Η πέτρα στη λίμνη

Η μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο και κυρίως το ποσό με το οποίο ολοκληρώθηκε ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσαν αντιδράσεις. Αντιδράσεις που δεν θα περιοριστούν ούτε στον χώρο ούτε στον χρόνο. Η μεταγραφή αυτή ήταν η πέτρα που έπεσε στην ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης. Από εδώ και πέρα, θα παρατηρούμε τους κυματισμούς που προκαλεί. Παρακάμπτω τις κραυγές ή τις καταγγελίες περί «ανηθικότητας» σε ό,τι αφορά το εξωφρενικό ποσό της μεταγραφής. Η αγορά δεν έχει ηθικές ανησυχίες, μια και το κέρδος είναι αυτό που την ενδιαφέρει και μόνο.

Στις επισημάνσεις περί υπέρβασης-κατάργησης των αρχών του δίκαιου ανταγωνισμού, προφανώς η Ρεάλ δεν κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που της επιτρέπουν η αγορά και το θεσμικό πλαίσιο. Δανείζεται, μπορεί και το κάνει και έχοντας χρήματα αγοράζει. Σε υπερβολικές τιμές; Ναι, αλλά πιστεύει ότι τα έσοδα που θα έχει από τον Πορτογάλο θα της αποφέρουν κέρδη τόσα που θα ξεπληρώσει τα δάνεια, θα έχει πλεόνασμα και θα συνεχίζει να βρίσκεται σε θέση να πραγματοποιεί επενδύσεις μεγάλου ύψους.

Βέβαια, αυτές οι εκτιμήσεις περί κερδοφορίας δεν είναι εγγυημένες. Τι θα συμβεί αν κάτι πάει στραβά (και είναι πολλές οι ενδείξεις ότι σε μία εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης πολλά μπορούν να πάνε στραβά); Ε, βλέποντας και κάνοντας. Την προηγούμενη φορά που η Ρεάλ βρέθηκε σε δύσκολη θέση οικονομικά, ο Πέρεθ, εκμεταλλευόμενος τα πλεονεκτήματα που του προσφέρει η διαπλοκή, μπόρεσε να πουλήσει το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ στον Δήμο της Μαδρίτης.

Η πώληση είχε χαρακτηριστεί σκάνδαλο και ήταν, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ξέρουμε και από τα «δικά μας», δεν αποκαλύπτεται τίποτα. Υποθέτω ότι αν το χρέος της Ρεάλ γίνει δυσβάστακτο, κάτι θα σκεφθεί ο Πέρεθ. Κι αν δεν σκεφθεί ο ίδιος, ας κληρονομήσει τη σπαζοκεφαλιά αυτός που θα τον διαδεχθεί.

Η μεταγραφή του Ρονάλντο δείχνει με πεντακάθαρο τρόπο ότι η αδιαφάνεια είναι βασικό χαρακτηριστικό της λειτουργίας του πλαισίου μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται αυτό που λέμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο σήμερα. Κι αν κάποιος έχει όρεξη να δει τι θα συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον στη Ρεάλ, ας ρίξει μια ματιά σε αυτό που συμβαίνει σε πολύ μικρότερη κλίμακα στην Πόρτσμουθ, που μέσα σε τέσσερα χρόνια ετοιμάζεται να αποκτήσει έναν καινούργιο ιδιοκτήτη.

Ο Γκαϊντάμακ, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα με τον ανταγωνισμό, έφερε παίκτες με ακριβά συμβόλαια, κάποια στιγμή τα έσοδα δεν έφταναν για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις, δανείστηκε γύρω στα 30 εκατομμύρια στερλίνες και τώρα που τα οικονομικά δεδομένα σκοτείνιασαν, πουλάει την ομάδα με τα χρέη της. Ο ίδιος δεν έχει φορτωθεί ούτε ευρώ σε χρέος, όπως συμβαίνει με όλους τους ιδιοκτήτες.

Ετσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, όλο και περισσότεροι σκέφτονται τη λύση του σάλαρι καπ, τουλάχιστον για τις ομάδες που παίρνουν μέρος στο Τσάμπιονς Λιγκ ή το Europa League. Τη συγκεκριμένη λύση την έχουν συζητήσει και στην ΟΥΕΦΑ, αλλά οι ομάδες αντιδρούν. Υπάρχουν και οι περιορισμοί της Ε.Ε. Θα πρέπει, κάποια στιγμή, όλες οι ομάδες που θέλουν να κινούνται στον αστερισμό των επιχειρήσεων να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες και όχι με τον μεσοβέζικο τρόπο τού «και επιχείρηση και σύλλογος», επειδή πολλοί άθρωποι -όπερ σημαίνει ψήφοι- μένουν ευχαριστημένοι.

Αν κάτι τέτοιο συμβεί, είναι πολύ πιθανή η δημιουργία της κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας, αλλά μέχρι τότε πρέπει να γίνουν πολλά. Θα πρέπει, πάντως, να γίνει κατανοητό ότι αν δεν ενισχυθούν η διαφάνεια και η αξιοπιστία με την αυστηρότητα στους οικονομικούς ελέγχους στο ποδόσφαιρο, τίποτα δεν θα μπορέσει να αποτρέψει τα χρέη και τις πτωχεύσεις.

