Πέντε καλοί, οι εξής τέσσερις...

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου η Εθνική μας ομάδα παρέταξε τέσσερις γκαρντ: Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ζήση. Στην προετοιμασία έλαβε μέρος και ο Βασίλης Ξανθόπουλος, αλλά ουδέποτε εμφανίστηκε ικανός να διεκδικήσει μία θέση στη δωδεκάδα. Στην πράξη, αποδείχθηκε ότι χρειαζόταν και πέμπτος χειριστής της μπάλας, ικανός να δώσει ανάσες στο προικισμένο κουαρτέτο. Ακόμα και σε αγώνες που κρίθηκαν με 20-30 πόντους διαφορά, ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή δύο -αν όχι τρεις- από τους τέσσερις πρωτοκλασάτους.

Οπως ήταν φυσιολογικό, η ομάδα έχασε γρήγορα τη φρεσκάδα της. Ο προημιτελικός με την Αργεντινή ξεγλίστρησε από τα ελληνικά χέρια όταν υπέπεσε σε 3-4 απανωτά λάθη ο ορεξάτος αλλά κατάκοπος Σπανούλης. Ο Γιόνας Καζλάουσκας παρακολούθησε αμέτρητους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος το τελευταίο εξάμηνο. Εψαξε απεγνωσμένα για να βρει μία εναλλακτική λύση, μέχρι που σήκωσε τα χέρια ψηλά. Αυτή τη φορά έμεινε εκτός ομάδας ακόμα και ο εφεδρικός πέρυσι Ξανθόπουλος. Κανένας από τους Τσαλδάρη, Καλαμπόκη δεν μπορεί να θεωρηθεί κλασικός παίκτης περιφέρειας.

Και αν μείνει έξω ο Διαμαντίδης; Και αν μείνει έξω ο Παπαλουκάς;

Και αν μείνουν έξω αμφότεροι;

Μόνο ένας γκαρντ αξίας προστέθηκε στην παρέα, κι αυτός ουρανοκατέβατος: ο εξαιρετικά ταλαντούχος, αλλά σχεδόν πρωτόπειρος στα δεδομένα του ευρωπαϊκού μπάσκετ Νικ Καλάθης. Η συμμετοχή του στην τελική 12άδα θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιη, ειδικά αν προκύψουν απώλειες. Ο μικρός έχει στα χέρια του μια μεγάλη ευκαιρία, αρχής γενομένης από την περίοδο της προετοιμασίας (όπου αποκλείεται να συμμετάσχουν οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης). Μακάρι να αποδειχθεί αντάξιος της πρόκλησης και να χαρίσει στην Εθνική ψήγματα έστω απ' όσα θαυμαστά έδωσε επί μία διετία στους Φλόριντα Γκέιτορς. Είμαι μάλλον ο πρώτος που έγραψε σε ελληνική εφημερίδα για το ταλέντο του και θα είμαι ο πρώτος που θα αισθανθεί δικαιωμένος.

Αλλά πού είναι οι Ελληνες περιφερειακοί, αυτοί που υποτίθεται ότι θα πάρουν τη σκυτάλη από τους τέσσερις σωματοφύλακες;

Ο Βεργίνης πήγε στον Παναθηναϊκό και χαντακώθηκε πέρα από την άκρη του πάγκου. Ο Ξανθόπουλος έμεινε στάσιμος, μια και εκμεταλλεύτηκε λίγες από τις ευκαιρίες που βρήκε στον Πανιώνιο. Ο Αποστολίδης δεν είχε εξέλιξη ανάλογη με τους συνοδοιπόρους της στην παλιά καλή Εφήβων. Ο Παπαμακάριος μεγάλωσε και δεν καλείται πια στα προσκλητήρια της Εθνικής Ανδρών. Οι πιτσιρικάδες της περσινής χρυσής ομάδας των 18άρηδων (Παππάς, Σλούκας) είναι ακόμα μικροί και άγουροι. Φτάσαμε να αναρωτιόμαστε αν άξιζε μια θέση στη φετινή ομάδα ο Κώστας Χαραλαμπίδης, θαυμάσιος μεν αλλά βετεράνος πια του ελληνικού πρωταθλήματος, στο οποίο αγωνίζεται σχεδόν απαρατήρητος και πάντως γυρολόγος εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια!

Και αν -ο μη γένοιτο- τραυματιστεί και ένας από τους Σπανούλη και Ζήση;

Η γύμνια είναι οφθαλμοφανής, όχι μόνο στα γκαρντ αλλά και στις άλλες θέσεις. Είμαστε καλοί, αλλά είμαστε και λίγοι. Τα καλοκαίρια που έρχονται θα αποτελέσουν ένα κρίσιμο crash test για την Εθνική ομάδα, μια και η ποιοτική διαδοχή των παικτών που μεγάλωσαν μοιάζει πολύ δύσκολη.

Ευτυχώς μία φορά στα 30 χρόνια εμφανίζεται ένας Νικ από την Αμερική και σκορπίζει χαμόγελα αισιοδοξίας...