Ήταν ένα Σάββατο διαφορετικό από τα υπόλοιπα στα γραφεία του NovaΣΠΟΡ FM. Ενώ οι προσδοκίες για ένα ευχάριστο απόγευμα, δεν ήταν μεγαλύτερες από τις προσδοκίες που έχεις όταν αγοράζεις ένα μπουκάλι κρασί με τρία ευρώ, τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Τα άτομα που είχαν μαζευτεί γύρω από το γραφείο είχαν, όπως είναι φυσικό, ως κεντρικό θέμα συζήτησης τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού που δεν γίνονται. Και ενώ στην αρχή η κουβέντα γινόταν σε κόσμια επίπεδα ένας νεαρός συντάκτης με φίλο-παναθηναϊκά αισθήματα ξέσπασε. «Έλα μωρή Πανάθα, πάρε τον Κολοτσίνι να γίνει της πουτ&%%». Σιγή επικράτησε στην αίθουσα μέχρι να ηρεμήσει ο νεαρός συντάκτης που ήταν έτοιμος να ρίξει μια βουτιά από τον δεύτερο όροφο.
Λίγη ώρα μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Και εκεί ήταν που μια ατάκα ενός γηραιοτέρου συναδέλφου με χαρακτηριστικό μούσι, έριξε τον κόσμο στα πατώματα. Η κουβέντα είχε φτάσει στον Πουιγκρενιέ. «Ποιος Πουιγκρενιέ; Αυτός κινείται σαν τον πύργο στο σκάκι, διαγώνια δεν μπορεί να πάει». Οι σκακιστικοι όροι μπέρδεψαν τους περισσότερους που προβληματίστηκαν φανερά.
Η έλλειψη κερασόπιτας στον όροφο είχε γίνει πλέον φανερή. Το στερητικό σύνδρομο μετατρεπόταν σιγά σιγά σε οργή.
Έφυγα από το τραπέζι που γινόταν η κουβέντα και χάζεψα για λίγο στον υπολογιστή τα μηνύματα των ακροατών από το internet. Οι περισσότεροι ήταν φίλοι του Παναθηναϊκού, κάποιοι ευγενικοί αλλά οργισμένοι. Κάποιοι απλά οργισμένοι και κάποιοι στα πρόθυρα της τρέλας. «Χαλαρώστεεεεε….είναι νωρίς ακόμα. Στην Ελλάδα είμαστε» είπε ο νεαρός συνάδελφος που είχε έρθει πάνω από το κεφάλι μου, και για πρώτη και πιθανότατα τελευταία φορά στη ζωή μου συμφώνησα μαζί του.
Επέστρεψα στο τραπέζι που γινόταν η κουβέντα άλλα το θέμα δεν ήταν πια ποδοσφαιρικό. Η συζήτηση αφορούσε πλέον έναν άλλο νεαρό συντάκτη και τα καμώματα του. «Τι έκανες ρε;» τον ρώτησα με ψαρωτικό ύφος αλλά δεν κατάφερα να του αποσπάσω λέξη.
«Να σου πω εγώ τι έκανε» φώναξε ο Μιαούλης. «Έχω μάθει ότι όταν είναι στο δρόμο και περπατάει με την κοπέλα του, όταν περνάει από δίπλα γυναίκα συνάδελφός (sic) κάνει ότι δεν την ξέρει. «Είναι αλήθεια;» τον ρώτησα αλλά και πάλι δεν πήρα απάντηση. Μάλλον οι ανακριτικές μου δυνατότητες είχα πάρει ρεπό. Μετά από λίγο αποφάσισε να μιλήσει. «Όχι όχι δεν είναι αλήθεια».
«Τι όχι ρε μίστερ παντοφλίνο;» του φώναξε ο Μιαούλης. «Όχι ρε Κώστα της μίλησα». «Καλά είσαι μακράν ο παντοφλάκιας του μήνα».
Έφυγα από το γραφείο την ώρα που η συζήτηση για τις παντόφλες φούντωνε. Κατέβηκα στο γραφείο μου στο υπόγειο και για πρώτη φορά μετά από μέρες δεν άνοιξα το air condition. Ευεργετική τελικά αυτή η δροσούλα.
Δεν έκανα απολύτως τίποτα πέρα από τα συνηθισμένα. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα μου. Ούτε σκέφτηκα ούτε τίποτα. «Τι συμβαίνει;» με ρώτησε από το ράφι του ο Jesse James, ο λούτρινος σκύλος που μιλάει. «Αυτό που συμβαίνει πάντα Jesse» του απάντησα «ο κόσμος προχωράει και η γη γυρίζει». «Εντάξει Νεύτωνα» μου απάντησε… «Πιές μια γουλιά γιατί η νηφαλιότητα δεν σου κάνει καλό».
«Νομίζεις;» τον ρώτησα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Είχε γίνει ξανά ένας απλός λούτρινος σκύλος….
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
