Ο Μπελούτσι, η αγορά του και η πώληση

Η ιστορία του Φερνάντο Μπελούτσι είναι μια ιστορία που τελειώνει (;) άδοξα. Ο Ολυμπιακός θέλει στη θέση του τον Κάλστρομ. Οσο η φορτωμένη με τα 40 εκατ. ευρώ του Μπενζεμά Λιόν επιμένει να ζητεί 7 εκατομμύρια ευρώ, η μεταγραφή δύσκολα θα γίνει. Κι αν γίνει, έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι όσο χρήσιμος και στρωτός κι αν αποδειχτεί ο μικρός Ζέτερμπεργκ Κάλστρομ, κάποιοι στις εξέδρες του Καραϊσκάκη θα νοσταλγούν τον σε πολλούς άλλους ακατανόητο Φερνάντο, που μας χάρισε κάποια ελάχιστα ψήγματα ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας, αποδεικνύοντας μερικές φορές ότι είναι πολύ μπροστά για να τον καταλάβουμε.

Aρχίζω να πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια εκστρατεία των εναπομείναντων ποδοσφαιρόφιλων, με σκοπό να μην αναγράφονται στις εφημερίδες οι τιμές των ποδοσφαιριστών: το πιστεύω γιατί έτσι μπορούν να σωθούν μερικά από τα λίγα σπουδαία ταλέντα που έχουν απομείνει στον πλανήτη και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα. Από την ώρα που άρχισε να γίνεται γνωστό το κόστος της μεταγραφής του ποδοσφαιριστή, σακατεύτηκε η κρίση των ανθρώπων και το σκληρό ναρκωτικό που λέγεται χρήμα επέβαλε στις κρίσεις παραληρηματικές πραγματικότητες. Ο Φερνάντο Μπελούτσι είχε πάντοτε αυτό το πρόβλημα: στοίχισε αρκετά. Το 'χουν πάθει κι άλλοι.

Πασέρ

Κοιτάζω όσα έκανε στο περσινό πρωτάθλημα, το πρώτο στο οποίο μπορεί να κριθεί. Ξεκίνησε τη σεζόν με ένα μικροτραυματισμό, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να πετύχει κόντρα στην Ανόρθωση στο Τσάμπιονς Λιγκ το γκολ της μεγάλης ελπίδας: λίγο μετά έδωσε κι ένα δεύτερο, αλλά η υπέροχη μπαλιά του δεν αξιοποιήθηκε. Μολονότι στην προετοιμασία δεν αγωνίστηκε ούτε σε ένα φιλικό μαζί με τον Ντουντού, τον Γκαλέτι, τον Λέτο και τον Ντιόγο, αυτό δεν φάνηκε να τον επηρεάζει ιδιαίτερα.

Το τονίζω όχι για να του δώσω ένα άλλοθι ή για να υπερασπιστώ την αξία του, αλλά για να θυμίσω την ιδιαίτερη δυσκολία της περσινής δουλειάς του. Ο Μπελούτσι, ακόμα και για τους χειρότερους από τους επικριτές του, ήταν ένας καταπληκτικός πασέρ, ο παίκτης με την πιο γρήγορη πάσα που έχουμε δει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Μια ομάδα για να αξιοποιήσει αυτού του τύπου το σπάνιο προσόν πρέπει να έχει αυτοματισμούς και συνοχή –πράγματα που αποκτώνται στις προετοιμασίες και διδάσκονται από προπονητές. Πέρυσι το παζλ του Ολυμπιακού ολοκληρώθηκε τέλος Αυγούστου κι αυτή την έλλειψη γνώσης του παιχνιδιού των επιθετικών την πλήρωσε αρχικά ο Μπελούτσι: χρειάστηκε να μάθει και το παιχνίδι του Λέτο και το παιχνίδι του Ντιόγο, ενώ σε κάθε λογική ομάδα οι επιθετικοί είναι αυτοί που μαθαίνουν τους τρόπους του πασέρ τους.

Σεζόν

Αν ο Γκαλέτι π.χ. μπορούσε στην αρχή της σεζόν κυρίως, εντός του Καραϊσκάκη, με τις ντρίμπλες και τα δυνατά σουτ του να κρύψει τις δικές του δυσκολίες να συνυπάρξει με συμπαίκτες που δεν γνώριζε, ο Μπελούτσι δεν είχε τέτοιες δυνατότητες: έπρεπε να μάθει συγχρόνως τον ρόλο του οργανωτή κρυφού φορ που ο Βαλβέρδε σχεδίασε στα μέτρα του. Του χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες για να τα κάνει σωστά και τα δύο: αν κρίνω από τη δυσκολία του ρόλου και από τα προβλήματα του Οσκαρ π.χ., που είχε να αντιμετωπίσει ανάλογες απαιτήσεις από τον κόουτς, τα κατάφερε καλά.

