Ο ΠΑΟ έχει δύο τρύπες ακόμα

Ακουσα τις προάλλες μια δήλωση του Νίκου Πατέρα, η οποία μου φάνηκε κάπως ανησυχητική. «Πρώτα θα γυρίσει η ομάδα από την Ελβετία και μετά θα συζητήσουμε τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν», είπε. «Μέχρι τότε δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο.

Εμείς είμαστε διοίκηση και δεν μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα ως φίλαθλοι», πρόσθεσε και έκλεισε επαναλαμβάνοντας ότι «θα κάνουμε ό,τι πουν ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής». Επειδή αυτοί μπορεί να μην πουν τίποτα, καλό είναι η διοίκηση, δηλαδή ο Πατέρας, να πιέσει για να γίνουν μια-δυο μεταγραφές ακόμα. Και γρήγορα.

Εχω ένα κακό ελάττωμα: πιστεύω ότι η διοίκηση μιας ομάδας πρέπει στη διάρκεια της σεζόν να σέβεται κάθε απαίτηση του προπονητή, γιατί μόνο έτσι λειτουργούν οι εσωτερικές ιεραρχίες σε ένα σύλλογο. Και την ίδια στιγμή πιστεύω ότι μια πραγματικά καλή διοίκηση πρέπει το καλοκαίρι να κάνει ό,τι ζητεί ο προπονητής αλλά και κάτι παραπάνω, που να δείχνει ότι και η ίδια ανησυχεί για την ομάδα και προβληματίζεται.

Το να λες το καλοκαίρι «θα κάνω ό,τι μου ζητήσει ο προπονητής», δεν είναι πολύ καλό σημάδι. Το σωστό είναι να λες «θα φτιάξω ένα ρόστερ ομάδας όσο γίνεται καλύτερο, ώστε ο προπονητής να μπορεί με βάση αυτό να φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα». Δεν με χαλάει, αν είσαι πρόεδρος, να σ' ακούω να λες «θα κάνω και κάτι παραπάνω, ένα δωράκι π.χ. δικό μου».

Μυστήριοι

Οι προπονητές, όλοι όσοι έχω γνωρίσει, είναι μυστήριοι άνθρωποι. Οι πιο πολλοί είναι ανασφαλείς, φοβούνται για τη δουλειά τους, βλέπουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και πολλές φορές μπερδεύουν το δικό τους καλό με το καλό της ομάδας. Δεν είναι πάντοτε ένα και το ίδιο. Κάποτε ο Τάκης Λεμονής στο δεύτερο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό εμπνεύστηκε τη θεωρία του μικρού ρόστερ. Ηθελε στην ενδεκάδα οι θέσεις να είναι ξεκάθαρες, να υπάρχει διάκριση μεταξύ βασικών και αναπληρωματικών, να είναι ήσυχα τα αποδυτήρια.

Το πέτυχε. Ηταν μια χρονιά κατά την οποία δεν υπήρχαν μουρμούρες. Ομως, επειδή ο Ολυμπιακός πήγε καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ, άρχισαν να πέφτουν οι παίκτες κάτω από την κούραση και στο τέλος ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα με χρησιμότερο παίκτη τον Βάλνερ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το καλοκαίρι οι προπονητές βλέπουν τα πάντα καλύτερα απ' ό,τι είναι. Πρόκειται για τη μοναδική στιγμή της σεζόν που δεν έχουν το άγχος της αποτυχίας κι όλος ο κόσμος τούς φαίνεται καλύτερος. Οπως περίπου στα σποτάκια της Cosmote.

Καλό

Ο Παναθηναϊκός έχει έναν καλό προπονητή κι έχω βαρεθεί να το επαναλαμβάνω. Ο κίνδυνος ένας καλός προπονητής όπως ο Τεν Κάτε να μη θέλει άλλους παίκτες είναι μεγάλος και υπαρκτός. Πέρυσι ο Ολλανδός πέρασε μια δύσκολη χρονιά, ασχολούμενος διαρκώς με τα παράπονα του Ιβανσιτς π.χ. Ο ίδιος θεωρεί ότι του έδινε διαρκώς ευκαιρίες (ο Αυστριακός έπαιξε περισσότερα από 20 ματς) και ότι οι εμφανίσεις του παίκτη ήταν μετριότατες. Είναι λογικό φέτος ο Τεν Κάτε να μη θέλει γκρίνιες –από την άλλη, όμως, είναι και απαραίτητο για τον ΠΑΟ να 'χει κάποιες πολυτέλειες κι ας είναι δύσκολο για τον κόουτς να διαχειρισθεί πριμαντόνες.

