O Mαρέσκα κάνει τη δουλειά

Eίχα πάντα σε μεγάλη εκτίμηση τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Και σε ακόμα μεγαλύτερη αυτούς που αποφάσιζαν το δύσκολο. Να φύγουν, δηλαδή, από την Ιταλία και να παίξουν στο εξωτερικό. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που δεν τα κατάφεραν. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που πήγαν κάπου και δεν έκαναν τη διαφορά. Και δεν μιλάμε να κάνουν τη διαφορά στην Ελλάδα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερα και δυσκολότερα πρωταθλήματα.

Πρόχειρα πρόχειρα θυμάμαι τον Τζόλα, τον Βιάλι και τον γερο-Ραβανέλι στην Αγγλία. Ακόμη ακόμη και τον Ντι Κάνιο στη Γουέστ Χαμ. Και στην Ισπανία και τη Βαλένθια, εκτός από τον Μαρέσκα, και ο γερο-Καρμπόνι μια χαρά τα κατάφερε. Και στην Ελλάδα δύο παίκτες που θυμάμαι να ήρθαν, έστω κι αν ήταν παντελώς άσημοι, τη δουλειά την έκαναν πολύ καλά. Και ο Τσιρίλο στην ΑΕΚ, αλλά ακόμα κι αυτός ο απίθανος Μίρκο Τάκολα στον ΠΑΟΚ.

Οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές έχουν τουλάχιστον δύο μεγάλα πλεονεκτήματα. Πρώτον, είναι μετρ της τακτικής. Την μπάλα τακτικά την έχουν μάθει όλοι σωστά. Και δεύτερον, σέβονται το όνομά τους και είναι καριερίστες. Παραδοσιακά οι Ιταλοί την μπάλα την κόβουν πιο αργά απ' όλους. Μόνο στην Ιταλία θα δεις 37άρηδες και 38άρηδες να υπογράφουν νέα συμβόλαια. Τέτοια περίπτωση νομίζω ότι είναι και ο Μαρέσκα. Στα 29 του, αν έρθει στην Ελλάδα, δεν θα υπογράψει (ακόμα κι αν το συμβόλαιο είναι τριετές) και θα αράξει.

Θα παίξει με φουλ τις μηχανές, αναζητώντας το επόμενο συμβόλαιό του. Διότι στα 32 του (αν έχει υπογράψει τριετές) ο Ιταλός ποδοσφαιριστής ψάχνει το καλό συμβόλαιο. Επιπλέον πρόκειται για ποδοσφαιριστή που πριν από δύο και τρία χρόνια (όχι ότι πέρυσι και πρόπερσι δεν έπαιζε) έκανε τη διαφορά στη Σεβίλλη. Και μάλιστα όχι στα απλά ματς, αλλά στον τελικό του ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Μίντλεσπρο. Και κάτι ακόμα: με τους Ιταλούς στην Ελλάδα δεν υπάρχει θέμα προσαρμογής. Οπως όλοι ξέρουμε και πολύ επιτυχημένα αναφέρουμε, «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».