Τα υπέροχα καλοκαίρια του Αρη

Μεταξύ των δεκάδων που με ρωτάνε πότε θα γίνει η εκπομπή για το Lost (είπαμε, ρε παιδιά, αύριο Κυριακή βράδυ στις 22:00) πήρα και πολλά mail φίλων για την τρέχουσα αρθρογραφία. Τα θέματα με τα οποία ασχοληθήκαμε την εβδομάδα ήταν αρκετά πιασάρικα για συζητήσεις και διαφωνίες: κάτι είχαν όλοι να πουν για τον Καστίγιο, τον Λεντέσμα, τον Μπάγεβιτς, την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ολυμπιακού. Ηθελα να δημοσιεύσω επιστολές, αλλά θα το κάνω την άλλη εβδομάδα. Σήμερα δύο κουβέντες για κάτι μοναδικά ελληνικό: τα υπέροχα καλοκαίρια των οπαδών του Αρη.

Τον χειμώνα μπορείς να υποστηρίζεις όποια ομάδα θες – το καλοκαίρι, ιδιαίτερα τα τελευταία καλοκαίρια, για να περνάς καλά πρέπει να είσαι Αρης. Νομίζω ότι ο Αρης είναι η μία και μοναδική ομάδα που γνωρίζω στον κόσμο της οποίας ο βασικός στόχος μοιάζει να είναι το πώς θα κάνει τους οπαδούς του ευχαριστημένους το κατακαλόκαιρο. Ο μεγάλος πλασιέ παικτών –και κυρίως υποσχέσεων– που λέγεται Γιάννης Κόντης οφείλει να γράψει ένα βιβλίο για το πώς το καταφέρνει αυτό. Γιατί σίγουρα πρόκειται για κατόρθωμα.

Περιπέτεια
Μου στέλνουν διαρκώς mail από τη Θεσσαλονίκη και με ρωτούν πώς βλέπω τον Αρη φέτος - η ιστορία επαναλαμβάνεται τα τρία τελευταία καλοκαίρια κάθε χρόνο: από τη στιγμή που ο Αρης επέστρεψε στην κατηγορία, μετά τη φρικτή του περιπέτεια στη Β' Εθνική, ζει το καλοκαίρι της μεγάλης ελπίδας. Καμία ομάδα δεν έζησε καλοκαιριάτικα τόσους ενθουσιασμούς. Πέρυσι τον Αρη τον έβλεπαν να μπαίνει σφήνα στους μεγάλους του κέντρου υπεράνω υποψίας ουδέτεροι όπως ο Ριβάλντο, γνώστες του συλλόγου όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης, «αντίπαλοι» γοητευμένοι από τις κινήσεις του όπως ο Αντώνης Ρέμος.

Η γοητεία του καλοκαιρινού Αρη είναι καθολική και οφείλεται κυρίως στην αγάπη του ποδοσφαιρόφιλου για τον άγνωστο μπαλαδόρο (συνήθως Λατινοαμερικανό) που θα αλλάξει σαν μάγος το σκηνικό. Ο κόσμος τρέχει στ' αεροδρόμια και ενθουσιάζεται για κατά κανόνα άγνωστους αλλά πολλά υποσχόμενους παίκτες.

Ιδιοι
Με ρωτάτε πώς τον βλέπω τον Αρη. Αν είναι αλήθεια η πληροφορία μου ότι απέκτησε και τον Νταρίο Φερνάντεζ (πρώην του Πανιωνίου) και τον Φλάβιο (πρώην του Αστέρα Τρίπολης), τον βλέπω πολύ γεμάτο, δηλαδή αξιόμαχο. Ομως, ομολογώ ότι περισσότερο και από την ομάδα που θα προκύψει ζηλεύω τον ενθουσιασμό που δημιουργείται γι' αυτή, μολονότι εγγυώνται για την επιτυχία της κάποιοι που πέρυσι δεν έσκισαν.

Ο Μαζίνιο π.χ. δεν θυμάμαι να έκανε στο μικρό σχετικά διάστημα της παρουσίας του κάτι άξιο αναφοράς, ο δε Κόντης κάνει κάθε χρόνο περίπου το ίδιο, δηλαδή μεταγραφές αεροδρομίου. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα προκύψει φέτος, όμως για την ώρα ζηλεύω την οπαδική βεβαιότητα. Ο Αρης έχει αυτή τη στιγμή τους πιο αισιόδοξους και τους λιγότερο γκρινιάρηδες οπαδούς στην Ελλάδα. Τέτοιους θα 'θελαν όλοι.

