Κρίμα που δεν ζει ο Μονταλμπάν

Θυμάστε τις γκρίνιες του Ομπάμα, τότε που στελέχη της AIG τσέπωσαν, υπό τη μορφή «μπόνους», σεβαστά ποσά της κρατικής επιχορήγησης, η οποία είχε δοθεί για να σωθεί η εταιρεία; Ε, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο μάταιη και κενή περιεχομένου είναι η δυσφορία του Ισπανού πρωθυπουργού Θαπατέρο εναντίον των τραπεζών της χώρας του. Των τραπεζών οι οποίες αφ' ενός ταλαιπωρούν εν καιρώ κρίσης πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ζητούν δάνεια και, αφετέρου, χορηγούν –με εντυπωσιακή γαλαντομία- ποσά της τάξης των 161 εκατομμυρίων ευρώ στη Ρεάλ Μαδρίτης για να διεκπεραιώσει τις χρυσοποίκιλτες μεταγραφές της.

Συγγνώμη, αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του τόπου διαμόρφωσης κανόνων ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Οταν θέτεις τέτοιους «χαλαρούς» όρους παιχνιδιού στο οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πεδίο, είναι μάταιο -ενίοτε και εξοργιστικό- να κλαψουρίζεις εκ των υστέρων, διαπιστώνοντας ότι οι καρχαρίες δεν σέβονται κάποιους άγραφους κώδικες του fair play. Αυτό ισχύει είτε είσαι Ομπάμα και Θαπατέρο είτε ο «Χ» Ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών που φωνάζει: «Γιατί δεν πάνε γρήγορα τα λεφτά στην πραγματική οικονομία;». Γιατί δεν φρόντισες εσύ -να γιατί.

Σε τελική ανάλυση, οι τραπεζίτες μπορούν κάλλιστα να πουν για το -αδιευκρίνιστο ως προς το ακριβές ύψος του, αλλά σίγουρα τροφαντό- χρέος της Ρεάλ: «Ωχ, καημένε, σχολαστικοί που είσαστε... Είτε χρωστά 350 είτε 550 εκατομμύρια ευρώ, όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα βρεθεί τρόπος να καθαρίσει η Ρεάλ». Εναν από αυτούς τους τρόπους υπενθύμισε προσφάτως (18 Ιουνίου) ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος: την τελευταία φορά που η Ρεάλ του Πέρεθ «στριμώχτηκε», ο δήμος Μαδρίτης αγόρασε το προπονητικό κέντρο της ομάδας σε τιμή τριπλάσια της κανονικής.

Ετσι, για να βλέπουμε εμείς στην Ελλάδα -εμείς που αναμασάμε το κλισέ «αυτά μόνο εδώ γίνονται»- ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι και... τόποι. Δεν είναι μόνο οι -γνωστές σε μας- παραγραφές χρεών, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις, τα χρυσοφόρα συμβόλαια με την κρατική τηλεόραση και οι συνήγοροι του Δημοσίου που αργούν να ξυπνήσουν και «χάνουν» την εκδίκαση μιας υπόθεσης ...

Βεβαίως, όταν είσαι Πέρεθ, δηλαδή εξέχων επιχειρηματίας και ταυτοχρόνως αφεντικό κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης, σίγουρα «έχεις τους τρόπους σου» να... πείθεις για όλα τράπεζες, δημοτικές αρχές κ.λπ. Ακόμα κι όταν ο τομέας της επιχειρηματικής δραστηριότητάς σου, ο κατασκευαστικός, διέρχεται κρίση: υπό μία έννοια, τότε είναι που το «φωτοστέφανο» του ποδοσφαιρικού παράγοντα καλείται να ενεργοποιήσει τα «μεγάλα μέσα».

Οποιος διάβασε το βιβλίο «Ποδόσφαιρο - μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού» του αξέχαστου Μάνουελ Βάθκεθ Μονταλμπάν, ίσως θυμάται ότι ο συγγραφέας εκφραζόταν με τα χειρότερα λόγια για την πληθώρα των παραγόντων του ισπανικού ποδοσφαίρου, οι οποίοι προέρχονται από τις κατασκευαστικές εταιρείες. Ολες τις αρνητικές ιδιότητες και πρακτικές τις οποίες εμείς εντάσσουμε στον χαρακτηρισμό «λαμόγια», ο Μονταλμπάν τις χρέωνε στον -τύποις λαμπερό και ευυπόληπτο- κόσμο των κατασκευαστικών.

Ασφαλώς ο Μονταλμπάν θα είχε στον νου του, μεταξύ άλλων, κραυγαλέες περιπτώσεις όπως εκείνη του μακαρίτη Χεσούς Χιλ. Του ιδιόρρυθμου παλιού αφεντικού της Ατλέτικο Μαδρίτης, που... ρύθμιζε έξοχα τις αναρίθμητες δικαστικές περιπέτειές του. Κατασκευαστής κι αυτός.

Το 1969 κατασκεύασε ένα εμπορικό κέντρο, του οποίου η σκεπή κατέρρευσε την ημέρα των εγκαινίων, στέλνοντας 58 ανθρώπους στον άλλο κόσμο. Ο Χιλ καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη, αλλά έπειτα από 1,5 χρόνο αποφυλακίστηκε χάρη στον δικτάτορα Φράνκο, ο οποίος του έδωσε τη δυνατότητα να εξαγοράσει την ποινή. Κι επί δημοκρατίας, όμως, μια χαρά τα κατάφερνε ο Χιλ.

Το 1999, όταν ήταν και δήμαρχος της πόλης Μαρμπέγια, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε επειδή -όπως αποκαλύφθηκε- τεράστια ποσά είχαν... μετακομίσει από τον δήμο στα ταμεία της Ατλέτικο Μαδρίτης! Λίγες μέρες έμεινε μόνο στη φυλακή ο Χιλ. Κατόπιν πλήρωσε και βγήκε. Το ίδιο έκανε και το 2002, όταν αντιμετώπισε την κατηγορία πως καταχράστηκε κάπου 9 δισ. (!) δρχ. από τους δημοτικούς πόρους της Μαρμπέγια. Σε δεκάδες ακόμα δικαστικές υποθέσεις -περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές- βρέθηκε μπλεγμένος, αλλά της φυλακής τα σίδερα δεν ήταν γι' αυτόν.

Ασφαλώς ο Μονταλμπάν θα είχε υπόψη του και λιγότερο cult φιγούρες όταν περνούσε γενεές δεκατέσσερις τη διαπλοκή ισπανικού ποδοσφαίρου - κατασκευαστικών εταιρειών – εξουσίας. Κρίμα που δεν ζει σήμερα. Η καθωσπρέπει εκδοχή αυτής της διαπλοκής, με πρωταγωνιστή τον Πέρεθ και τους τραπεζίτες, θα του έδινε καλές ιδέες. Κι ας μην έχει σχέση με τις χοντράδες και τις γραφικότητες του Χιλ.