Ανακαινίζω γιατί χωρίζω

Πολύ ωραία. Να τους αλλάξουμε όλους. Και ύστερα από επιθετικό, αριστερό χαφ, αμυντικό χαφ και στόπερ που ήδη πήραμε, να πάρουμε κι άλλα δύο στόπερ, για να βάζουμε στα εντός έδρας αυτόν που έχει βαθιά πράσινα μάτια και ταιριάζει με την πράσινη εμφάνιση και στα εκτός αυτόν που έχει πιο λευκό δέρμα και του πάνε τα άσπρα. Να πάρουμε και δεξί μπακ και δεξί χαφ και περιφερειακό επιθετικό και τερματοφύλακα κι ακόμα έναν αριστερό μπακ. Κι αν δεν φτάνουν αυτοί, να πάρουμε κι άλλους τόσους, στη λογική του «από τους 15, οι 5 δεν θα μας βγουν;

Θα βγουν, διάολε!». Μπορούμε μετά να βγάζουμε την 11άδα με κλήρωση. Ή με ψηφοφορία των κατόχων διαρκείας. Μπορεί ο κόουτς να τοποθετεί τις φανέλες των βασικών στη μια άκρη του γηπέδου κι οι 11 που θα φτάνουν πρώτοι, να ξεκινούν στο ματς. Να έχουμε μαλλιοτραβήγματα, τρικλοποδιές και ξεκατινιάσματα. Μπορούμε να κάνουμε διάφορα γελοία και ευτράπελα πράγματα, εκτός από το πιο σοβαρό: να φτιάξουμε ομάδα. Διότι με 10 διαφορετικούς παίκτες κάθε χρόνο να χτυπάνε την πόρτα της 11άδας, κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι θα τα πας καλύτερα από πέρυσι.

Ας πάρουμε μια (καθόλου) τυχαία 11άδα, πάντα σε 4-2-3-1: τερματοφύλακας ο Μάλαρτζ, δεξί μπακ ο Νίλσον, αριστερά ο Βαβρζίνιακ, στόπερ ο Γκούμας με τον Μόρις, αμυντικό χαφ ο Τζιόλης με τον Μελίσση, Δημούτσος δεξιά, Ιβανσιτς αριστερά, και ο Κλέιτον πίσω από τον Βαγγέλη Μάντζιο (στον πάγκο ο Δάρλας κι ο Σιόντης). Ολοι αυτοί έφυγαν ή είναι με τη βαλίτσα στο χέρι και περιμένουν καρτερικά στην πόρτα να έρθει το ταξί τους για να τους πάει στο αεροδρόμιο. Μπορεί σε αυτούς να είναι κι ο Σιμάο, ο Ζιλμπέρτο, ο Μάτος ή ο Μουν.

Φανταστείτε αυτή την ομάδα με όνομα «Εκπτωτος Παναθηναϊκός», «Πρώην Ποδοσφαιρική Δημοκρατία της Παιανίας» ή «Angels of Harlem» και πείτε μου με το χέρι στην καρδιά: πρωτάθλημα πιθανότατα δεν θα έπαιρνε, αλλά αμφιβάλλει κανείς ότι θα έμπαινε στα πλέι οφ; Οτι θα ήταν μια ομάδα που θα σου έβγαζε το λάδι να τη νικήσεις; Ολοι αυτοί έφυγαν ή ετοιμάζονται να φύγουν από τον Παναθηναϊκό, προφανώς επειδή «δεν κάνουν».

Για να μη «σου κάνει» κάποιος, όμως, οφείλεις να έχεις πάρει καλύτερους ή να σχεδιάζεις να πάρεις. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο κι ο εχθρός του Μποναβεντούρε Καλού είναι ο Σάλομον Καλού - καλού κακού. Ναι λοιπόν στον δεξιό μπακ, που τον έχουμε ανάγκη, με μία επισήμανση: χάλασε κανέναν η απόδοση του Μουν στα πλέι οφ, τη μοναδική φορά που πήρε συνεχή παιχνίδια κι έκανε σε τέσσερις εμφανίσεις αυτά που δεν έκανε ο Νίλσον σε 4 χρόνια; Ναι στον καλό στόπερ -μακάρι να είναι ο Μαρτσένα, αλλά αν δεν μπορέσουμε κι η εισήγηση της Golden Team των σκάουτ είναι ο Μπιέρσμιρ, με το καλό να έρθει.

Θα κριθούν και αυτός και το μάτι των σκάουτερ, για να ξέρουμε αν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε ή όχι. Φυσικά ναι σε έναν περιφερειακό επιθετικό που θα σε ανεβάσει επίπεδο, αλλά όχι σε έναν που θα έρθει απλά για να πάρουμε έναν ακόμα. Διότι τότε ουσιαστικά απαξιώνουμε τον Σαλπιγγίδη, τον Ρουκάβινα και τον Χριστοδουλόπουλο -αν δεν «μας κάνουν», ας τους βγάλουμε κι αυτούς στον τάκο.

Αν «μας κάνουν», ας τους στηρίξουμε. Ναι στο δεξί χαφ, αλλά τότε ας το πάρουμε απόφαση ότι βιαστήκαμε να δώσουμε το 7 στον Νίνη και να τον ονομάσουμε «νέο Σαραβάκο» -προσωπικά πιστεύω ότι θα κριθεί φέτος, που κάνει την πρώτη του προετοιμασία με την πρώτη ομάδα. Φυσικά βγάζουμε σκάρτο και τον Γκάμπριελ που σκίστηκε στα πλέι οφ και λειτούργησε πολύ καλά με τον Μουν στην πλάτη του.

Πάρε, κόσμε, πάρτε παίκτες. Φύγε εσύ, έλα εσύ. Αχρηστος αυτός που φεύγει, παικταράς αυτός που έρχεται μέχρι να γίνει μυρωδιάς και να φύγει με πίσσα και πούπουλα, σαν παράνομος στο Φαρ Ουέστ. Και για να περνάμε όμορφα, μου λείπουν ένας Τζιόλης κι ένας Μάντζιος, μήπως τα έχεις διπλά; Εχω να σου δώσω Κλέιτον - Ιβανσιτς να συμπληρώσεις το άλμπουμ.