Αγιο είχαμε

Στη ζωή, τόσο τη δική μου όσο και γενικότερα, έχω δει να συμβαίνουν ένα σωρό αναπάντεχα, απίστευτα, ανήκουστα (βάλτε εδώ και ό,τι άλλο γουστάρετε που να ξεκινάει από «α» και να μην έχει να κάνει με τα ανδρικά γεννητικά όργανα), οπότε πλέον σχεδόν τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση. Από κει, ας πούμε, που πήγα να πάρω μια αναβολή, βρέθηκα στην Αυλώνα να υπηρετώ κι εκεί που καθόμουν στο κρεβάτι μου στο 625 στα Γιάννενα, είδα στην τηλεόραση τους Δίδυμους Πύργους να πέφτουν πιο εύκολα κι από τον Παναγιώτη Γιαννάκη όταν έφαγε την αγκωνιά του Τσατσένκο.

Σε αυτή τη λογική απλούστευσης και χοντροπετσιάς λειτουργώ και στο ποδόσφαιρο: δεν με σοκάρει ένας παικταράς που σέρνεται στο γήπεδο σαν το σαλιγκάρι (Ιγκόρ, μην κοιτάς δεξιά κι αριστερά σαν χαζός, εσένα λέω), δεν μου προκαλεί δέος ένας παγκοσμίως άγνωστος που βγάζει μάτια, δεν γουρλώνω τα μάτια σαν τον Πεδουλάκη όταν ένας παίκτης που έχει σαν «καλή» θέση την τάδε αριστεύσει ή αγγίξει το τέλειο σαν τον Τόκο στη θέση δείνα.

Οχι βέβαια ότι περίμενα να αριστεύσει ο Καντέ στο πρώτο του παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ως αμυντικός χαφ. Αυτό θα ήταν πολύ, πολύ φιλόδοξο, έως ουτοπικό. Εδώ ενδέχεται να είναι εξίσου φιλόδοξο έως ουτοπικό να περιμένουμε από αυτόν να αριστεύσει στην καλή του θέση, αυτή του στόπερ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία κι ας μη βιαζόμαστε. Διάβαζα, όμως, χθες ότι ο Τεν Κάτε και ο Αντωνίου προβληματίστηκαν στα δύο πρώτα φιλικά –και φαντάζομαι και στις προπονήσεις αλλά ντράπηκαν να το ομολογήσουν– από την εικόνα που παρουσίαζε η πίσω δεξιά πλευρά της ομάδας.

Με άλλα λόγια, κατάλαβαν από δύο (2) μόλις φιλικά, αυτό που έχουν μυριστεί όλοι οι φίλοι του καλού ποδοσφαίρου που βλέπουν τουλάχιστον από το ένα μάτι: ότι από δεξιά μπατάρει η βάρκα κι ότι μόνο με τον Μουν η χρονιά δεν βγαίνει. Παρ' όλο που πέρυσι και πρόπερσι και ακόμα πιο πριν βγήκε σχεδόν αποκλειστικά με τον Νίλσον. Ε, κάποια στιγμή τα θαύματα σταματούν. Ακόμα κι ο Χριστός που έκανε θαύματα με τη σέσουλα, πάνω στον σταυρό στέρεψε από εμπνεύσεις.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας ή επιστημονικής φαντασίας: έστω ότι στά φιλικά με τη Γιουνγκ Μπόις, με τη Βασιλεία, στα προπονητικά διπλά, στο κορόιδο και στο PlayStation που παίρνει φωτιά στη διάρκεια κάθε προετοιμασίας που σέβεται τον εαυτό της, ο πολυθεσίτης κι ερημοσπίτης Χρήστος Μελίσσης έσκιζε χασέδες. Απίθανο; Οπως είπα και στην αρχή του κειμένου, έχω δει πολύ πιο απίθανα κι αναπάντεχα πράγματα. Τον Βύντρα να σβήνει τον Ροναλντίνιο. Τον Μέσι να βάζει γκολ με κεφαλιά μπροστά στον Φέρντιναντ.

Τον Βίκτορ Βαλδές να ανανεώνει μέχρι το 2014. Τον καλό Ριέρα να πηγαίνει στον Πανιώνιο και τον απατεώνα αδελφό του στη Λίβερπουλ. Και άλλα πολλά που δεν χωράνε στο παρόν κείμενο. Εστω, λοιπόν, ότι ο Μελίσσης ήταν απροσπέλαστος αμυντικά και εφάμιλλος του Μαϊκόν επιθετικά. Εβγαζε μια σέντρα-διαβήτη για το κεφάλι του αλματερού Σαλπιγγίδη κι έγραφε ασίστ. Και στα καπάκια μπούκαρε από δεξιά, τράβαγε έναν μύτο και κάρφωνε την μπάλα στο «γάμα» του Φράνκο του Κοστάνζο.

Πέρα από το ότι θα αυτοπυρπολείτο σύσσωμη η στατιστική υπηρεσία του Κώστα Γαλάνη και θα έβγαινε σε πρόωρη σύνταξη το σύστημα TENDEX, ο Τεν Κάτε, οι συνεργάτες του, ο Κώστας Αντωνίου, ο Νίκος Πατέρας και όλοι εμείς οι αγνοί φίλοι του Παναθηναϊκού θα σταματούσαμε να φωνάζουμε για δεξί μπακ και θα βλέπαμε στο τίμιο ζελεδιασμένο κεφάλι του Μελίσση το ακάματο μελισσάκι της δεξιάς πλευράς, τη μεγάλη εσωτερική μεταγραφή, την αρχή της απόσβεσης των 2 εκατομμυρίων που δόθηκαν πέρυσι και άλλα τέτοια γραφικά και αγαπημένα.

Για κακή τύχη του Χρήστου Μελίσση, του Κώστα Αντωνίου που πρέπει να ψάχνει και για δεξί μπακ και του Νίκου Πατέρα που πρέπει να ψωνίσει και δεξί μπακ, αλλά για καλή τύχη όλων ημών των υπολοίπων, η εικόνα στο δεξί άκρο της άμυνας ήταν για γέλια και για κλάματα, shaken, not stirred. Και αποφάσισαν με υπευθυνότητα και σύνεση ότι χρειάζεται ακόμα ένας δεξιός μπακ, ακόμα περισσότερο κι από τον ψυχολόγο που θα βοηθήσει τον Μπράις Μουν να ανακάμψει ψυχολογικά. Με το δεξί μπακ –και όχι με τον ψυχολόγο– θα ανακάμψουμε κι εμείς. Αγιο είχαμε.