Τις τελευταίες ημέρες χαίρομαι με την μεταγραφή του Μπελούτσι στην Πόρτο. Έγινε λέει «δράκος». Μου δίνει την καλύτερη ευκαιρία για να χρησιμοποιήσω την δικαιολογία που ετοίμαζα από τότε που απαγορεύτηκε το τσιγάρο.
Σκεφτόμουν ότι αν έμπαινε κάποιος στην αίθουσα, θα έκρυβα το τσιγάρο και θα έβγαζα καπνούς από τη μύτη. Αν με ρώταγε αν καπνίζω θα το αρνιόμουν πεισματικά και θα απαντούσα ότι «απλά είμαι δράκος». Έτσι κι αλλιώς δεν έχει αποδειχθεί ότι δεν υπήρξαν ποτέ δράκοι οπότε αν ο τύπος συνεχίσει να μου λέει ότι καπνίζω, θα τον απειλήσω ότι θα σταματήσω να βγάζω καπνούς από την μύτη και θα αρχίσω να βγάζω φλόγες από το στόμα.
Στη συνέχεια θα μαζέψω όσο χρυσάφι βρω θα πάω στη σπηλιά μου και θα κοιμηθώ από πάνω του. Έτσι μας έμαθε ο Τόλκιν ότι έκαναν οι δράκοι αυτό θα κάνω κι εγώ.
Την ώρα που ανέλυα την ωραία και εποικοδομητική αυτή σκέψη στο μυαλό μου, είδα έναν φάκελο κάτω από την πόρτα. Έτρεξα γρήγορα για να δω ποιος τον άφησε αλλά το μόνο που πρόλαβα ήταν μια σκιά να τρέχει γρήγορα στις σκάλες. Αποφάσισα να μην κυνηγήσω την σκιά αφού για κάποιο λόγο τις τελευταίες ημέρες δεν ήμουν καθόλου καλός στα σπριντ. Μάλλον έφταιγε η υγρασία. Παρόλα αυτά παρέμενα ιδιαιτέρα επικίνδυνος στις μεγάλες αποστάσεις.
Πήρα τον φάκελο στα χέρια μου και τον άνοιξα προσεκτικά. «Το χτίσιμο των ομάδων συνεχίζεται. Έχουν πέσει τα πρώτα μπετά. Αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τα σπαρταριστά παρασκήνια κάλεσε στο…». Σταμάτησα να διαβάζω αμέσως. Δεν είχα όρεξη και διάθεση να καλέσω κανέναν. Δεν με ενδιέφερε καμία προετοιμασία, καμίας ομάδας, σε κανένα σημείο του κόσμου, ακόμα και αν τα σπαρταριστά παρασκήνια περιλαμβάνουν τα μνημειώδη αστεία και τις πλάκες που γίνονται στις προπονήσεις.
Προτιμούσα να κοιτάω τον τοίχο από το να χαλάω χώρο στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου, αποτυπώνοντας πληροφορίες που στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν πιο περιττές και από μια μπριζόλα σε τραπέζι χορτοφάγων.
«Τι κάνεις εσύ εδώ; Να φύγεις να πας αλλού» φώναξαν τα λάχανα στη μπριζόλα.
Πέρασα ένα δεκάλεπτο κοιτώντας στον τοίχο και μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά ότι αυτό ήταν το πιο εποικοδομητικό διάστημα των τελευταίων ημερών. Ένας φάκελος έκανε και πάλι την εμφάνιση του κάτω από την πόρτα μου. «Κάτι πρέπει να κάνουμε με την ασφάλεια του κτιρίου» σκέφτηκα αφού δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Όποιός ήθελε έφτανε μέχρι την πόρτα μου και πέταγε φακέλους από κάτω.
Σηκώθηκα βαριεστημένα και χωρίς να σηκώσω το κεφάλι μου, κάτι που αμέσως μετάνιωσα αφού συγκρούστηκα με έναν καλόγερο που έχουμε για να κρεμάμε τα μπουφάν το χειμώνα. «Πρόσεχε που πας τέκνο μου» είπε ο καλόγερος και έκανε τον σταυρό του.
Πήρα τον δεύτερο φάκελο στα χέρια μου ενώ ήμουν σίγουρος ότι καμία πληροφορία της προκοπής δεν θα υπήρχε μέσα. «Ο Κετσπάγια είπε στους παίκτες να γυρνάνε σπίτι μέχρι τις 23.30» έγραφε το χαρτί. «Αν είναι δυνατόν. Θα χάνουν το μισό Grey’s Anatomy» σκέφτηκα και δυνάμωσα την ένταση στο air-condition.
Η πόρτα μου άνοιξε απότομα και ο νεαρός συνάδελφος έκανε την απρόσμενη είσοδο του λαχανιασμένος. «Ποιος δαίμονας μπήκε στο μυαλό σου και σε έκανε να μπεις εδώ χωρίς να χτυπήσεις την πόρτα;» τον ρώτησα αλλά ήμουν σίγουρος ότι η απάντηση που θα έπαιρνα θα ήταν ένα μάτσο ασυναρτησίες. «Έχω κάτι πολύ σημαντικό. Ο Παναθηναϊκός ανανέωσε τον συμβόλαιο του Λεοντίου».
Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Εξαφανίσου από μπροστά μου πριν σε μεταμορφώσω σε νυφίτσα».
«Και πως θα το κάνεις αυτό;»
«Θες να δοκιμάσεις»
«Όχι, όχι» είπε και έφυγε τρέχοντας. Κανένας από τους δυο μας δεν θα μάθαινε ποτέ αν θα κατάφερνα να τον μεταμορφώσω σε νυφίτσα αλλά η πιθανότητα θα πλανιόταν για πάντα στον αέρα.
Ήταν μια πολύ βαρετή μέρα. Ή μάλλον ήταν μια βαρετή εβδομάδα. Πήρα τηλέφωνο την φίλη μου την Ειρήνη που συνήθως ήξερε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο και πότε αναμένονται εξελίξεις. «Γιατί δεν γίνεται τίποτα ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες;» την ρώτησα.
«Υπάρχει πρόβλημα με τις κερασόπιτες» μου είπε με το συνηθισμένο για εμένα αινιγματικό της ύφος.
«Και τι σχέση έχει αυτό με την επικαιρότητα;»
«Υπάρχουν πολλοί που προβληματιζόντουσταν»
«Προβληματιζόντουσταν; Γιατί το λες έτσι»
«Και πώς να το πω;»
«Χωρίς –ντουστάν»
«Αν σ’ αρέσει» μου είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έβαλα σε ένα ποτήρι, ουίσκι με λίγο και κόκα-κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα μου.
«Οι κερασόπιτες πρέπει να πεθάνουν» μου είπε από το ράφι του ο Jesse James, ο λούτρινος σκύλος που μιλάει.
«To ξέρω Jesse, το ξέρω» του είπα και η θλίψη γέμισε την ψυχή μου.
«Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τις κερασόπιτες» μουρμούρισα και ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου…
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