Το δίμηνο Νοέμβριος – Δεκέμβριος, όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο και ξέφυγε, σκόραρε και δημιουργούσε διαρκώς. Μπαίνει με τον ΠΑΟΚ κι αλλάζει το ματς, σκοράρει διαδοχικά με τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο, τον Λεβαδειακό, τη Λάρισα, την Μπενφίκα και αποχωρεί μέσα σε χειροκροτήματα στο 85' στο ματς με τη Χέρτα.

Στον δεύτερο γύρο, όταν ο Ολυμπιακός τρέχει λιγότερο κι ο Βαλβέρδε καλύπτει το ντεφορμάρισμά της ομάδας με τη χρησιμοποίηση του Νταρμπισάιρ δίπλα στον Ντιόγο και την αλλαγή του 4-2-3-1 σε 4-4-2, και πάλι ο Μπελούτσι δεν βγαίνει από την ενδεκάδα: απλώς λόγω της παρουσίας του Αγγλου παίζει αρκετά πιο πίσω και μάλιστα και σε αυτόν τον ρόλο ανταποκρίνεται.

Πώς είναι δυνατόν έπειτα από μια τέτοια χρονιά του ο Ολυμπιακός να είναι ευχαριστημένος επειδή τον πούλησε 2 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα απ' όσα τον αγόρασε;

Εξήγηση

Κι όμως, υπάρχει εξήγηση. Ο Μπελούτσι από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του εδώ κρίνεται ως ποδοσφαιριστής που κοστίζει 14 εκατομμύρια ευρώ. Η γνώση των ιδιαίτερων λεπτομερειών του συμβολαίου του δεν γιγάντωσε απλώς τις προσδοκίες, αλλά κατέστρεψε και την όποια πιθανότητα υπήρχε να κριθεί ο ποδοσφαιριστής γι' αυτά που κάνει στο γήπεδο: ο Μπελούτσι έπαιζε και η ερώτηση που τον ακολουθούσε σαν κατάρα είναι αν αξίζει τόσα.

Ο δε Ολυμπιακός ποτέ δεν προσπάθησε να εξηγήσει ότι η τιμή του είναι 7 και όχι 14 εκατομμύρια ευρώ: το ότι ο Ζάχαβι ή όποιος άλλος κατέχει το άλλο 50% δεν σημαίνει ότι αυτό κοστίζει άλλο τόσο! Μπορεί να κοστίζει λιγότερο ή και περισσότερο, αλλά από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν τον αγόρασε αυτή ήταν μια λάθος συζήτηση: τόσο κακή, που πιστεύω ότι έβλαπτε και την ίδια την κρίση του Σωκράτη Κόκκαλη, που ενώ με όλους τους μπαλαδόρους του Ολυμπιακού ήταν μέσα στην τρελή χαρά, με τον Μπελούτσι είχε πάντοτε ένα θέμα. Αυτό που έχουν οι άνθρωποι όταν υποπτεύονται ότι τους πιάσανε κορόιδο.

Ποιότητα

Οταν ένας παίκτης έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στην Ελλάδα πωλείται στην Πόρτο 5 εκατομμύρια ευρώ ενώ έχει αποκτηθεί με 7 εκατ. από τη Ρίβερ, δεν έχει κοστίσει πολύ: για να 'ρθει έπρεπε να πληρωθεί κάτι παραπάνω και για να δίνει η Πόρτο 5 τώρα τα 'δινε και τότε.

Ο Ολυμπιακός από αυτό το αλισβερίσι βγαίνει χαμένος: ο Μπελούτσι έχει ένα μάνατζερ που έψαχνε τον επόμενο αγοραστή –κάποια στιγμή νομοτελειακά ο Ζάχαβι την πρόταση θα την έφερνε. Ο σκοπός του Ολυμπιακού ήταν να ανεβάσει την τιμή του παίκτη του κι αυτό δεν τα κατάφερε. Τα 5 εκατ. ευρώ σήμερα μοιάζουν καλά. Προσοχή, όμως: η ποιότητα του Φερνάντο μπορεί να αποδειχτεί ανεκτίμητη…

