«Όλα ή τίποτα» στον Παναθηναϊκό

Η εβδομάδα που πέρασε μπορεί να ήταν μία από τις χειρότερες των τελευταίων χρόνων για τον Παναθηναϊκό, δεν αποκλείεται όμως αυτό ακριβώς το επικοινωνιακό και όχι μόνο, στραπάτσο, να λειτουργήσει προς δικό του όφελος. Σαν ένα είδος ηλεκτροσόκ, που λέμε…

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο η απώλεια του Ορλάντο Ενχελααρ δεν αποτελεί δα και τραγωδία, όσο κι αν ο Χενκ Τεν Κάτε είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει ως «Τζακ Ποτ» την μέχρι τότε δεδομένη απόκτηση του. Άλλωστε, στη Γερμανία απορούσαν την περασμένη σαιζόν για το πώς κατάφερε να παίξει στην Εθνική Ολλανδίας. Μιλάμε για τέτοια χάλια.
Η περίπτωση του Ολαφ Μέλμπεργκ είναι τελείως διαφορετική. Ο Σουηδός είναι ένας απολύτως αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός με τεράστια εμπειρία που θα προσέδιδε άλλη διάσταση και πάνω απ’ όλα ηρεμία στην άμυνα του Παναθηναϊκό. Θέλει απαραίτητα κάποιον γρήγορο δίπλα του και ο Λουκάς Βύντρα ταίριαζε απολύτως στον ρόλο. Παρ΄όλα αυτά δεν είναι ο μοναδικός καλός στόπερ που κυκλοφορεί στην αγορά.

Τι θέλω να πω; Ότι έγινε..έγινε και οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού έχουν μία ακόμα ευκαιρία, την τελευταία έχω την αίσθηση, να κάνουν ρελάνς και να βγουν από «πάνω». Να κερδίσουν ή να χάσουν τα πάντα. Γιατί είναι τόσο έκρυθμη η κατάσταση στις τάξεις των οπαδών της ομάδας, που μέση λύση δεν φαίνεται να υπάρχει. Η πολυτέλεια αυτή έχει πάψει πλέον να υφίσταται.

Χρόνος υπάρχει, χρήμα, σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον, ρέει, ικανοί ποδοσφαιριστές διαθέσιμοι βρίσκονται, άρα αυτά που είναι υπό αίρεση είναι η διάθεση, η γνώση και οι ικανότητες. Η έξωθεν καλή μαρτυρία, για την ώρα, έχει ήδη χαθεί γι’ αυτό και τα «πυρά» για τις τελευταίες αποτυχίες στρέφονται κατά του Νίκου Πατέρα και του Κώστα Αντωνίου. Ο πρώτος καλείται να αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις κρίσης, παρά την έλλειψη εμπειρίας σε τέτοιο πόστο και ο δεύτερος πως η πολύχρονη αποχή του από τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, μετά το τέλος της καριέρας του δηλαδή, δεν τον έχει βγάλει εκτός «πιάτσας».

Και υπάρχουν και οι… «βοήθειες». Όχι του…κοινού. Τα θετικά σχόλια για την δημιουργία του τμήματος σκάουτινγκ και την αξιοποίηση ανθρώπων που και το αντικείμενο κατέχουν και σήματα κατατεθέντα της ομάδας είναι, όπως ο Κριστόφ Βαζέχα, ο Χουάν Ραμόν Ρότσα και ο Ρενέ Χένρικσεν, θα πρέπει να αποτελέσουν, τουλάχιστον, αντικείμενο προβληματισμού. Πέρσι οι «πράσινοι» έστειλαν τον Ρότσα ένα μήνα στην Αργεντινή για να αποκτήσουν τελικά…Βραζιλιάνους. Δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητο να συμβεί το ίδιο και φέτος.

Μπορούν κάλλιστα δηλαδή να αποτινάξουν από πάνω τους το «φορτίο» της αποκλειστικής ευθύνης των μετεγγραφών λειτουργώντας έξυπνα και επαγγελματικά. Αν κάτι δεν πάει καλά θα έχουν μόνο να απολογηθούν για τις επιλογές των συγκεκριμένων ανθρώπων σ’ αυτές τις θέσεις. Αλλά και πάλι, ποιος Παναθηναϊκός θα βρει εύκολα και αβίαστα κακό λόγο για ανθρώπους που έχουν χύσει ιδρώτα και ιδρώτα γι’ αυτή την ομάδα όπως ο Κριστόφ, ο Ρενέ και ο Χουάν;