσαμε το τι έγινε ήταν πλέον αργά. Οι συντάκτες αποχαιρέτησαν τις αγαπημένες τους κερασόπιτες με δάκρυα στα μάτια. Δεν θα τις ξαναέβλεπαν ποτέ και αυτό που τους στοίχησε περισσότερο μπορώ να πω ότι ήταν το γεγονός ότι δεν πρόλαβαν να πουν ένα αντίο.
Αυτά έχει όμως η ζωή. Όταν μπορείς να κάνεις κάτι, συνήθως δεν κάνεις τίποτα. Όταν αποφασίζεις να δράσεις είναι πλέον αργά.
Και ο άνθρωπος που αγάπησε τις κερασόπιτες περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο δεν ήταν εκεί στο τέλος τους…
Μέρος 6ο- The Aftermath
Μπήκα στο γραφείο μου στο υπόγειο λίγο πριν το σούρουπο. Ήταν μια έντονη ήμερα από όποια πλευρά και αν το δεις. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. «Είναι πάντα δύσκολο όταν αποχαιρετάς έναν παλιό φίλο» είπε από το ράφι του ο Jesse James, ο λούτρινος σκύλος που μιλάει. «Είναι Jesse, είναι» του απάντησα. Ας πιούμε στην υγειά της κερασόπιτας λοιπόν…
Υ.Γ. Ο άνθρωπος που θα στενοχωρηθεί περισσότερο από το «τέλος» της κερασόπιτας είναι ο Κώστας Μιαούλης που βρίσκεται από σήμερα στο Ζέεφελντ για να καλύψει την προετοιμασία της ΑΕΚ. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο τον δείχνει να χαμογελά λίγο πριν αναχώρηση και φυσικά πριν μάθει για την απώλεια του αγαπημένου του σνακ.
Κώστα κουράγιο…
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