Αντεξε

Hταν απόλαυση ο τελικός του Γουίμπλεντον –απόλαυση και συγχρόνως μια καταπληκτική απόδειξη του πόσο πολύ έχει αλλάξει το τένις. Ο Φέντερερ χρειάστηκε 51 άσους και πάνω από 100 νικηφόρα σερβίς για να νικήσει τον Ρόντικ, τον άνθρωπο που θεωρητικά σερβίρει σήμερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο! Με αυτά τα κατορθώματα ένα χρόνο πριν ο Ελβετός υπερπαίκτης θα κέρδιζε 3-0, επειδή όμως είναι προς τη δύση της καριέρας του, του χρειάστηκαν πάνω από 4,5 ώρες για να νικήσει τον Αμερικανό 3-2, παίζοντας μεταξύ άλλων και το μεγαλύτερο σε διάρκεια σετ στην ιστορία του Γουίμπλεντον.

Το ματς είναι η επιτομή της φετινής χρονιάς του μεγαλύτερου παίκτη όλων των εποχών: ο Φέντερερ κέρδισε χάρη στο στοιχείο του χαρακτήρα του που τον βοήθησε να ξεπεράσει την κρίση του. Αναφέρομαι στην εξωπραγματική ανθεκτικότητά του και τη μοναδική στην ιστορία του τένις αντοχή του. Κανείς δεν μπορεί να τον λυγίσει και οι αντοχές του είναι τέτοιες, ώστε του επιτρέπουν να κερδίζει 15-13 στο 5ο σετ!

Σε πολλά σπορ η αναζήτηση του καλύτερου όλων των εποχών είναι αδύνατη: οι παίκτες και οι νόμοι πρέπει να κρίνονται με βάση τους κανόνες της εποχής τους. Το τένις, όμως, δεν είναι απλώς σπορ τεχνικής –έχει και πολλά αντικειμενικά στοιχεία που σου επιτρέπουν να κάνεις λογικές αξιολογήσεις.

Πέρυσι ο «μαραθωνοδρόμος» αριστερόχειρας Ναδάλ νίκησε τον Φέντερερ στην έδρα του, όμως ο Ελβετός αποδείχτηκε πιο ανθεκτικός στον μεταξύ τους μαραθώνιο: ο Ισπανός κέρδισε κι έσπασε –για την ώρα η διάρκειά του είναι μικρότερη του Κόνορς, του Λεντλ, του Σάμπρας, του Μποργκ. Ενα άλλο αντικειμενικό και αδιάβλητο στοιχείο είναι η δύναμη και η ταχύτητα του παιχνιδιού.

Κάποτε ένας Ελβετός, ο πανύψηλος Ροσέ, κατέβηκε στο χορτάρι του Λονδίνου και βομβάρδισε με 120 χιλιόμετρα την ώρα: το πράγμα ακουγόταν εξωπραγματικό. Φέτος ο Φέντερερ με τον Ρόντικ, χάρη στις νέες ρακέτες και τους μύες τους, σέρβιραν με 133 και 135 χιλιόμετρα την ώρα: σε δυο-τρία σερβίς στο τέλος ο Αμερικάνος σημάδευε τον Ελβετό κι αυτό το τέρας, με το εκπληκτικό ντράιβ του, έβγαλε άμυνες! Μπορούμε με σιγουριά να το πούμε: εκεί που έφτασε ο Φέντερερ και άντεξε, δύσκολα θα αντέξει άλλος.

Μαζί χωριστά

Διάβασα χθες με τρομερό ενδιαφέρον τα ντεσού της μάχης του Πανιωνίου με την ΑΕΛ για τον Ριέρα. Πρόκειται για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα αναμέτρηση δύο ομάδων να αποκτήσουν έναν παίκτη που δεν χρειάζονται: η ΑΕΛ έχει στη θέση του τον Σίμιτς και τον Γιαννακόπουλο και ο Πανιώνιος τον Εστογιάνοφ.

Ωστόσο, επειδή οι μεγάλοι καβγάδες γίνονται για κάποιες μικρές πολυτέλειες, καλό θα ήταν ο Πηλαδάκης και ο Τσακίρης να τον αποκτήσουν εξ ημισείας και να παίζει ο παίκτης μία στη μια ομάδα και μία στην άλλη: ο Πιλάβιος που είναι φίλος όλων θα εκδώσει το σχετικό συμβόλαιο και θα υπάρξει ανακούφιση για πολλούς που θα μπορούν να αγοράζουν παίκτες παρέα. Π.χ. ο Αρης και ο Ηρακλής μπορούν να πάρουν τον Φερνάντεζ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ μαζί τον Λεονάρντο κ.ά.