Λογικά
Θα 'ναι καλή η ομάδα του; Η λογική λέει ναι, αλλά προσοχή, γιατί τα ίδια έλεγα και πέρυσι. Ο Αρης από το 2006 κι έπειτα κάνει διαρκώς μεταγραφές. Το καλοκαίρι του 2006 οι σταρ ήταν ο Κόκε, ο Χαβίτο, ο Πάουλο Κόστα, ο Χαλκιάς και όλοι πρόσφεραν. Ομως, υπήρχαν κι ο Τίνγκα, ο Τούτα, ο Γιόνας Γκαρσία, ο Ρέγιες, ο Νέγκρι, ο Εσκουντέρο, ο Βεσχάιμερ, ο Κακά (!), τους οποίους αμφιβάλλω αν θυμάται άνθρωπος! Ενα χρόνο μετά ήρθαν ο Κάλβο, ο Ιβιτς κι ο Νέτο, αλλά μαζί τους ήρθαν ο Αντερσον Κόστα, ο Σιστόν, ο Σανσόν, ο Κέλεμαν, ο Ετό (!), ο Αουρέλιο, ο οποίος δεν έκοβε κανέναν ποτέ, ο Πάμπλο Σιέρα και ο Τιάγκο Ζεντίλ –για τον οποίο έπεσε το αεροδρόμιο.

Φέτος η αλήθεια είναι ότι ο Αμπρέου, ο Νασούτι, ο Αράνο, ο Ναφτί κι ο Γκρατσιάν έχουν καλά βιογραφικά, όμως για όλους υπάρχουν και απορίες. Ο Αμπρέου είναι αρκετά παράξενη περίπτωση, ο Νασούτι δεν ξέρω αν είναι καλύτερος από τον Λέμπο ή τον Ρονάλντο Γκιάρο (ελπίζω να είναι πιο γρήγορος), ο Γκρατσιάν έπαιζε στη χειρότερη Μπόκα της δεκαετίας, ο Ναφτί (που για μένα μπορεί να είναι και ο πιο χρήσιμος όλων…) έπαιζε αναπληρωματικός στην Μπέρμιγχαμ. Στο φινάλε, ειλικρινά, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι καλύτεροι του Ρεγκέιρο, του Λέμπο, του Βιτόλο, του Ντελόρτε, του Ρομπέρζ, του Μπατιόν, για τους οποίους πέρυσι τρέχαμε πάλι στ' αεροδρόμια και κάποιους μπορεί να τους έχουμε ξεχάσει κιόλας!

Υπέροχα
Εκανα ένα λογαριασμό: από το 2006 μέχρι σήμερα ο Αρης έχει κάνει 49 μεταγραφές, αν βάλουμε και τους λίγους Ελληνες που έχει αποκτήσει. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ρεκόρ, αλλά είμαστε κοντά! Προφανώς αυτές οι πάρα πολλές αλλαγές είναι και η αιτία για την οποία η ομάδα δεν βελτιώθηκε όσο περιμέναμε: όταν κάτι διαρκώς το φτιάχνεις από την αρχή, είναι δύσκολο να γίνει καλύτερο -προσθέστε στον λογαριασμό ότι τα τρία τελευταία χρόνια έχει αλλάξει και έξι προπονητές!

Προφανώς, αν στην ομάδα του Ογιος ή του Μπάγεβιτς γίνονταν λίγες αλλά ποιοτικότερες προσθήκες, αν τα χρήματα του όποιου μπάτζετ π.χ. δεν δίνονταν κάθε χρόνο για δέκα παίκτες αλλά για τρεις, υπήρχε η πιθανότητα ο Αρης να είχε εξελιχθεί και σε πολύ καλύτερη ομάδα. Ομως, τα καλοκαίρια του θα ήταν βαρετά και σχεδόν άδεια. Το ότι τώρα είναι υπέροχα (το λέω σοβαρά) δεν είναι και μικρό πράγμα.

Ομάδα
Τι είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα; Πάνω απ' όλα ένας λόγος για να χαίρονται, να εκτονώνονται, να φαντασιώνουν, να διασκεδάζουν και να αγωνιούν οι οπαδοί. Σε άλλες χώρες αυτό μπορεί να συνεπάγεται πολλά άλλα. Στην Ελλάδα η μισή χαρά του οπαδού είναι η καλοκαιρινή ελπίδα, η πιθανότητα ότι ο χειμώνας θα 'ναι φέτος διαφορετικός. Ο Αρης αυτό το έχει κατακτήσει και δεν είναι και λίγο. Εχει για τρεις μήνες τους οπαδούς του χαρούμενους. Μετά θα δούμε. Και τον Δεκέμβρη, άλλωστε, κάτι θα βρει ο Κόντης για να πάει ο κόσμος να ξεδώσει στ' αεροδρόμια.