Ο σκοπός δεν είναι να είναι ήσυχος ο προπονητής, αλλά να είναι γεμάτη η ομάδα. Ο ΠΑΟ αυτή τη στιγμή δεν είναι γεμάτος. Εχασε τον Κλέιτον και τον Ιβανσιτς και στη θέση τους δεν πήρε κανένα δημιουργικό μέσο –αφού ο Λέτο που είναι ακραίος έτσι κι αλλιώς έλειπε. Ειδικά στα δεξιά (το γράφω εδώ και τρεις εβδομάδες και τώρα κάποιοι φίλοι αρχίζουν να το καταλαβαίνουν) οι λύσεις του Νίνη και του Γκάμπριελ είναι τεράστια ρίσκα. Ο Βραζιλιάνος είναι καλός παίκτης, αλλά δεν βλέπω βελτίωση –ο δε Νίνης είναι ένα στοίχημα τεράστιο. Ολοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο θέλουμε να βγει, αλλά αν δεν βγει, ο ΠΑΟ θα 'χει πρόβλημα παραγωγής παιχνιδιού από τη μια πλευρά του γηπέδου και θα παίζει μονόπαντα.

Κακό

Οι προπονητές έχουν κι ένα άλλο κακό –ειδικά οι καλοί όπως ο Τεν Κάτε: πιστεύουν ότι η δουλειά τους αρκεί για να βελτιωθούν οι παίκτες τους και θεωρούν πως μέσω της βελτίωσης των παικτών ανεβαίνει μια ομάδα επίπεδο. Δεν είναι λάθος ο συλλογισμός. Το κακό είναι ότι είμαστε στην Ελλάδα. Πέρυσι ο Τεν Κάτε έψαχνε την άμυνα για ένα γύρο –τον πρώτο. Εκανε ένα πλήθος δοκιμές και κατέληξε στο δίδυμο του Βύντρα με τον Σαριέγκι.

Εν τω μεταξύ, η άμυνα είχε γίνει σουρωτήρι στο ΟΑΚΑ στα ματς με τον Εργοτέλη και τον Ηρακλή, όταν η ομάδα έπρεπε να βγει λίγο ψηλά για να πιέσει. Σήμερα ο Τεν Κάτε μπορεί να θεωρεί ότι το δίδυμο Καντέ–Βύντρα μπορεί να προσφέρει εγγυήσεις. Δεν το αποκλείω, αλλά αν είναι να χαθεί ένας γύρος με πειράματα, θα υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί να δεις τον Καντέ στο αεροδρόμιο για να καταλάβεις ότι δίπλα του χρειάζεται ένα δυνατό και ογκώδη παίκτη. Ας τον πάρει ο ΠΑΟ κι ας παίζει ο Βύντρα αν είναι καλύτερος –δεν είναι κακό. Κακό είναι να παίζει επειδή δεν υπάρχει άλλος.

Εχει

Ο ΠΑΟ έχει χρήματα φέτος. Δεν θεωρώ απαραίτητο ότι πρέπει να ξοδέψει τα 25 εκατομμύρια ευρώ που έλεγαν οι διοικούντες του ότι είναι το μπάτζετ –ούτε μου πέφτει λόγος για το πόσα θα πάρει από τις παραχωρήσεις του Μάντζιου, του Τζιόλη, του Μόρις, του Ιβανσιτς και του Κλέιτον.

Αυτό που λέω είναι ότι στο ρόστερ του βλέπω δύο τρύπες κι αφού τις βλέπω εγώ, μάλλον τις βλέπει και ο Νίκος Πατέρας. Ο Τεν Κάτε μπορεί να βλέπει μια καλή ομάδα. Δεν είναι κακό να του την κάνουν ακόμα καλύτερη, ακόμα κι αν του δώσουν ένα-δυο παίκτες ενδεκάδας παραπάνω, οι οποίοι μπορεί να γκρινιάζουν αν δεν παίζουν βασικοί.

Τους πήρε η μπάλα

Κάθε μέρα που περνάει η ΟΔΠΕ, η κάποτε κραταιά Ομοσπονδία Διαιτητών, βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην ανυποληψία. Προχθές ο πρόεδρός της, Χρήστος Μήττας, απέφυγε να ορίσει ημερομηνία τέλεσης της γενικής συνέλευσής της, παρ' ότι είχε γι' αυτό δεσμευτεί. Η ΟΔΠΕ χάνει κάθε δυνατότητα παρέμβασης στα διαιτητικά πράγματα, πληρώνοντας την παθητικότητα που έδειξαν οι τωρινοί διοικούντες της καιρό τώρα.