Αλλωστε, μην ξεχνάτε ότι η μεγάλη οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε ξεκίνησε επειδή κανείς δεν τολμούσε να ελέγξει τη λειτουργία των τραπεζών.

Αγοράζω φτηνά για να πουλήσω ακριβά

Αυτό δεν είναι το μότο του εμπόρου που θέλει να κερδίζει; Ε, αυτή είναι ή θα έπρεπε να είναι και η επιδίωξη των ομάδων που επιδιώκουν να ενισχύσουν τα έσοδά τους με την αγοραπωλησία ποδοσφαιριστών. Ανθρώπων που λογαριάζονται ως εμπόρευμα. Και σε αυτό το «εμπόρευμα» ή πιο σωστά, στην τιμή του, παίζουν ρόλο η ηλικία, το ταλέντο και οι επιδόσεις. Οσο πιο νωρίς εντοπίσεις το ταλέντο τόσο φθηνότερα θα το αγοράσεις, μεγαλώνοντας έτσι τις πιθανότητες να κερδίσεις αργότερα από τη μεταπώλησή του.

Στην τιμή αυτή θα παίξουν ρόλο και η εξέλιξη του ταλέντου και οι τραυματισμοί και η προβολή των προσπαθειών του. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης οι ομάδες είχαν αποδυθεί σ' ένα -χωρίς κανόνες- σαφάρι εντοπισμού των ταλέντων σε μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ να υιοθετήσουν αυστηρές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τις μεταγραφές για ποδοσφαιριστές κάτω των 18 ετών. Παράλληλα ενίσχυσαν και το πλαίσιο που διέπει τα τμήματα υποδομής, δίνοντάς του μία εικόνα «υποχρεωτικότητας».

Το νέο πλαίσιο δραστηριοποίησης των τμημάτων υποδομής δίνει στις ομάδες τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τη διαδικασία ωρίμανσης ενός ταλέντου, που είναι και το πιο σημαντικό. Στην περίπτωση του Ρονάλντο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εμπορικά δικαιώθηκε, μια και τον αγόρασε 12,5 εκατομμύρια και σχεδόν έξι χρόνια μετά τον πουλάει με περίπου 8 φορές περισσότερα απ' όσα τον αγόρασε. Μάλιστα, απ' ό,τι λένε οι υπεύθυνοι της Μάντσεστερ, από τώρα και στο εξής η αγγλική ομάδα δεν πρόκειται να ξοδέψει πολλά χρήματα για ποδοσφαιριστή άνω των 26 ετών, διότι εκτιμάται πως ύστερα από ένα τριετές ή και μεγαλύτερο συμβόλαιο ο ποδοσφαιριστής δεν θα έχει υψηλή μεταπωλητική αξία.

Αν δεν πρόκειται για κάποια κίνηση τακτικής και η αρχή αυτή θα καθορίζει τους μεταγραφικούς στόχους της Μάντσεστερ, ο Ριμπερί δεν περιλαμβάνεται σε αυτούς, σε αντίθεση με τον Μπενζεμά ή τον Αργεντινό Παστόρε. Βέβαια, αν αυτή την αρχή την υιοθετήσουν και άλλοι, δεν ξέρω πόσες Ρεάλ πρέπει να υπάρχουν για να αγοράζονται ποδοσφαιριστές από 26 και πάνω έναντι πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Τα αίτια πάνε... περίπατο

Η δολοφονία του 40χρονου αστυνομικού της Αντιτρομοκρατικής χθες το πρωί στα Ανω Πατήσια ξαναφέρνει στην επιφάνεια ένα θέμα που, αντί να μας απασχολεί σοβαρά, το κοιτάμε όποτε έχουμε κάποιο νεκρό. Οσο τα κόμματα και η κυβέρνηση δεν συζητούν για τα αίτια, τα χαρακτηριστικά, τους στόχους, την προέλευση και τους τρόπους αντιμετώπισης της «νέας γενιάς τρομοκρατών», η ιστορία θα μας πληγώσει ανεπανόρθωτα και ως κοινωνία και ως χώρα. Το ερώτημα, φυσικά, που ανακύπτει αφορά -κατ' αρχάς- τη δυνατότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.

Μιας κυβέρνησης που διακρίνεται για την ανικανότητά της να διαχειριστεί ακόμα και τα μικρά, τα τετριμμένα, τα αυτονόητα. Μιας κυβέρνησης που έλεγε πως ήθελε να επανιδρύσει το κράτος, αλλά αρκέστηκε στο να το διαλύσει. Τι εμπιστοσύνη να έχει κάποιος στον αρλεκίνο που δηλώνει ότι δεν χρειάζονται πυροσβεστικά ελικόπτερα, αφού πριν από λίγο καιρό έβρεχε στη Β. Ελλάδα; Τι να καταλάβει και τι να αντιμετωπίσει; Και κάτι τέτοιοι περιμένετε να αναλύσουν το μήνυμα αποχής των Ευρωεκλογών; Μαύρη είναι η νύχτα και όχι μόνο στα βουνά.