Τι λείπει

Ενώ είμαστε στον Ιούλιο και όλοι τρέχουν, κάνω μια εκτίμηση για το τι λείπει ακόμα από τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας:

• Ολυμπιακός. Ενας κυνηγός και δύο ή τρία χαφ. Δύο χωρίς τον Λεντέσμα, ο ένας αριστερά στη γραμμή.

• ΠΑΟ: Λένε ότι μ' ένα στόπερ τέλος μέχρι τον Αύγουστο. Εγώ θα έπαιρνα κι ένα δημιουργικό χαφ.

• ΑΕΚ: Παίκτες στα πλάγια και στη μεσαία γραμμή.

• ΠΑΟΚ: Στη λογική που κινήθηκαν ένας γκολτζής χαφ αντί του Ιβιτς και ένας δεξιός μπακ με δημιουργικές ικανότητες.

• Λάρισα: Ενα πλάγιο δεξί μπακ, ένας οργανωτής κι ένας ή δύο κυνηγοί. Και ο Μάλαρτζ.

• Αρης: Αν πήρε και Φερνάντεζ και Φλάβιο, ένας τερματοφύλακας κι ένας αριστερός μπακ. Και χτυπάει πρωτάθλημα
μεταγραφών.

• Ξάνθη: Οπωσδήποτε κάποιος που να μοιάζει με σέντερ φορ τύπου Ρατζίνσκι.

• Εργοτέλης: Αν φύγει και ο Ουγκουνσότο, τουλάχιστον δύο κυνηγοί.

• Πανιώνιος: Ενας κυνηγός, ένας ακόμα στ' αριστερά και ένας αμυντικός χαφ, γιατί έφυγαν δύο. Και ο Μάκος και ο Μαϊστόροβιτς.

• Ηρακλής: Ενα φορ. Χωρίς βαρύ προηγούμενο ιστορικό. Ενας Κοβαλέφσκι για την επίθεση.

• Αστέρας Τρίπολης: Εχω εμπιστοσύνη στον Μποροβήλο, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι κάνουν. Η ιδέα να βάλουν τον Βιέρι δίπλα στον Καούνο για να φτιάξουν το πιο βαρύ επιθετικό δίδυμο του κόσμου με γονάτισε.

• Πανθρακικός: Ο νέος Ριέρα, ένας τερματοφύλακας, ένας στα δεξιά.

• Λεβαδειακός: Ο Ψυχομάνης. Κι ο Γερμανάκος καλός ήτανε.

• Καβάλα: Ξέρει ο Μάκης καλύτερα.

• ΠΑΣ Γιάννινα: Ενας παίκτης στη θέση του Ριμόλντι, διότι η μεσαία γραμμή είναι λίγο soft.

• Ατρόμητος. Ακόμα περισσότερη εμπιστοσύνη στον Δώνη.

Αυτό είναι είδηση...

Μόνο τέσσερις
Πήρε το μάτι μου μια δήλωση ανθρώπων της ΕΡΤ, οι οποίοι ένιωσαν λέει ανακούφιση, διότι μετά την κλήρωση μόνο για τέσσερις Κυριακές η δημόσια τηλεόραση δεν θα έχει να μεταδώσει αγώνες ελληνικού ποδοσφαίρου. Το να έχεις πληρώσει 10 εκατ. ευρώ και να είσαι για τέσσερις Κυριακές χωρίς ματς είναι κατόρθωμα! Το να δηλώνεις, όμως, και ευχαριστημένος δείχνει το πόσο εύκολο είναι στην Ελλάδα να διαχειρίζεσαι δημόσιο χρήμα. Βέβαια, όταν έχεις πληρώσει 10 εκατ. ευρώ για 30 ματς και οι άλλοι 35 για 180 (!) και παρ' όλα αυτά ουδείς από την κυβέρνηση που φορολογεί τα κινητά ενδιαφέρεται να σε ρωτήσει το γιατί, ε, αυτό σε νομιμοποιεί να δηλώνεις ευχαριστημένος για οτιδήποτε.