Η κατρακύλα ξεκίνησε το 2006, όταν στη γενική της συνέλευση έκλεψε την παράσταση ο Κουκούλας, επευφημώντας τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση, τον «έναν και μοναδικό παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου», όπως τον είχε αποκαλέσει.

Το σύνολο των μελών της είχε ακούσει λίγο αργότερα αδιαμαρτύρητα τον Γκαγκάτση να λέει από το βήμα την ιστορική φράση «όλοι γνωρίζεται τι γινόταν στη διαιτησία από το 1998 μέχρι το 2004, ας μην τα λέμε καλύτερα»! Κανείς δεν του ζήτησε εξηγήσεις και μόνο ο παρευρισκόμενος ΓΓΑ, Σταύρος Δουβής, είχε ρωτήσει στα πηγαδάκια «αν ο Γκαγκάτσης ήταν στο Αγιον Ορος στο συγκεκριμένο διάστημα κι όχι γενικός γραμματέας της ΕΠΟ, όπως όλοι θυμόμαστε».

Αφού κατέβασαν τότε τα παντελόνια στην ΕΠΟ, κάποιοι συνέχισαν να κάνουν δημόσιες σχέσεις με αντάλλαγμα το κύρος της ομοσπονδίας. Ο Κουκούλας π.χ. πέρυσι ήταν ο θερμότερος υποστηρικτής του «Ψυχώ»! Οταν η προηγούμενη διοίκηση της ΟΔΠΕ, αυτή του αείμνηστου Αντώνη Βασάρα, επισκέφτηκε τον Ορφανό πριν από ενάμιση χρόνο, ο Γκαγκάτσης έγινε πυρ και μανία και έδωσε εντολή να μην πατήσει κανείς από τους ενεργούς διαιτητές στα εγκαίνια των νέων γραφείων της ομοσπονδίας.

Πήγε μόνο ο Γιάννης ο Τσαχειλίδης και έπειτα από λίγους μήνες (τυχαία;) τον βγάλανε από τους πίνακες! Αναρωτιέμαι τι πίστευαν ο Μήττας και οι λοιποί τωρινοί, όταν έριξαν τον μακαρίτη τον Βασάρα για να χαρεί η διοίκηση της ΕΠΟ, κάνοντάς του πρόταση μομφής ενώ ήταν στην εντατική. Οτι γιγαντώνουν το κύρος της ΟΔΠΕ; Δεν καταλάβαιναν ότι μόλις πάρει πόδι από την ΕΠΟ το αφεντικό που στήριζαν θα χαθούν και οι ίδιοι;

Πρόσφατα, όταν ο Κουκούλας και ο Μήττας πήγαν στον Πιλάβιο να περισώσουν κάτι, ο Κουκούλας είπε: «Επισκεπτόμουν πολύ συχνά αυτό το γραφείο τα τελευταία χρόνια και το μετάνιωσα σκληρά». Μόλις έφυγε ο Γκαγκάτσης, πιάσανε το φτυάρι, αλλά το κόλπο δεν πιάνει! Αύριο ο Κουκούλας κάνει σεμινάρια στη Μυτιλήνη και καλεί τον Οικονομίδη και τον Πιλάβιο. Δεν βλέπω να έρχεται κανένας. Ούτε καν ο Γκαγκάτσης για να του πουν τον πόνο τους και ν' ακούσουν τον δικό του…

Κάν' το σαν την Ανόρθωση

Κάνει ένα λάθος ο Τιμούρ Κετσπάγια στις προπονήσεις του Ολυμπιακού μέχρι τώρα και καλό είναι να το προσέξει, γιατί κάτι καλόπαιδα δεν το έχουν και πολύ να τον ξεφωνίσουν στις εφημερίδες. Σε κάθε άσκηση που δείχνει και σε κάθε τακτική παρατήρηση χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την Ανόρθωση!

Λέει π.χ. χαρακτηριστικά ότι «εμείς στην Ανόρθωση κάναμε αυτό γι' αυτόν και γι' αυτόν τον λόγο», ή «εμείς στην Ανόρθωση χάρη σ' αυτό πετύχαμε το χι αποτέλεσμα». Επειδή δύσκολα οι παίκτες του Ολυμπιακού μπορούν να δεχτούν ότι η Ανόρθωση είναι παράδειγμα προς μίμηση και ήδη κάποιοι ξένοι ρωτούν αν είναι κάτι σαν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καλό είναι αυτές οι αναφορές να περιοριστούν στο ελάχιστο.